«Λάθος η «εθνική σύγκρουση» με τη Γερμανία»

«Κεντρώες λύσεις δεν υπάρχουν», δηλώνει στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» ο βουλευτής και εκ των υπευθύνων της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ Ευκλείδης Τσακαλώτος, υπογραμμίζοντας ότι η Αριστερά πρέπει να είναι ηγεμονική σε αυτή τη φάση και οι όποιες συμμαχίες γίνουν να έχουν προγραμματική βάση ρήξης.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον ΣΠΥΡΟ ΚΑΡΑΛΗ  Ο κ. Τσακαλώτος χαρακτηρίζει «σενάριο επιστημονικής φαντασίας» την κυβερνητική αισιοδοξία ότι η ελληνική οικονομία θα έχει στα επόμενα χρόνια πλεονάσματα της τάξης του 4% και ανάπτυξη πάνω από το 3%. Τονίζει ακόμη πως μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα κάνει λάθος αν παρουσιάσει τη σύγκρουση με τους Γερμανούς σαν εθνική υπόθεση ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία, αλλά πρέπει να τη διευρύνει απευθυνόμενη και στις αντίστοιχες κοινωνικές ομάδες στην Ευρώπη που έχουν συμφέρον για ριζική αλλαγή πορείας. * Κύριε Τσακαλώτε, η Γερμανία προϊδεάζει για ένα τρίτο δάνειο που στον ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζετε ότι θα πρόκειται για τρίτο Μνημόνιο. Τι δείχνει, κατά τη γνώμη σας, αυτή η εξέλιξη; – Οτι όταν μπει κανείς στην παγίδα χρέους, δύσκολα βγαίνει. Για να βγεις πρέπει να αμφισβητήσεις την κυρίαρχη ιδεολογία, πρέπει να αλλάξεις το ερώτημα. Από το «πώς θα μειώσω τα δημοσιονομικά ελλείμματα» στο πώς θα έχουμε ανάπτυξη, αλλά με άλλους όρους: με μια άλλη σχέση της οικονομίας με την κοινωνία, υπηρετώντας τις κοινωνικές ανάγκες. Γιατί σε μια κρίση αυτές οι ανάγκες είναι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος. Αντιθέτως, οι μνημονιακές δυνάμεις είχαν την ακριβώς αντίθετη λογική: ας μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, ας συρρικνωθεί το κοινωνικό κράτος, ας ανοίξουν νέα πεδία για το κέρδος και μετά βλέπουμε πώς θα μειωθεί το χρέος. Μόνο που το πράγμα έχει ξεφύγει. Η παγίδα χρέους εκδικείται αυτούς που πίστεψαν ότι το ταξικό τους συμφέρον πάντα ευθυγραμμίζεται με τις ανάγκες για στοιχειώδη σταθερότητα της πολιτικής, της οικονομίας, της κοινωνίας. Και βεβαίως υπάρχει και ο λαϊκός παράγοντας, που οι ελίτ έχουν μια εγγενή τάση να υποτιμούν. Η αλαζονεία έρχεται πακέτο με μια αίσθηση παντοδυναμίας. Μετά έρχεται η νέμεση. Θυμηθείτε τη Μαρία Αντουανέτα και πιο πρόσφατα τον κ. Σταυρίδη. Μη βιώσιμο χρέος * Ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας υποστηρίζει ότι η διόγκωση του χρέους είναι πρόσκαιρη και οφείλεται στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Θα ήθελα τη δική σας εξήγηση για την εκτίναξη του χρέους στα 321 δισ. – Το πιο σημαντικό είναι ότι το χρέος είναι μη βιώσιμο, αυτό το αναγνώρισε στην ουσία και ο κ. Σταϊκούρας πριν από λίγες μέρες. Η κυβέρνηση πιστεύει ότι χτίζει ένα Σινικό Τείχος μέσω των μελλοντικών πλεονασμάτων στα οικονομικά του κράτους. Στην ουσία, όμως, κατασκευάζει μια νέα Γραμμή Μαζινό. Και όπως οι Γερμανοί στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο παρέκαμψαν τη Μαζινό, περνώντας από το δάσος των Αρδεννών, έτσι και το χρέος θα «ξεφεύγει» μέσω υψηλών επιτοκίων και χαμηλών ρυθμών ανάπτυξης. Η υπόθεση ότι η ελληνική οικονομία θα έχει στα επόμενα χρόνια πλεονάσματα της τάξης του 4% και ανάπτυξη πάνω από 3% αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας. * Οι πολίτες αναμένουν από τον ΣΥΡΙΖΑ τη δική του πρόταση εξόδου από την κρίση. Αυτή η πρόταση, ώς τώρα, δεν έχει γίνει τόσο ευκρινής. Θα υπάρξουν εξειδικευμένες προγραμματικές εξαγγελίες στη ΔΕΘ; – Η εξειδίκευση του προγράμματός μας αποτελεί μια συνεχή διαδικασία. Πριν από το συνέδριό μας ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε σε 6 εκδηλώσεις, σε όλη την Ελλάδα, για τα μέτρα άμεσης ανακούφισης, για την παραγωγική ανασυγκρότηση, για την αντιμετώπιση της ανεργίας κ.λπ. Αυτή η διαδικασία δεν θα τελειώσει ποτέ, μιας και δημιουργούμε μια Αριστερά που συνεχώς μαθαίνει, που είναι ανοικτή σε νέες ιδέες, που ξέρει ότι κανείς δεν έχει το μονοπώλιο της αλήθειας. Το επόμενο στάδιο είναι η εξειδίκευση του εκλογικού μας προγράμματος και ένα προγραμματικό συνέδριο. Αλλά οι βασικοί μας άξονες είναι σαφείς, για το χρέος και για το τέλος των πολιτικών λιτότητας. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, βέβαια, δεν μπορεί να μείνει σε αυτά. Πρέπει γρήγορα να προχωρήσει σε παρεμβάσεις που αναδεικνύουν πως το Δημόσιο και οι δημόσιες επιχειρήσεις μπορούν να δουλέψουν υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Να ενισχύσει τα πειράματα στην κοινωνική οικονομία, στους συνεταιρισμούς. Πρέπει να αμφισβητήσουμε και τους στόχους και τα μέσα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. * Υποστηρίζετε ότι είναι απαραίτητη η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Γιατί όμως οι Γερμανοί και οι δανειστές να δεχθούν αυτή τη διαγραφή; – Δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι θα δεχθούν τις δημοκρατικές διεκδικήσεις του ελληνικού λαού έπειτα από εθνικές εκλογές. Ούτε ότι χαμπαριάζουν και πολύ από οικονομικά επιχειρήματα. Ως καθηγητής οικονομικής θεωρίας, πρέπει να σας πω πως οι δηλώσεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων ποτέ δεν σταματάνε να με σοκάρουν. Το θέμα, βεβαίως, είναι ο συσχετισμός δυνάμεων. Εχουμε πλήρη επίγνωση των δυσκολιών, αλλά και του μεγέθους της ανθρωπιστικής κρίσης που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Το δεύτερο μας κάνει πιο αποφασισμένους να δουλέψουμε για τις αναγκαίες ανατροπές. Πρέπει, βέβαια, να γίνει σαφές ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς έχει μόνο να χάσει αν παρουσιάσει αυτή τη σύγκρουση ως εθνική, δηλ. Ελλάδα εναντίον Γερμανίας και χωρών του Βορρά. Αντίθετα, πρέπει να αναδείξει ότι η σύγκρουση αυτή είναι ιδεολογική, κοινωνική και πολιτική. Οτι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα προασπίσει τα συμφέροντα του κοινωνικού μπλοκ που εκπροσωπεί απέναντι στις ελίτ, εγχώριες και ευρωπαϊκές. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα απευθυνθεί και στις αντίστοιχες κοινωνικές ομάδες σε όλη την Ευρώπη που έχουν συμφέρον για μια ριζική αλλαγή πορείας. * Εχετε πει, εσείς και άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ότι το χρέος είναι ταξικό. Πως δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Και πως η Κεντροαριστερά δεν αντιπροσωπεύει πια τις λαϊκές τάξεις. Ωστόσο, βλέπουμε τον ΣΥΡΙΖΑ να μην αποκλείει το ενδεχόμενο συνεργασίας με τμήματα αυτού του πολιτικού χώρου. Πώς απαντάτε σε όσους σας κατηγορούν για αντιφάσεις; – Η ταξική μας «μεροληψία» δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και επιβεβαιώθηκε στο πρόσφατο συνέδριό μας. Κεντρώες λύσεις δεν υπάρχουν. Αν υπήρχαν θα τις είχαν αναδείξει οι δυνάμεις του κέντρου. Η λαϊκή βάση των κομμάτων του δικομματισμού είτε τα έχει ήδη εγκαταλείψει είτε βρίσκεται σε απόγνωση. Η Αριστερά πρέπει να είναι ηγεμονική σε αυτή τη φάση. Και αυτό σημαίνει ότι οι όποιες συμμαχίες θα έχουν προγραμματική βάση ρήξης με ό,τι ζήσαμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια και ολόκληρη την περίοδο του νεοφιλελευθερισμού. Η Αριστερά που συνθέτει * Στην ομιλία σας από το βήμα του ιδρυτικού συνεδρίου ορίσατε το δεύτερο κύμα ριζοσπαστισμού σαν την «Αριστερά που δεν θέλει άλλες ηρωικές ήττες, αλλά μια Αριστερά που θα νικήσει». Πώς νοηματοδοτείται το περιεχόμενο μιας νίκης της Αριστεράς; – Μια Αριστερά που ξέρει να συνθέτει, να δημιουργεί, να συνδέει τις άμεσες προτεραιότητες του κοινωνικού μπλοκ που περιθωριοποιούν οι δυνάμεις του Μνημονίου με το στρατηγικό μας στόχο για το σοσιαλισμό. Που ξέρει να μιλάει για αναγκαίες ρήξεις, για τομές, αλλά που παίρνει υπόψη τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς. Που ασχολείται με τα μεγάλα αλλά και τα μικρά ζητήματα. Που παλεύει τις «μεταρρυθμίσεις» που προωθούν οι ελίτ χωρίς να υπερασπίζεται το παρελθόν. * …Και το περιεχόμενο της ήττας; – Δεν θέλω να το σκέφτομαι! Αλλά καλό θα ήταν να το σκεφτούν πιο σοβαρά οι υποστηρικτές της θεωρίας των δύο άκρων. Πηγή: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

VIDEO: Το ταινιάκι που αγάπησε το ίντερνετ #4

Ο σύγχρονος άνθρωπος, ο ανθρώπινος πολιτισμός, η τσιμεντωμένη οπτική μας για τον κόσμο που δεν μας αφήνει να δούμε την ουσία… Κάθε τόσο βγαίνει ένα βιντεάκι που σε συγκλονίζει από εκεί που δεν το περιμένεις.

Το The Employment είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή του ΑργεντίνικουAnimation Studio Opusbou και η επίτιμη ομάδα του Vimeo Staff Picks το ξεχώρισε αμέσως και τώρα εξαπλώνεται σαν φωτιά στο διαδίκτυο.

Δείτε επίσης:
VIDEO: Tο ταινιάκι που αγάπησε το ίντερνετ
VIDEO: Τo ταινιάκι που αγάπησε το ίντερνετ #2
VIDEO: Το ταινιάκι που αγάπησε το ίντερνετ #3

http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG4790

Καστοριάδης: Λόμπι και Χόμπι

Τίθεται το ερώτημα αν μπορούν ακόμα οι δυτικές κοινωνίες να κατασκευάσουν το είδος εκείνο του ατόμου που είναι απαραίτητο για τη συνέχιση της λειτουργίας τους.

Το πρώτο και κύριο εργαστήριο κατασκευής σύμμορφων προς την κοινωνία ατόμων είναι η οικογένεια. Η κρίση της σύγχρονης οικογένειας δεν έγκειται μόνο ούτε κυρίως στη στατιστική της διάλυση· το βασικό είναι ο θρυμματισμός και η αποσύνθεση των παραδοσιακών ρόλων -άντρας, γυναίκα, γονείς, παιδιά– και η συνέπειά τους: ο άμορφος αποπροσανατολισμός των νέων γενεών.

‘Όσα είπαμε προηγουμένως για τα κινήματα των τελευταίων είκοσι χρόνων ισχύουν και για αυτόν τον τομέα (αν και, στην περίπτωση της οικογένειας, η διαδικασία χρονολογείται από πολύ παλιότερα. Έχει αρχίσει, προκειμένου για τις πιο «εξελιγμένες» χώρες, εδώ και τρία τέταρτα του αιώνα). Η αποσύνθεση των παραδοσιακών ρόλων αντανακλά τη ροπή των ατόμων προς την αυτονομία και περιέχει σπέρματα χειραφέτησης. Έχω όμως επισημάνει από παλιά τηναμφισημία των συνεπειών της. Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο δικαιούμαστε ν’ αμφιβάλλουμε κατά πόσον η διαδικασία αυτή οδηγεί στην εκκόλαψη νέων τροπών ζωής και όχι στον αποπροσανατολισμό και την ανομία.

Ένα κοινωνικό σύστημα όπου ο ρόλος της οικογένειας περνά σε δεύτερη μοίρα, ενώ ταυτόχρονα ενισχύεται ο ρόλος άλλων θεσμών ανατροφής και διάπλασης, δεν έχει τίποτα το αδιανόητο. Πολλές αρχαϊκές φυλές, όπως άλλωστε και η Σπάρτη, διαμόρφωσαν τέτοια συστήματα. Στη Δύση, από μια περίοδο και μετά, το ρόλο αυτό τον έπαιξε όλο και περισσότερο από τη μια τοεκπαιδευτικό σύστημα και από την άλλη η περιρρέουσα κουλτούρα -γενική και ειδική (τοπική: χωριό· η δεμένη με τη δουλειά: εργοστάσιο κ.λπ.).

To δυτικό όμως εκπαιδευτικό σύστημα έχει μπει εδώ και είκοσι χρόνια σε φάση επιταχυνόμενης διάλυσης. Υφίσταται κρίση περιεχομένου: τι μεταδίδεται, και τι πρέπει να μεταδίδεται, και με βάση ποια κριτήρια; Δηλαδή: κρίση των «προγραμμάτων» και κρίση του στόχου προς τον οποίο καταρτίζονται τα προγράμματα. Διέρχεται επίσης κρίση της εκπαιδευτικής σχέσης: ο παραδοσιακός τύπος της αναντίρρητης αυθεντίας έχει γκρεμιστεί, και νέοι τύποι -ο δάσκαλος-συμμαθητής, για παράδειγμα- δεν καταφέρνουν ούτε να διαμορφωθούν, ούτε να αναγνωριστούν, ούτε να διαδοθούν.

Όμως όλες αυτές οι διαπιστώσεις θα παρέμεναν αφηρημένες, αν δεν τις συσχετίζαμε με την πιο εξόφθαλμη και εκτυφλωτική εκδήλωση της κρίσης του εκπαιδευτικού συστήματος, που κανείς δεν τολμά καν να την αναφέρει. Ούτε οι μαθητές ούτε οι δάσκαλοι ενδιαφέρονται πια γι’ αυτό που συμβαίνει μέσα στο σχολείο σαν τέτοιο, και οι μετέχοντες δεν επενδύουν πια στην παιδεία ως παιδεία. Για τους εκπαιδευτικούς έχει γίνει αγγαρεία το προς το ζην, ενώ για τους μαθητές, για τους οποίους έχει πάψει να είναι το μοναδικό άνοιγμα προς τον εξωοικογενειακό κόσμο, και οι οποίοι δεν έχουν ακόμα την απαιτούμενη ηλικία (ή ψυχική δομή) ώστε να μπορούν να τη δουν ως εργαλειακή επένδυση (ολοένα προβληματικότερης άλλωστε αποδοτικότητας), έχει καταντήσει μια βαρετή υποχρέωση.

Με δυο λόγια, το ζητούμενο είναι η απόκτηση ενός «χαρτιού» που θα επιτρέπει την άσκηση ενός επαγγέλματος (εφόσον βρει κανείς δουλειά). Θα μας απαντήσουν ότι, στην ουσία, πάντα έτσι ήταν. Ίσως. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα. Άλλοτε -έως πρόσφατα- όλες οι διαστάσεις του εκπαιδευτικού συστήματος (και οι αξίες στις όποιες παρέπεμπαν) ήταν αδιαμφισβήτητες· τώρα δεν είναι πια.

Το νεαρό άτομο προέρχεται από μια παραπαίουσα οικογένεια, συχνάζει -ή και όχι- σ’ ένα σχολείο που το βλέπει σαν αγγαρεία, βρίσκεται τέλος μπροστά σε μια κοινωνία, στην οποία όλες οι «αξίες» και οι «νόρμες» έχουν λίγο πολύ αντικατασταθεί από το «βιοτικό επίπεδο», την «οικονομική επιφάνεια», τις ανέσεις και την κατανάλωση. Ούτε θρησκεία, ούτε «πολιτικές» ιδέες, ούτε κοινωνική αλληλεγγύη με κάποια τοπική ή εργασιακή κοινότητα, με κάποιους «ταξικούς συντρόφους». Αν δεν περιθωριοποιηθεί (ναρκωτικά, εγκληματικότητα, «χαρακτηρολογική» αστάθεια), του μένει η βασιλική οδός της ιδιώτευσης, που μπορεί αν θέλει να την εμπλουτίσει με μία ή περισσότερες προσωπικές μανίες.Ζούμε στην κοινωνία των λόμπι και των χόμπι,

Κορνήλιος Καστοριάδης – Η άνοδος της ασημαντότητας (εκδ. Ύψιλον, 2000, μετάφραση Κώστα Κουρεμένου). Εδώ μπορείτε να ξεφυλλίσετε ή να διαβάσετε τοβιβλίο.

http://eagainst.com/articles/%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%87%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B9/

Συνέντευξη του Αντρέ Γκόρζ: Άτομο, κοινωνία, κράτος (I)

Via: Ερανιστής

Ο ΓΑΛΛΟΣ φιλόσοφος Αντρέ Γκορζ, ο συνιδρυτής του «Νουβέλ Ομπσερβατέρ» το 1964, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 84 ετών αυτοκτονώντας με την σύντροφο της ζωής του Ντορίν στην κατοικία τους στο Βοσνόν (στ’ ανατολικά του Παρισιού) – μετά από μία αρμονική συμβίωση 58 ετών. Ο Αντρέ Γκορζ ήταν 84 ετών, ενώ η σύζυγος Ντορίν ήταν 83, ήταν αγγλικής καταγωγής, έπασχε δε από ανίατη ασθένεια τα τελευταία έτη της ζωής της. Ο Γκορζ γεννήθηκε τον Φεβρουάριο 1923, στη Βιέννη, και έλαβε τη γαλλική υποκοότητα στη διάρκεια του 1954 όπως και το νέο του ληξιαρχικό ονοματεπώνυμο: Ζεράρ Χορστ. Διέπρεψε στην πολιτική οικολογική θεωρία ενώ βασικά έργα του θεμελιώνονται στον «αντι-καπιταλισμό». «Οικολογία και Πολιτική», «Οικολογία και Ελευθερία», «Αντίο στο Προλεταριάτο», «Μεταμορφώσεις της Εργασίας» είναι σπουδαία έργα του. Με το ψευδώνυμο «Μισέλ Μποσκέ» υπήρξε συνιδρυτής το 1964 του παρισινού εβδομαδιαίου πολιτικού περιοδικού «Νουβέλ Ομπσερβατέρ». Το 1983 συνταξιοδοτήθηκε. Ακολούθως, πολύ αφοσιωμένος στην Ντορίν, έζησε μαζί της κυρίως στα όρια της κατοικίας που τότε επέλεξαν, στο Βοσνόν, σχετικά κοντά στο Παρίσι, ως «φιλόξενοι και απλοί χωρικοί», όπως δήλωναν στους γείτονες τους. Μία στενή φίλη αντιλήφθηκε το δραματικό τέλος της 58χρονης κοινής ζωής του αγαπημένου ζευγαριού την Δευτέρα το πρωί. Μάλιστα πάνω στην κεντρική θύρα του σπιτιού τους υπήρχε η επιγραφή με την ένδειξη «ειδοποιείστε την χωροφυλακή». Τα πτώματα βρέθηκαν το ένα πλάι στο άλλο, κοντά βρέθηκαν και γράμματα με αποδέκτες οικείους. Προ ημερών, ο Γκορζ εκμυστηρεύθηκε σε στενή φίλη ότι τον προβλημάτιζε πολύ η ραγδαία επιδείνωση της υγείας της Ντορίν. Πηγή: Καθημερινή

---

Πότε μπορούμε να πούμε για κάποιο άτομο πως είναι αυτόνομο; Πώς εκδηλώνεται η αυτονομία του στις σχέσεις του με την κοινωνία:

Όταν κάποιος συλλαμβάνει και υλοποιεί ένα προσωπικό σχέδιο με κατεύθυνση στόχους που έχει ο ίδιος επινοήσει και σύμφωνα με κριτήρια επιτυχίας που δεν είναι κοινωνικά προκαθορισμένα, τότε λέμε ότι είναι αυτόνομος. Ο όρος προέρχεται από τα ελληνικά: «Αυτός που ακολουθεί τον δικό του νόμο». Από την φύση της, η αυτόνομη συμπεριφορά δεν υπακούει σε κοινωνιολογικές ερμη­νείες. Φυσικά ξεδιπλώνεται πάντα σ’ ένα κοινωνικά καθορισμένο πεδίο, με εργαλεία που έχουν διαμορφωθεί κοινωνικά. Αλλά αυτό το πεδίο και αυτά τα εργαλεία ξεπερνιούνται και υποτάσσονται σε προσωπικούς σκοπούς και στην προσωπική περιπέτεια του καθε­νός.

Αυτό ισχύει κυρίως -αλλά όχι μόνο- για εκείνους που αποκα­λούμε «δημιουργικούς»· και οι οποίοι, είτε είναι καλλιτέχνες είτε μαθηματικοί, εφευρέτες, επιχειρηματίες, φιλόσοφοι, είτε παλεύουν για νέους τρόπους ζωής, νέα παιδαγωγικά μοντέλα, κλπ., βρίσκο­νται πάντα σε ρήξη με τους κανόνες και τους κώδικες της κοινωνίας τους. Και είναι αυτό ακριβώς για το οποίο τους κατηγορεί η κοινω­νία, όταν είναι έντονα συγκεντροποιημένη, ή το ολοκληρωτικό κράτος: χαρακτηρίζονται «ακοινωνικοί»», «ανήθικοι»», επικίνδυνοι για την καθεστηκυία τάξη, κλπ., και διώκονται.

Η αυτονομία συνεπάγεται υποχρεωτικά την μοναξιά, με την υ­παρξιακή έννοια, δηλαδή τη συνείδηση, που οι φαινομενολόγοι ονομάζουν «cogito», ότι είναι αδύνατο να μοιραστώ τις προσωπικές μου αβεβαιότητες με τους άλλους και, αντίστροφα, πως οι αποφά­σεις μου σαν κοινωνικό άτομο είναι αδύνατο να εσωτερικευτούν και να βιωθούν σαν προσωπικές αλήθειες. Με λίγα λόγια, η κοινω­νική ύπαρξη εμπεριέχει υποχρεωτικά ένα ποσοστό αλλοτρίωσης γιατί η κοινωνία δεν μπόρεσε ποτέ και δεν μπορεί να παραχθεί και να αναγνωριστεί από τον καθένα σαν το έργο που δημιούργησε ελεύθερα, σε εθελοντική σύμπραξη με όλους τους υπόλοιπους.

Στην αρχή του βιβλίου του Μαλρώ, Οι κατακτητές, υπάρχει ο αστυνομικός φάκελος ενός επαγγελματία επαναστάτη, του Γκάριν, με την παρακάτω σημείωσή του: «Είμαι ακοινωνικός όπως είμαι άθεος»·. Μου αρέσει πολύ αυτή η διατύπωση. Γιατί ο πιστός πι­στεύει ότι, πέρα από τη σκέψη του, υπάρχει μια απόλυτη και αληθι­νή σκέψη που τον διαλογίζεται και με την οποία προσπαθεί απεγνω­σμένα να συμπέσει. Όμοια, οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται σύμ­φωνα με τους κανόνες και τις αξίες που κυριαρχούν στον κοινωνικό τους περίγυρο, θεωρούν την κοινωνία ένα ολιστικό υποκείμενο που τους διαλογίζεται σύμφωνα με μια αλήθεια που τους υπερβαίνει. Υπάρχει θρησκευτικότητα σε κάθε συμπεριφορά που πιστεύει πως τα άτομα πρέπει να υπηρετούν την κοινωνία και να αποτελούν τα εργαλεία της ακεραιότητάς της. Αυτές οι συμπεριφορές έχουν πά­ντα κάτι το «άνομο»»: οι αξίες, το Καλό, το Αληθινό, αντιμετωπίζο­νται σαν άπιαστα δεδομένα στα οποία υποτασσόμαστε από ένα πα­θητικό ή συναγωνιστικό κονφορμισμό. Αντίστροφα, εκείνος που νιώθει τον εαυτό του μοναδικό κριτή, «στην ψυχή και τη συνείδησή του»» όπως λένε, του Καλού και του Αληθινού, είναι «ακοινωνικός όπως είναι και άθεος»: πιστεύει πως η κοινωνία πρέπει να μπαίνει στην υπηρεσία της ολόπλευρης ανάπτυξης των ανθρώπων μέσα από τον πλούτο των εργαλείων και των χώρων που προσφέρει στη δημιουργικότητά τους.

Πώς όμως εξηγείται το γεγονός ότι υπάρχουν άτομα πιο αυτόνομα από άλλα:

Πριν απ’ όλα από το οικογενειακό περιβάλλον. Υπάρχει αυτή η περίφημη έρευνα του Κορνχάουζερ, στις Ηνωμένες Πολιτείες, που δείχνει πως τα άτομα είναι τόσο πιο «άνομα» (δηλαδή στερούνται αυτονομίας και σέβονται την ιεραρχία) όσο περισσότερο η εργασία τους είναι επαναληπτική και χωρίς πρωτοβουλία. Αλλά αυτός ο φαινομενικός κοινωνικός ντετερμινισμός έχει προφανή όρια. Υ­πάρχουν κατ’ αρχήν όλοι αυτοί που κάνουν επαναληπτική δουλειά ανειδίκευτου εργάτη προσωρινά, για να βγάλουν κάποια χρήματα που θα τους επιτρέψουν να υλοποιήσουν κάποιο προσωπικό στόχο. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα πολυάριθμοι στις Ηνωμένες Πο­λιτείες όπου δεν είναι σπάνιο να δουλεύει κανείς σε εργοστάσιο ή σαν χειρώνακτας για να πληρώσει τις σπουδές του. Ο Αντρέ Σβαρτς-Μπαρτ, στη Γαλλία, δούλεψε σαν ανειδίκευτος εργάτης στη Ρενώ για να μπορέσει να γράψει τον Τελευταίο των Δικαίων.

Από την άλλη πλευρά, από τότε που ο Κορνχάουζερ δημοσίευσε την έρευνά του, είδαμε να αναπτύσσεται σ’ όλο τον κόσμο η εξέ­γερση των ανειδίκευτων εργατών, ιδιαίτερα στους νέους. Εδώ το κοινωνικό δεν εξηγεί πολλά πράγματα: υπήρξε μια πολιτιστική μεταλλαγή, δηλαδή άλλαξε η αντίληψη για την εργασία, για την κατάσταση του εργάτη, γι’ αυτό που είναι αποδεκτό κι εκείνο που δεν είναι. Αλλά αυτή η πολιτιστική σχέση των ατόμων προς το κοινωνικό σύμπαν διαμορφώνεται πριν απ’ όλα στο οικογενειακό περιβάλλον: πιο συχνά σε αντίδραση προς αυτό παρά σε συμφωνία μαζί του. Όσο πιο αντιφατικό είναι ένα οικογενειακό περιβάλλον, τόσο πιο αδύνατο γίνεται να προσχωρήσει κανείς στις αξίες του, ή να τις δει έστω σαν αξίες , τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να νιώσει το παιδί καταδικασμένο στην αυτονομία. Για να την πραγματώσει αυτή την αυτονομία θα του χρειαστούν ακόμα πολιτι­σμικά μέσα που, στις κοινωνίες μας, μπορούν να προσφέρουν μονά­χα οι γονείς ή αυτοί που τους αντικαθιστούν. Χοντρικά, τα αυτόνο­μα άτομα, και κυρίως οι δημιουργοί, οι καλλιτέχνες, οι διανοούμε­νοι, κλπ., προέρχονται τις περισσότερες φορές από οικογένειες όπου η πατρική εξουσία ήταν σχεδόν ανύπαρκτη ή ελλιπής και όπου κάποιος άλλος είχε μια προτίμηση στις ιδέες, τα βιβλία, την τέχνη ή απλά μια αφυπνισμένη περιέργεια.

“Όσο πιο αντιφατικό είναι ένα οικογενειακό περιβάλλον, τόσο πιο αδύνατο γίνεται να προσχωρήσει κανείς στις αξίες του, ή να τις δει έστω σαν αξίες , τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να νιώσει το παιδί καταδικασμένο στην αυτονομία. Για να την πραγματώσει αυτή την αυτονομία θα του χρειαστούν ακόμα πολιτι σμικά μέσα που, στις κοινωνίες μας, μπορούν να προσφέρουν μονά χα οι γονείς ή αυτοί που τους αντικαθιστούν. Χοντρικά, τα αυτόνο μα άτομα, και κυρίως οι δημιουργοί, οι καλλιτέχνες, οι διανοούμε νοι, κλπ., προέρχονται τις περισσότερες φορές από οικογένειες όπου η πατρική εξουσία ήταν σχεδόν ανύπαρκτη ή ελλιπής και όπου κάποιος άλλος είχε μια προτίμηση στις ιδέες, τα βιβλία, την τέχνη ή απλά μια αφυπνισμένη περιέργεια.” Αντρέ Γκορζ.

Με μια λέξη, τα αυτόνομα άτομα είναι άτομα στα οποία η κοινω­νικοποίηση παρέμεινε ελλιπής: σ’ αυτούς το κομμάτι της μη κοι­νωνικοποιημένης ύπαρξης υπερτερεί πάνω στο κοινωνικοποιημένο κομμάτι. Η κοινωνία, η κάθε κοινωνία, τους εμφανίζεται σαν τυχαία, σχεδόν συμπτωματική, μάλλον παράλογη και σε κάθε περί­πτωση εξωτερική. Έχουν μόνιμα συνείδηση ότι οι κανόνες και οι νόμοι λειτουργίας της κοινωνίας δεν συμπίπτουν με την ίδια την απαίτηση, ηθική ή αισθητική, του ατόμου και των σχέσεων ανάμε­σα στα άτομα. Υπάρχει μια αξεπέραστη αλλοτρίωση, όποιος και αν είναι ο τύπος της κοινωνίας.

Και θεωρείς πως αυτή η αλλοτρίωση δεν μπορεί να εξαλειφθεί:

Μπορούμε να την μειώσουμε, να περιορίσουμε τη σημασία της στο χρόνο και τον χώρο, αλλά όχι να την εξαλείψουμε πλήρως. Αντίθετα, πιστεύω πως ο ισχυρισμός ότι θα εξαλειφθεί πλήρως οδηγεί μονάχα στο να την αρνούμαστε και αυτή η άρνηση είναι ίδιον του ολοκληρωτισμού, συμπεριλαμβανομένου ιδιαίτερα, του σοσιαλιστικού ολοκληρωτισμού. Αυτός, με τον ένα ή άλλο τρόπο, λέει πάντα στα άτομα: «Βρισκόμαστε στην καλύτερη δυνατή κοινωνία, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και αδερφοί, άρα αν εσύ δεν είσαι ευτυχισμένος, αν δεν ταυτίζεσαι ανεπιφύλακτα με τον κοινωνικό σου ρόλο, είναι γιατί είσαι άτομο διεστραμμένο, κακό, εγκληματι­κό ή τρελό, ή ακόμα ένας εχθρός του λαού πληρωμένος από τους ιμπεριαλιστές».

Αλλά όποιο και αν είναι το πολιτικό καθεστώς, η κάθε κοινωνία είναι από μερικές πλευρές μια μεγάλη μηχανή, για την καλή λει­τουργία της οποίας απαιτείται από τα άτομα να υποτάσσονται κά­ποιες στιγμές σε τεχνικές επιταγές που η εκτέλεσή τους δεν έχει τίποτα το ενθουσιαστικό ή το ευεργετικό. Στην Κίνα, για παράδειγ­μα, μια από αυτές τις επιταγές είναι να ρίξουν σαν λίπασμα στα χωράφια τα ανθρώπινα κόπρανα. Μπροστά σ’ αυτή την αναγκαιό­τητα υπάρχουν δύο δυνατές στάσεις:

—μπορεί κανείς να πει, εντάξει, είναι μια απαίσια αγγαρεία που κανένας δεν έχει όρεξη να αναλάβει. Θα την μοιραστούμε λοιπόν έτσι ώστε ό καθένας ν’ ασχοληθεί μ’ αυτό τον λιγότερο δυνατό χρόνο·

—μπορούμε όμως επίσης, πράγμα που-έγινε στην Κίνα, να ξεκι­νήσουμε από την αρχή ότι το συλλογικό συμφέρον του θριάμβου της Μεγάλης Προλεταριακής Επανάστασης απαιτεί από τον καθέ­να να ταυτιστεί με τη συλλογική υπόθεση και να αρνηθεί την προ­σωπική του απαίτηση, για να υπηρετήσει καλύτερα την κοινωνία. Έτσι ο καλός πολίτης χαρακτηρίζεται ήρωας που θυσιάζεται ευχα­ρίστως για την Επανάσταση και που βρίσκει τη μεγαλύτερη προ­σωπική του ικανοποίηση στη λίπανση των αγρών.

Αυτή η εργασία παρουσιάζεται όχι πια σαν αγγαρεία αλλά σαν ένα ηθικό και πα­τριωτικό καθήκον. Για να είναι κανείς καλός πολίτης πρέπει να του αρέσει αυτή η δουλειά. Και καθώς υπάρχουν άνθρωποι, οι διανοού­μενοι, για τους οποίους έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι δεν τους αρέσει αυτή η δουλειά, θα τους στείλουμε σ’ αυτή πριν απ’ όλους και από πάνω θα τους ζητήσουμε να την εξυμνήσουν και να ευχαριστήσουν τον Μεγάλο Τιμονιέρη που τους βοήθησε ν’ ανα­καλύψουν τη χαρά αυτής της ασκητικής ζωής.

Μέχρι τώρα, όλα τα σοσιαλιστικά καθεστώτα επέβαλαν αυτή τη θρησκεία της εργασίας και την εξυμνούσαν αρνούμενοι την αλλο­τρίωση που εμπεριέχει. Αν η εργασία ήταν πράγματι ευχάριστη και ευεργετική, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να εξυμνείται. Στην πραγματικότητα, ξέρουμε πως δεν έχει αλλάξει και πως, σοσιαλι­στική ή καπιταλιστική, μια κοινωνία μεγάλων μονάδων παραγωγής διατηρεί την πλευρά μεγάλη μηχανή και βάζει τους ανθρώπους στην υπηρεσία της λειτουργίας των μεγάλων υλικών συστημάτων αντί τα υλικά συστήματα να χρησιμεύουν στην ολόπλευρη ανάπτυ­ξη του καθένα και όλων.

Ωστόσο, αναπτύσσοντας την αυτόνομη εργασία, δεν σκοπεύουμε α­κριβώς σε μια υλική αναδιοργάνωση της κοινωνίας που θα της αφαιρεί αυτή την πλευρά της μεγάλης μηχανής; Ο σκοπός δεν είναι να κομματια­στεί όλο αυτό που, εξαιτίας των μεγάλων του διαστάσεων, δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο αυτοδιαχείρισης, ώστε να ανακαλύψουμε ξανά την αυ­τόνομη εργασία; Μέσα στην ιδέα της αυτόνομης εργασίας, ενυπάρχει σαφώς η ιδέα της επιστροφής σε μια σχέση κατανοητή και βιωμένη ανάμεσα στις ανάγκες του ατόμου και της ομάδας από τη μια και την παραγωγή του, τις ανταλλαγές του με τους άλλους από την άλλη. Μέχρι πού λοιπόν μπορεί να φτάσει αυτή η σφαίρα της αυτονομίας; Για ποιους οικονομικούς, κοινωνικούς ή πολιτικούς λόγους Θα εξακολουθεί να συ­ναντά αξεπέραστα όρια, ανεξάρτητα από την κατεύθυνση της ιστορίας;

Αν επιμένω στο γεγονός ότι κάθε κοινωνία έχει την πλευρά μεγά­λη μηχανή και αποτελεί για τα άτομα μια κάποια κοινωνική αλλο­τρίωση, το κάνω γιατί πρέπει, ξεκινώντας από την αναγνώριση αυτού του γεγονότος, να προσπαθήσουμε να περιορίσουμε στο ελά­χιστο τους θεσμούς, τα «εργαλεία», με την έννοια που τους δίνει ο Ίλλιτς, και τις δραστηριότητες που προϋποθέτουν και διατηρούν αυτή τη λειτουργία μεγάλης μηχανής. Αλλά δεν πρόκειται να τα εξαλείψουμε ολοσχερώς: για να μην υπάρχουν εξωτερικά όρια στη σφαίρα των αυτόνομων δραστηριοτήτων, θα έπρεπε ο κόσμος ν’αποτελείται αποκλειστικά από μικρο-επιχειρήσεις, αυτοδιαχειριζόμενες από τα μέλη τους, που θα ενώνονται εθελοντικά και, ακόμα, αυτές οι μικρο-επιχειρήσεις να είναι τέλειες νησίδες. Πράγμα που, χοντρικά, αντιστοιχεί στο στάδιο των κοινωνιών των φυλών, τέ­τοιων που υπήρχαν μέχρι πρόσφατα ακόμα στην Αμαζονία, εντε­λώς απομονωμένες η μία από την άλλη.

Η αυτόνομη παραγωγή είναι στην ουσία της μια βιοτεχνική πα­ραγωγή στην οποία το άτομο ή η συμβιωτική ομάδα έχει τον έλεγ­χο των μέσων παραγωγής, της εργασιακής διαδικασίας και του προϊόντος τόσο στη σύλληψη όσο και στην ποιότητά του. Αλλά φυσικά, το ζήτημα δεν είναι να επιστρέψουμε στον τροχό, τον νε­ρόμυλο και την οικιακή οικονομία ή την οικονομία του χωριού για να καλύψουμε το σύνολο ή το μεγαλύτερο μέρος των αναγκών. Η αυτόνομη παραγωγή, έτσι όπως την αντιμετωπίζουμε σήμερα, γίνε­ται ή θα γίνεται με μια πλειοψηφία πολύ τελειοποιημένων και εξε­ζητημένων εργαλείων, εργαλεία που μπορεί να ελέγχει κάθε άτομο ή ομάδα αλλά που δεν μπορούν να κατασκευαστούν στην κλίμακα της ομάδας ή της κοινότητας. Για παράδειγμα, οι μικροϋπολογι­στές και τα περιφερειακά τους, ακόμα και τα ποδήλατα ή τα συστα­τικά στοιχεία ενός ηλιακού θερμοσίφωνα (και πολύ περισσότερο μιας ηλιακής μπαταρίας), απαιτούν ένα καταμερισμό εργασίας στην κλίμακα μιας χώρας ή μιας ηπείρου. Χρειάζεται μια ιδιαίτερα εξελιγμένη λεπτή μεταλλουργία, όργανα οπτικά, λεπτής χημείας, ηλεκτροχημείας, εργοστάσια για ρουλεμάν με τις ειδικές μηχανές τους, κλπ.

Κανένα άτομο και καμιά ομάδα δεν μπορεί να ελέγχει το σύνολο των γνώσεων και των τεχνολογιών που χρειάζονται για να κατα­σκευαστεί ένα ποδήλατο ή ένα μικρό ρομπότ. Επομένως, για να διατίθενται αυτά τα εργαλεία, χρειάζονται μονάδες παραγωγής και άνθρωποι ειδικευμένοι στην κατασκευή και τον σχεδιασμό των κομματιών και των οργάνων που δεν έχουν σαν τέτοια κάποια αξία χρήσης: για παράδειγμα, μονάδες μνήμης ή αλυσίδες ποδηλάτων. Συνεπώς, ο έλεγχος του τελικού προϊόντος αναπόφευκτα τους δια­φεύγει. Παράγουν για ένα ευρύτερο σύνολο πάνω στο οποίο, κατά την εργασία τους, δεν έχουν κανένα έλεγχο. Αυτή η εργασία μπορεί να παρουσιάζει όψεις περιορισμένης αυτονομίας, μπορεί να είναι έξυπνη, όχι δυσάρεστη, κλπ., αλλά δεν θα γίνει ποτέ αυτόνομη δρα­στηριότητα. Προορίζεται εξαρχής για την αγορά και όχι για ανθρώ­πους με τους οποίους έρχεται κανείς σε σχέση. Μ’ αυτό θέλω να πω πως θα αμειφθεί ανάλογα με την αξία της, με την έννοια που δίνει ο Μαρξ: ανταλλάσσονται ώρες εργασίας και όχι αξίες χρήσης. Για τις ώρες δουλειάς μου εισπράττω ένα μισθό που, αν καταργηθεί η εκμετάλλευση, θα μου επιτρέψει να αγοράσω πράγματα που αντι­προσωπεύουν τόσες ώρες εργασίας όσες εργάστηκα. Έτσι λοιπόν οι εμπορευματικές σχέσεις δεν καταργούνται, ούτε η αλλοτρίωση του μισθού, ούτε ο εξωτερικός προσδιορισμός της φύσης και των ιδιαιτεροτήτων των προϊόντων τα οποία βοηθάω να παραχθούν. Ο σοσιαλισμός δεν αλλάζει τίποτε σ’ αυτό. Στην καλύτερη περίπτω­ση μπορεί να επιτρέψει στους εργαζόμενους να αυτοκαθορίσουν τις συνθήκες εργασίας με την ευρύτερη έννοια.

Έτσι λοιπόν, η σφαίρα της αυτονομίας, στην πράξη, αφαιρείται πάντα από τη σφαίρα της κοινωνικοποιημένης ετερόνομης παρα­γωγής. Γιατί χάρη στην αποτελεσματικότητα, την παραγωγικότητα της τελευταίας μπορούμε να έχουμε στη διάθεσή μας εργαλεία και χρόνο που να επιτρέπουν μια αυξανόμενη αυτονομία και ένα μεγά­λο πλούτο και ποικιλία δυνατών δραστηριοτήτων. Δίχως τη σφαίρα της κοινωνικής παραγωγής με τον καταμερισμό εργασίας που απαι­τεί και τις σχετικά μεγάλες και σύνθετες μονάδες παραγωγής, θα έπρεπε να δουλεύουμε πολύ περισσότερο για να παράγουμε το απο­λύτως αναγκαίο.

Ποιά θα ήταν όμως η φύση αυτής της εργασίας; Δεν θα ήταν ακριβώς περισσότερο αυτόνομη;

Και ναι και όχι. Στην αγροτική-βιοτεχνική κοινωνία, οι άνθρω­ποι ήταν πιο αυτόνομοι στον βαθμό που έλεγχαν τον χρόνο τους, τον ρυθμό της εργασίας τους και τις μεθόδους της. Ωστόσο αυτή η αυτονομία δεν βιωνόταν σαν τέτοια εφόσον εργάζονταν από τα χαράματα μέχρι το δειλινό για να παράγουν τα μέσα διαβίωσής τους, συχνά χωρίς κανένα περιθώριο ασφαλείας. Ο ευεργετικός χαρακτήρας που έχουν σήμερα οι αυτόνομες δραστηριότητες που διεξάγονται με συμβιωτικές τεχνολογίες, βρίσκεται στο ότι μας ξεκουράζουν από την ετερόνομη εργασία και έχουν δημιουργικό ανατρεπτικό χαρακτήρα: σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί η μεγάλη εμπορευματική παραγωγή, οριοθετούμε νησίδες που συνιστούν ε­ναλλακτικά πολιτιστικά και κοινωνικά πρότυπα. Αν αυτά τα πρότυ­πα ήταν κυρίαρχα, αν είμαστε από το νόμο υποχρεωμένοι να δου­λεύουμε κύρια με ήπιες τεχνολογίες σε οικιακή ή κοινοτική κλίμα­κα, δεν θα το θεωρούσαμε αυτό ούτε δημιουργικό ούτε ευεργετικό.

Η συνέχεια στο δεύτερο μέρος.

*H συνέντευξη  του Αντρέ Γκορζ δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Αυτοδιαχειρίσεις, τεύχος 8/9, την άνοιξη του 1982 και  πραγματοποιήθηκε με τη συνεργασία των Ολιβιέ Κορπέ, Ζοσλίν Γκοντέν, Μίκαελ Γκρουπ και Μπρούνο Ματέι. Το κείμενο συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο του Οι δρόμοι του Παραδείσου που κυκλοφόρησε το 1986 από τις εκδόσεις Κομμούνα. Τη μετάφραση έκανε η Χριστίνα Σταματοπούλου.

http://eagainst.com/articles/groz/

Άρθρο χωρίς θέμα

‘’  Αυτός ο κόσμος δεν θα τελειώσει ούτε με έναν βρόντο ούτε μ’ ένα λυγμό, αλλά μ’ έναν τίτλο εφημερίδας, μ’ ένα σλόγκαν, μ’ ένα μυθιστόρημα της πεντάρας πιο χοντρό και από κέδρο του Λιβάνου.
(…)
Η σιωπή είναι μια εναλλακτική λύση. Όταν οι λέξεις στην πολιτεία είναι φορτωμένες βαρβαρότητα και ψέμα, τίποτα δεν μιλάει δυνατότερα από ένα άγραφο ποίημα.’’
(George Steiner, Η σιωπή και ο ποιητής, εκδόσεις Έρασμος)

Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις, μου λες, το είπε και ο Ουμπέρτο ο Έκο, που ήταν να έρθει στη χώρα μας αυτές τις μέρες. Το μελάνι δεν τρέχει στις φλέβες των αναγνωστών τον Αύγουστο, άντε ίσως να μεταγγιστεί για λίγο σε αναγνώσματα της παραλίας (‘’όχι Μαντά, όχι Δημουλίδου, σε θάλασσες και ακτές’’ μας προτρέπει ο καθαριστής γλάρος της παλιάς διαφήμισης ). Τον Αύγουστο όλα περιμένουν. Και μείς ψαρεύουμε τη φωνή μας, ανάμεσα σε μια παύση και μια σιωπή. Και έτσι γράφεις χωρίς θέμα, κυνηγημένος από το άσπρο της σελίδας, τον λευκό θόρυβο, το εκτυφλωτικό του λευκού. Και ελεύθερος στα λιβάδια του άδειου, κυνηγάς λέξεις τετράποδες, μπας και όταν τις δέσεις όλες μαζί καταφέρεις να φτιάξεις μια παράγραφο. Και όπως πάντα το γράψιμο γίνεται αγκομαχητό, μα τώρα γράφεις την σιωπή και σκέφτεσαι, τι να πω και τι να γράψω; Και χωρίς θέμα;  Μα πως χωρίς θέμα; Και σκέφτεσαι όλα τα άρθρα της χρονιάς, τα θέματα που ψάχνεις κάθε βδομάδα, αυτά που βρίσκεις και εκείνα που σε βρίσκουν. Όλα τα άρθρα που έγραψες και αυτά που δεν πρόλαβες να γράψεις, προτάσεις που αφαίρεσες και άλλες που σκέφτηκες όταν μέρες μετά διάβαζες το κείμενο τυπωμένο.
Κι έτσι ένα κείμενο που γράφεται χωρίς θέμα, καταλήγει να μιλά για όλα τα θέματα που δεν γραφτήκαν. Μην φανταστείτε τα Μεγάλα Θέματα, αυτά που πάντα πιστεύουμε πως αποσιωπούνται (και κάποιες φορές όντως κάτι τέτοιο συμβαίνει). Όχι, για τα μικρά θέματα μιλάμε, για το ακαριαίο του ελάχιστου, το στιγμιαίο που απλώνεται, το δευτερεύον που κουβαλά όλες τις πρωτιές. Για την αγωνία ενός πατέρα που ανοίγει τον φάκελο ενός λογαριασμού, τον κόμπο στη φωνή ενός φίλου που μόλις του ήρθε το χαρτί για τον στρατό, για εκείνον που φορά τρύπιο παπούτσι στη βροχή, για εκείνον που ψάχνει φαρμακείο μες την νύχτα όλο αγωνία (και τελικά το βρίσκει) και για εκείνον που ψάχνει περίπτερο μες τη νύχτα όλο ανεμελιά (και τελικά μόλις έκλεισε). Για τον καλοκαιρινό ενθουσιασμό ενός κοριτσιού που ανακαλύπτει έναν αχινό όλο σάρκα και τρέχει στους δικούς της να το πει περιμένοντας την επιβράβευση. Για το ξάφνιασμα του μικρού παιδιού που πέφτει και χτυπά και την παύση λίγο πριν από το κλάμα. Για εκείνους που περιμένουν το λεωφορείο, ενώ τίποτα πια δεν περιμένουν… Για εκείνους που χτυπάνε εισιτήριο στην ερημιά, ψάχνουνε θέση μανιωδώς και τελικά καταλήγουν να κάθονται στριμωγμένοι σε ένα άδειο τρόλεϊ. ‘’Συλλογίστηκε κανείς τι υποφέρει ένας ευαίσθητος φαρμακοποιός που διανυκτερεύει;’’ ρωτάει ο ποιητής και πώς να μιλήσεις, πώς να μιλήσεις για όλους αυτούς που η πόρτα της ζωής τους μάγκωσε το δάχτυλο; Πώς να μιλήσεις για τον μετανάστη που αντικρίζει για πρώτη φορά το κέντρο της Αθήνας; Για τον φόβο του γερασμένου ανθρώπου που για άλλη μια φορά σε λίγο θα τσεκάρει αν κλείδωσε την πόρτα; Για τη διαδρομή αυτού που πηγαίνει ένα δαχτυλίδι σε κάποιον μαυραγορίτη που Αγοράζει Χρυσό; Για τον ιδρώτα του ανθρώπου που μόλις πριν λίγο πέρασε τα 50 και μαθαίνει μέσα σε ένα απόγευμα πως απολύεται για την σωτηρία της πατρίδος; Για τα πέντε δάχτυλα που έβαλαν την υπογραφή και για όσους ακονίζουν τη γλώσσα τους στο ψέμα;  Πόσο εκκωφαντική είναι όλη αυτή η σιωπή;
Τον Αύγουστο που απέμεινε, θα απαγγείλουμε από παραλία σε παραλία το άγραφο ποίημα  της πιο βάρβαρης χρονιάς μας. Μα εσύ μου λες πιο βιβλίο θα πάρεις μαζί στις διακοπές σου (καλύτερα ένα βιβλίο, να του δείχνεις αφοσίωση όσο κι αν διαρκέσουν οι διακοπές) και εγώ θα πάρω μαζί μου το ίδιο βιβλίο. Και μες την διακοπή, κάθε τι απογυμνωμένο από σκοπό,  από στόχο και αξία χρήσης, καθετί μπορεί να σε μάθει να αντέχεις. Γιατί ίσως κανείς μας να μην βρει ‘’τον κόσμο σε έναν κόκκο άμμου  και τον παράδεισο σε ένα άγριο λουλούδι’’ όπως θα θελε ο Ουίλλιαμ Μπλέηκ. Αλλά ίσως να μπορούμε ακόμη να συναντήσουμε την σημασία και την ουσία του ελάχιστου.  Ίσως όταν ύστερα από μια ανηφόρα σε βράχους, αγκάθια και ξερά χορτάρια, συναντάς την πιο ξαφνική παραλία,  ίσως όταν σε κυριεύει ο πιο απρόσμενος και ο πιο αναίτιος ενθουσιασμός, ή όταν καταλαβαίνεις τον δεσμό της πιο σφιχτής συντροφικότητας.  Μπροστά σε ένα βότσαλο που η θάλασσα έσπρωχνε για χρόνια στην στεριά και μόλις το συνειδητοποιείς πιάνεις τον εαυτό σου για λίγο να ντρέπεται να το πετάξει πίσω, μπροστά στην αρμύρα  του δέρματος, η απλά μπροστά στον ίσκιο μιας κοντούλας λεμονιάς που ακόμα και αν δεν φτάνει για να ασβεστώσει όλα τα σκοτάδια του κόσμου, καταφέρνει με άνεση χαμογελαστή να δροσίσει όλα τα σκοτάδια μέσα σου.

http://tsalapatis.blogspot.gr

Λίγο πριν, λίγο μετά τα 30

* Στην Ελλάδα της κρίσης η ηλικία αυτή μασάει πράσινο και φτύνει μαύρο

Του
Θωμά Τσαλαπάτη

Παλίρροια

Λιγνό απόβραδο στο σκάμμα της Κυριακής
είσαι πενήντα ετών
αύριο
έχεις
σχολείο
(Γιώργος Πρεβεδουράκης,
στιγμιόγραφο, εκδοσεις Πλανόδιον 2011)

Τι μπορεί να περιγράψει ένας αριθμός; Ποιες εμπειρίες, ποια βιώματα και ποια άγχη συνοψίζονται, λίγο πριν, λίγο μετά τον αριθμό 30; Τι μοιραζόμαστε; Τι φεύγει; Τι πλησιάζει;
-Απλά μεγαλώνουμε, αυτό είναι όλο. Πάντα γινότανε και πάντα θα γίνεται. Κάθε εποχή, κάθε φορά το ίδιο είναι.
Κι όμως, δεν είναι το ίδιο.
Η ηλικία των 30 στην Ελλάδα της κρίσης μας μιλά για τον διαψευσμένο μέλλοντα του παρελθόντος μας, για την ενατένιση ενός ορίζοντα που πνίγηκε στα επιτόκια, τα χρεολύσια, τους δείκτες της καθόδου. Μας μιλά για μια παρατεταμένα κλεμμένη ενηλικίωση. Στην Ελλάδα της κρίσης η ηλικία αυτή μασάει πράσινο και φτύνει μαύρο.
Ζούμε φρακαρισμένοι ανάμεσα σε μια βιολογία που σπρώχνει την ηλικία μπροστά, με τρόπο σταθερό και απόλυτο και μια πραγματικότητα που την τραβάει απότομα πίσω επιβάλλοντας παύση. Γιατί η ανεργία του 60% δεν σημαίνει απλά έλλειψη δουλειάς, δεν ξηλώνει απλά τις όποιες τσέπες ζορίζοντας τη μέρα και τη νύχτα. Είναι η γόμα που σβήνει την όποια γραμμή αφετηρίας, φορτώνει βαρίδια στην όποια τυφλή αναμονή, ζωγραφίζει το ξερίζωμα του εαυτού και των γύρω.
-Τα γραφεία της εταιρείας έκλεισαν. Η Ελένη θα φύγει. Της έδωσαν δουλειά στα κεντρικά στο Λουξεμβούργο. Θα πάει. Εδώ τι να κάνει;
-Και συ;
-Ίσως να πάρω άδεια σε λίγους μήνες. Θα δούμε.
Και ενώ αραιώνουν τα μαλλιά και πληθαίνουν τα σφραγίσματα, οι φίλοι σηκώνουν τα τηλέφωνα όλο και πιο αραιά ακόμα πιο αραιά τηλεφωνούν. (-Πρέπει να φύγω ξυπνάω χαράματα). Το σώμα λασκάρει, τα βράδια μικραίνουν, πού βρέθηκαν όλοι αυτοί οι νεότεροι και τι είναι αυτό που νυχτώνει;  Πού βρίσκεται ο κόσμος που θα σου δινόταν; Δόθηκε τελικά κοψοχρονιά σ’ έναν συλλέκτη, αγορασμένος σ’ ένα κατάστημα με μεταχειρισμένα. Και ο φίλος που περιπλανήθηκε σε νοίκια, ταξίδια, σπουδές έξω, ευρύχωρα όνειρα και απόλυτες διατυπώσεις, γυρνά πίσω στο παιδικό δωμάτιο στο σπίτι των γωνιών. Το παιδικό κρεβάτι όλο και μικραίνει, ενώ κανείς δεν μεγαλώνει.
Γερνάς σημαίνει συνηθίζεις στο να θυμάσαι. Πια η ανάμνηση πάει αγκαλιά με την αθωότητα, εξιδανικεύει, μεταμορφώνει σε γλυκό γεγονός την παλιά κάθε μέρα. Και συ πιάνεις τον εαυτό σου να χαζεύει φωτογραφίες, να ψάχνει παλιές παιδικές σειρές στα διαδίκτυα, να αναμασά παλιά, πολύ παλιά, αστεία. Και θυμάσαι πόσο απάτητοι έμοιαζαν τότε οι πρώτοι δρόμοι και τον ενθουσιασμό για κάτι το οτιδήποτε, και πως τα ποτήρια γεμίζαν με το τίποτα –τώρα καταπίνουν λαίμαργα την υπερβολή– και τις νύχτες που ξέχασες το όνειρο ξεσκέπαστο και τώρα ξυπνάει παγωμένο. Στην παλινδρόμηση των ηλικιών το εκκρεμές χτυπάει πάντα στα 30, πάνω απ την παλίρροια των ετών.
[Η Χριστίνα παράτησε να διαβάζει το άρθρο σε αυτό ακριβώς το σημείο. Την πήραν τηλέφωνο για μία θέση. Πωλήτρια αρωμάτων σε αλυσίδα καταστημάτων. Ίσως αύριο να χει δουλεία. Η Χριστίνα που τέλειωσε τη φιλοσοφική και ένα μεταπτυχιακό σε κάποια Σορβόνη.]
Η κρίση βαθαίνει και συ πάτησες τα 30. Για πολλούς σαν και σένα το άγχος της ηλικίας και το άγχος της γύρω κατάστασης χτυπούν στην ίδια ταχυκαρδία. (Κοιτάς τους γύρω σου συγγενείς, γονείς, αγνώστους μιας μεγάλης ηλικίας και σκέφτεσαι: ας μην τρελαθούμε δεν είναι αυτό γερατειά, έχει δρόμο. Ναι έχει δρόμο, μα είναι τα γερατειά της παιδικής ηλικίας.)  Και οι μέρες περνούν κλέβοντας ίντερνετ, κλέβοντας βιβλία, κλέβοντας χρόνο. Κατεβαίνουμε ακόμα σε πορείες, παθιαζόμαστε ακόμα σε κουβέντες, επαναλαμβάνουμε  τις πρόχειρες ιεροτελεστίες της συνήθειας. Συνηθίζουμε αυτό το «ως εδώ όλα καλά, ως εδώ όλα καλά». Άλλοι προχωρούν και άλλοι μένουν πίσω. Άλλοι στήνουν οικογένειες, άλλοι πρόλαβαν να τις διαλύσουν. Οι περισσότεροι ελπίζουμε, φτιάχνουμε, περιμένουμε, χαμογελούμε διακριτικά. Άλλοι απλά μοιράζονται τα τραπέζια. Δίπλα σου ακούς: «Μην ζητήσεις τίποτα, τίποτα από αυτούς. Κουτσά στραβά μεταξύ μας. Μαζί θα το προσπαθήσουμε. Μην τους αφήσεις να σου πουν τι θα κάνεις.»  Και έρχονται μπροστά σου λίγοι στίχοι που έγραψες ή διάβασες, -δεν έχει διαφορά, δεν έχει σημασία-:
«Στέκει εκεί και κάθε μία ώρα μου υπενθυμίζει πως δεν έχω πολύ χρόνο. Και ‘γω περιπλανιέμαι σε ένα σπίτι που όλο μεγαλώνει,
σταματώντας για λίγο, κάθε τόσο,
συνεχίζοντας για λίγο, κάθε τόσο.
Έτσι, προχωρούμε όλοι εμείς, άνθρωποι και σκιές, τρυπημένοι από το χρόνο. Βυθομετρώντας τις επιφάνειες, δωροδοκώντας τις λέξεις, εξετάζοντας εκεχειρίες. Όλοι εμείς, που βγήκαμε από τη σκιά για να βρούμε το σκοτάδι.»
(Σημασία έχει να δεις τι θα κάνεις με το χρόνο που σου δόθηκε. Και όπως και να χει, μην τους αφήσεις να σου πουν τι θα κάνεις.)
http://epohi.gr/portal/politismos/14466——30
http://tsalapatis.blogspot.gr/

 

Το πρόγραμμα του 17ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ

Συζητήσεις

Παρασκευή 28 Ιουνίου, 7:30 μ.μ.

Ιθαγένεια – Ίσα δικαιώματα στους μετανάστες – Άσυλο στους πρόσφυγες

Ομιλητές/ριες:

Ø      Ιωάννα Κούρτοβικ, Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών

Ø      Solace Godwin, μέλος της Αntinazi Ζone – YRE

Ø      Κωστής Παπαϊωάννου, πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

Ø      Okhawere Donald, πρόεδρος της Nιγηριανής κοινότητας Ελλάδας

Παρεμβάσεις: Αντώνης Καραβάς, γιατρός-συνδικαλιστής στο χώρο της υγείας και από  Generation 2

Εργασιακή επισφάλεια – Κατάργηση συλλογικών συμβάσεων- Πολιτικές επιστράτευσης. Ποια η απάντηση;

Ομιλητές/ριες:

Ø      Σίσσυ Πετράκου, Δίκτυο Επισφαλώς Εργαζομένων

Ø      Απόστολος Καψάλης, Εργατολόγος, Επιστημονικός συνεργάτης ΙΝΕ-ΓΣΕΕ

Ø      Χρήστος Κάτσικας, Εκπαιδευτικός

Ø      Ευαγγελία Κοντοδήμα, Εργαζόμενη σε Ευρωπαϊκά Προγράμματα στην Εκπαίδευση

Ø      Αννέτα Καββαδία, συμβασιούχος δημοσιογράφος της ΕΡΤ

Καμία ανοχή στο σεξισμό και την ομοφοβία.

Ομιλήτριες:

Ø      Δήμητρα Σπανού, «Φύλο Συκής»,

Ø      Σοφία Ξυγκάκη, «Φεμινιστική Πρωτοβουλία»,

Ø      Εκπρόσωπος από Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας, ΛΟΑ,

Ø      Μαρίνα Γαλανού, Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών.

Ενάντια στην εμπορευματοποίηση των κοινών αγαθών και του περιβάλλοντος

Ομιλητές/ριες:

Ø      Δήμητρα Σπαθαρίδου,  Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Ø      Μέλος του Συντονιστικού Αγώνα Κατοίκων Χαλκιδικής

Ø      Εκπρόσωπος από το «SOSTE το NΕΡΟ»

Ø      Άκης Παπασαράντης, Συντονιστική Επιτροπή του Φιλοπάππου

Σάββατο 29 Ιουνίου, 7:30 μ.μ.

Στρατόπεδα κράτησης και Ευρώπη Φρούριο: «Ξένιος Δίας», απελάσεις και εκδόσεις

Ομιλητές/ριες:

Ø      Νασίμ Λομανί, Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών

Ø      Ελένη Σπαθανά, Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα των Προσφύγων και Μεταναστών

Ø      Κάστρο Ντακντούκ, Σύλλογος Ελεύθερων Σύρων

Ø      Κατερίνα Σέργη, Δικηγόρος, συντονίστρια του Δικτύου για τα Δικαιώματα Προσφύγων και Μεταναστών του Ελλ. Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας

Ø       Μπουλέντ Αϊτούντζ, Πολιτικός πρόσφυγας από Τουρκία.

Παρεμβάσεις: Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά, Παμπειραικό Αντιφασιστικό Μέτωπο.

Ενάντια στην ανεργία και τις απολύσεις : αντίσταση και αυτοοργάνωση

Ομιλητές/ριες:

Ø      Πέτρος Λινάρδος – Ρυλμόν, Οικονομολόγος

Ø      Εκπρόσωπος από τη ΒΙΟΜΕ

Ø      Nτίνος Παλαιστίδης, Εκδόσεις Συναδέλφων, Αυτοδιαχειριζόμενη Κοινότητα του Βιβλίου

Ø      Εκπρόσωπος από το Σωματείο Εργαζομένων Ταχυδρομικών Ταχυμεταφορικών Επιχειρήσεων Αττικής (ΣΕΤΤΕΑ)

Ø      Αλεξάνδρα Χρηστακάκη, Συμβ. Δημοσιογράφος της ΕΡΤ

Παρέμβαση: Εφημερίδα των Συντακτών

Κρατική καταστολή – Βασανιστήρια – Ηλεκτρονική επιτήρηση και πανοπτικός έλεγχος.

Ομιλητές/ριες:

Ø      Εκπρόσωπος της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων

Ø      Σοφία Βιδάλη, Εγκληματολόγος

Ø      Δημήτρης Κατσαρής, Δικηγόρος

Ø      Μάριος Λώλος, Φωτορεπόρτερ, πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας

Παρέμβαση: θύμα βασανιστηρίων

Τροχαία Εγκλήματα: «Παράπλευρες απώλειες» της δικτατορίας του αυτοκινήτου

Ομιλητές/ριες:

Ø      Γιώργος Κουβίδης, Γιατρός, Μέλος «SOS Τροχαία Εγκλήματα»,

Ø      Γιάννης Ρέντζος, Φυσικός – γεωγράφος, Δημοτικός σύμβουλος Δ. Πρέβεζας,

Ø      Τασία Χριστοδουλοπούλου, Δικηγόρος,

Ø      Φαίδων Καρυδάκης, Καθηγητής ΕΜΠ, Μέλος «SOS Τροχαία Εγκλήματα».

Παρεμβάσεις: Δημήτρης Τρίμης, δημοσιογράφος μελος ΔΣ ΕΣΗΕΑ, Νίκος Γιαννόπουλος, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Κυριακή 30 Ιουνίου, 7:30 μ.μ.

Μετανάστες και πρόσφυγες στην Ελλάδα των μνημονίων, του ρατσισμού και της φασιστικής τρομοκρατίας: Από τη Μανωλάδα στο φιάσκο του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου.

Ομιλητές/ριες:

Ø      Νίκος Γανιάρης, Αριστερή Ενότητα Νομικής

Ø      Πέτρος Κωνσταντίνου, συντονιστής ΚΕΕΡΦΑ

Ø      Θανάσης Κούρκουλας, Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό

Ø      Ρεζά Γκολαμπί, πρόεδρος Συλλόγου Ενωμένων Αφγανών

Παρέμβαση: Εργάτης γης από τη Μανωλάδα και την Ένωση Μεταναστών Εργατών

Δομές και δίκτυα έμπρακτης κοινωνικής αλληλεγγύης: παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας

Ομιλητές/ριες:

Ø      Τόνια Κατερίνη «Αλληλεγγύη για Όλους»

Ø      Λένα Κουγέα, Κοινωνικό Ιατρείο στη Κάνιγγος

Ø      Μέλος της Ανοιχτής Συνέλευσης Περάματος

Ø      Χριστίνα Τσαμουρά, Δίκτυο Αλληλεγγύης Βύρωνα

Ποια αντίσταση στον εθνικισμό και το μιλιταρισμό

Ομιλητές/ριες:

Ø      Σίσσυ Βωβού, Αντιεθνικιστική Αντιμιλιταριστική Πρωτοβουλία

Ø      Μένιος Εξίογλου, Αρνητής Στράτευσης, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Ø      Σεραφείμ Σεφεριάδης, Καθηγητής Παντείου Παν/μίου

Ø      Εκπρόσωπος από την Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση

Ο αγώνας του τούρκικου λαού ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τον κρατικό αυταρχισμό

Ομιλητές:

Ø      Γιάννης Αλμπάνης, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Ø      Bilge Seckin Cetinkaya, αντιπρόεδρος του ODP Κόμμα Ελευθερίας και Αλληλεγγύης

Ø      Φώτης Μπενλισόι, Μέλος της Αντικαπιταλιστικής Δράσης

Ø      Χουσεΐν Μπεμπρέκ, Τούρκος πολιτικός πρόσφυγας στην Ελλάδα

Επίσης την Κυριακή 30 Ιουνίου θα χαιρετίσει στη Κεντρική Σκηνή ο Νίκος Τσιμπήδας εκπρόσωπος εργαζομένων της ΕΡΑ και των πολυμέσων

Αντιφασιστικό χωριό

αντιφασιστικών πρωτοβουλιών, κινήσεων και συνελεύσεων

Συζητήσεις:
Παρασκευή 28/6:
Το σχολείο του αντιφασισμού: Μαθητές και εκπαιδευτικοί ενάντια στο φασισμό.
Σάββατο 29/6:
Ανοιχτή συνέλευση αντιφασιστικών επιτροπών Αθήνας-Πειραιά:

-Αποτίμηση δράσεων και προτάσεις συντονισμού και κοινής δράσης την επόμενη περίοδο σε παναττικό επίπεδο,

– Η πρόκληση της φασιστικής συνάντησης στη Καλαμάτα.
Κυριακή 30/6:
Η συμβολή της τέχνης και του διαδικτύου στον αντιφασιστικό αγώνα.
Αντίσταση-Αυτοοργάνωση-Αυτοάμυνα των μεταναστών ενάντια στη ρατσιστική και φασιστική βία – Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών.

Προβολές:

«Το ολοκαύτωμα της μνήμης» του Στ. Κούλογλου (Παρασκευή)

«Ο Έλληνας της διπλανής πόρτας» (Σάββατο)

Θα υπάρξει έκθεση φωτογραφίας καθώς και δραστηριότητες για παιδιά.
Χώρος «media από τα κάτω»

Παρασκευή 28/6:
8:00μ.μ. «Επαγγελματική δημοσιογραφία – Media από τα κάτω»Συμμετέχουν: Εκπρόσωπος εργαζομένων της ΕΡΤ, Εκπρόσωπος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, Εκπρόσωπος  της Εφημερίδας των Συντακτών, Radiobubble, OmniaTV. Συντονίζει: MindTheCam

9.30μ.μ. Εργαστήριο: Mobile reporting / Video Editing

από τους OmniaTV, Δρομογράφος, vmedia, MindTheCam

Σάββατο, 29/6
8μ.μ. Συζήτηση:«Η είδηση υπό διωγμό»
Συμμετέχουν: μέλη του Athens Indymedia, ΕΝΤΑΣΗ FM, DLN

9.30μ.μ. Εργαστήριο: Ασφάλεια στο διαδίκτυο

από τους DLN, μέλη του Athens Indymedia

Κυριακή, 30/6
8.30μ.μ. Εργαστήριο: Εργαλεία ανοιχτού λογισμικού για τη δημοσιογραφία των πολιτών από DLN

---

Συναυλίες

Παρασκευή 28 Ιουνίου, 9.30 μ.μ.: 

• Sigmatropic

• Bokomolech
• Bazooka
• U.N.
• GDaddie (feat. Γεωργία Καρύδη)
• Big Fat Lips

Σάββατο 29 Ιουνίου, 9.30 μ.μ.: 

• Ορφέας Περίδης
• Διονύσης Τσακνής
• Μάρθα Φριντζήλα & Koubara Project
• Δανάη Παναγιωτοπούλου
• Μάρθα Μαυροειδή

Θα προηγηθούν γεωργιανοί παραδοσιακοί χοροί από το Πολιτιστικό Κέντρο «Καύκασος». 

Κυριακή 30 Ιουνίου, 9.30 μ.μ.: 

• Πετρολούκας Χαλκιάς

• Χαΐνηδες
• Mode Plagal
• Ματούλα Ζαμάνη

Επίσης, χορός με φωτιές και σπαθί (Sami Titos, Elena Markeze και Miss Minthi). 

---

Μεταναστευτική Σκηνή

 

Παρασκευή 28 Ιουλίου, 9.30 μ.μ.

• Μουσικό-Θεατρικό τις Αφγανικής Κοινότητας (Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι)
• DOEL– Πολιτιστικός Σύλλογος Μπανγκλαντές
• Συγκρότημα από Μαδαγασκάρη
• Count to 10
• DJTheo
• Otumfuo
• Grup Yorum

Σάββατο 29 Ιουλίου, 9.30 μ.μ.

• Χορωδία Rodina(Ελληνοβουλγαρικός Σύνδεσμος Πολιτισμού)
• Ubuntu (Νότια Αφρική)
• Πολιτιστικό Κέντρο Κουρδιστάν
• 307 SQUAD
• Black Jack
• Renovatio
• StateMental
• Jolly Roger
• Prophecy records & Irie action soundsystem

Κυριακή 30 Ιουλίου, 9.30 μ.μ.

• Χορευτικό Ελληνο – Αιγυπτιακής Ομοσπονδίας
• Χορευτικό MandelaGirls(Νότια Αφρική)
• Μουσικο-χορευτικό από τον Επιμορφωτικό Σύλλογο Κούρδων Συρίας
• Δ.Ν.Τ. Band
• Σαλτιμπάγκοι(The Band)
• Τρίτη Όχθη

Ρεμπέτικη Σκηνή

Παρασκευή 28 Ιουνίου: Οι φίλοι του Στέλιου

Σάββατο 29 Ιουνίου:Οίνο-μάδες

Κυριακή 30 Ιουνίου:Απόντες, Ρεμπέτικη Ομάδα

---

Θεατρικά – Δρώμενα 

Παρασκευή 28 Ιουνίου, 9.00 μ.μ.

• «Ντοκουμέντο» με τις ηθοποιούς Κ. Γέρου και Ελ. Γεωργούλη και το μουσικό Λ. Μαριδάκη. Σκηνοθετική επιμέλειαΣ. Στρούμπος

Σάββατο 29 Ιουνίου, 9.00 μ.μ.

• «Μια γιορτή στου Νουριάν» του Φ. Λούντβιγκ. Σκηνοθεσία: Π. Δεντάκης, Β. Κουκαλάνι.

Κυριακή 30 Ιουνίου, 9.00 μ.μ.

•  «Ξένοι» (βασισμένο σε κείμενα του Γκ. Καπλάνι) από το Θέατρο Κωφών Ελλάδος. Σκηνοθεσία: Β. Βηλαράς.

Επίσης:

• Χορευτική περφόρμανς του πρότζεκ PASStresPASS (Παρασκευή-Σάββατο).
• Μουσικο-θεατρική παράσταση από την Αφγανική Κοινότητα «Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι» στηριγμένο σε μια ιδέα από το Εργαστήριο της Άρσις. Σκηνοθεσία: Τζ. Αποστολοπούλου (Παρασκευή).
• «Banoptikon»,  videogame, http://banoptikon.mignetproject.eu/

---

Προβολές 

Παρασκευή 28 Ιουνίου, 9.00 μ.μ.

• «Ecumenopolis– City without limits» (2011, 88′) τουImre Azem.
• «Man at sea» (2011, 92′) του Κωνσταντίνου Γιάνναρη.

Σάββατο 29 Ιουνίου, 9.00 μ.μ.

• «The cleaners» (2012, 36’) του Κωνσταντίνου Γεωργούση.
• «Ταξισυνειδησία» (2013, 64’) του Kώστα Βάκκα.
• «Κρίση και εθνική κατάθλιψη» (2013, 53′) του Γιώργου Κεραμιδιώτη.

Κυριακή 30 Ιουνίου, 9.00 μ.μ.

• «Πυραμίδες της Αθήνας» (2010, 15’) της Γιολάντας Μαρκοπούλου.
• «Tungsten» (2011, 99’) του ΓιώργουΓεωργόπουλου.

---

Εκθέσεις φωτογραφίας 

• «Η είδηση υπό διωγμό» της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας.
• «Όταν η αυτοδιαχείριση γίνεται πραγματικότητα» της ομάδας φωτογραφίας 35mm.
• «Η Αθήνα στους δρόμους της κρίσης» του Β. Μαθιουδάκη.
• «Φωτογραφίες εν κινήσει» του Αγ. Καλοδούκα.
• «Don’ t Delay, Squat today» της Χρ. Ζαφειρακοπούλου
• «Η διαμαρτυρία είναι γιορτή» της Π. Τρίπατζη
• Γκράφιτι στην Αθήνα της Κ. Γεωργουλά.
•  Έκθεση αφίσας με θέμα τα τροχαία εγκλήματα του Δ.Θ. Αρβανίτη.

---

Παιδότοπος 

Παρασκευή 28 Ιουνίου 

• 7.00 μ.μ.: Εργαστήρι πηλού
• 8.30 μ.μ.: Θεατρική παράσταση από την ομάδα «Τσόκαρα»

Σάββατο 29 Ιουνίου 

• 7.00 μ.μ.: Κινητικό παιχνίδι «Τα μεταναστευτικά πουλιά».
• 8.30 μ.μ.: Αφήγηση παραμυθιών, από τις «Οικογένειες Ουράνιο Τόξο»

Κυριακή 30 Ιουνίου

• 7.00 μ.μ.: Κουκλοθέατρο από την ομάδα «Ψευτιά μ’ αυτιά»
• 9.00 μ.μ.: Παράσταση «Ο Καραγκιόζης και το μαζεμένο δεντρί» από το θίασο σκιών Namaste.

---

Κουζίνες 

Διεθνείς Κουζίνες από:

• Αίγυπτο
• Αφγανιστάν
• Ελληνοαιγυπτιακή Ομοσπονδία
• Zιμπάμπουε
• Κένυα
• Κουρδιστάν
• Μαδαγασκάρη
• Μαλαισία
• Νιγηρία
• Ν. Αφρική
• Τανζανία
• Τουρκία – Κουρδιστάν
• Φιλιππίνες

Παραδοσιακά γλυκά από:

• Αίγυπτο
• Κένυα
• Μαρόκο
• Σουδάν

Και η συλλογική κουζίνα El Chef. 

---

Θεματικοί χώροι 

• Παιδότοπος με παιχνίδια, θεατρικά, ζωγραφική.

• Μεταναστευτικές κοινότητες, προσφυγικοί σύλλογοι, «δεύτερη γενιά».
• Χώρος αντιφασιστικού συντονισμού.
• Λαϊκές συνελεύσεις – δίκτυα αλληλεγγύης – κινήματα πόλης.
• Μίντια από τα κάτω.
• Αντιρατσιστικές οργανώσεις.
• Συλλογικότητες και υποστηρικτικές δομές για τους ψυχικά πάσχοντες και τους τοξικοεξαρτημένους.
• Φεμινιστικές και LGBTQ (λεσβιών, γκέι, μπαϊσέξουαλ, τρανσέξουαλ και κουήρ) οργανώσεις.
• Εκπαιδευτικές συλλογικότητες.
• Οργανώσεις κατά του εθνικισμού, του μιλιταρισμού και της παγκοσμιοποίησης.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΟΣΕΩΝ

Περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε το : http://www.antiracistfestival.gr/

Το UNFOLLOW 19 κυκλοφορεί

 

Διαβάστε στο UNFOLLOW 19:

«Ζητούνται ναζί με “πολιτικά” για συγκυβέρνηση με τη ΝΔ» ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

«Ο Σαμαράς, ο Βορίδης, οι σημιτικοί και η νέα αφήγηση της κρίσης» ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου

«Η ΕΡΤ, οι “συμβολικές” απολύσεις και η φάρσα των μεταρρυθμίσεων» ρεπορτάζ της Ντίνας Ιωακειμίδου

«Success story χωρίς happy end» άρθρο του Γιώργου Κατρούγκαλου

«Χρυσαυγίτες: οι νέο-χίτες των εφοπλιστών, τραπεζιτών και βιομηχάνων» ρεπορτάζ του Νίκου Μπογιόπουλου

«Ο νεοφιλελευθερισμός της μαντίλας» χρονικό του Άρη Χατζηστεφάνου, φωτογραφίες από την αποστολή της Στεφανίας Μιζάρα

«Πόλεμος Κόκκαλη- Μελισσανίδη με διαιτητή τον Σαμαρά» ρεπορτάζ του Κώστα Γυφτοδήμου και του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

«Η άρνηση του Ολοκαυτώματος δεν είναι “προνόμιο” μόνο της Χρυσής Αυγής» ρεπορτάζ του Spy– Jungle Report

«Η αρπαγή των ελληνικών υδρογονανθράκων» ρεπορτάζ του Αυγουστίνου Ζενάκου και του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

«Οικονομική ή οικολογική κρίση; (Μέρος Α’)» ρεπορτάζ της Νέλλης Ψαρρού

«Η τρομερή επιμονή· κι ο τρόπος της» άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου

 

Οι στήλες του UNFOLLOW:

 «Τεχνηέντως» του Αυγουστίνου Ζενάκου, «Κόκκινη γραμμή» του Νίκου Μπογιόπουλου, «Lapsus Calami» της Έφης Γιαννοπούλου,«Μεσαιωνικά» του Θεόφιλου Τραμπούλη, «Αυθάδειες» της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου, «Ανάβαλε για λίγο το θάνατό σου» του Old Boy,«Ερωτοπραξίες» του George Le Nonce, «Infowar» του Άρη Χατζηστεφάνου, «Διάπλασις των παίδων» του Πιτσιρίκου, «Αδέσποτη» του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου, «Πρακτικά» του Παναγιώτη Φραντζή και η έκτακτη στήλη «Κέντρο Υποδοχής» την οποία αυτό το μήνα γράφει ο Βασίλης Κουφόπουλος.

 Τα θέματα του UNFOLLOW 19, αναλυτικά:

«Success story χωρίς happy end» άρθρο του Γιώργου Κατρούγκαλου. Ακόμη κι αν η πολυθρύλητη «ανάκαμψη» έρθει εντός του 2014, αν και, λαμβάνοντας υπόψη τις συνεχείς διαψεύσεις των στόχων, αυτό μάλλον δεν θα συμβεί, οι πολιτικές που εφαρμόζονται προαναγγέλλουν υποτονική ανάκαμψη χωρίς νέες θέσεις εργασίας, μισθούς Βουλγαρίας και ποσοστά ανεργίας πάνω από 20%, σε συνδυασμό με τη διάλυση όχι μόνον των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και κάθε άλλης ρύθμισης της οργανωμένης κοινωνικής συμβίωσης. Τα χειρότερα είναι μπροστά μας…

«Bulgarian story» άρθρο του Διονύση Ελευθεράτου. Εδώ μας λένε πως με μισθούς Βουλγαρίας και «φιλική» φορολογία θα γίνουμε Εδέμ ξένων επενδύσεων. Τι δεν μας λένε; Ότι η γειτονική χώρα έχει στερέψει από ξένες επενδύσεις…

«Ο λόγος που δεν έβγαλε ο Τσίπρας» κείμενο του λογογράφου. Ένα χρόνο μετά τις εκλογές και λίγο μετά το πραξικοπηματικό κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης από τον πρωθυπουργό, καταγράφουμε αυτά που δεν ακούσαμε στην ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην πλατεία Συντάγματος.

«Πόλεμος Κόκκαλη- Μελισσανίδη με διαιτητή τον Σαμαρά» ρεπορτάζ του Κώστα Γυφτοδήμου και του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Στον «αέρα» βρίσκεται η πολυδιαφημιζόμενη και σκανδαλώδης αποκρατικοποίηση του ΟΠΑΠ, με ορατό πλέον το ενδεχόμενο να ακυρωθεί η πώλησή του, αφού η κοινοπραξία της EMM DELTA, που επικράτησε στο διαγωνισμό για την εξαγορά του, διαφωνεί με τους όρους για την εκμετάλλευση των κρατικών λαχείων και αμφισβητεί τη σύμβαση του ΟΠΑΠ με την Intralot του Σωκράτη Κόκκαλη, που είναι ο τεχνολογικός πάροχος του οργανισμού!

«Ο Σαμαράς, ο Βορίδης, οι σημιτικοί και η νέα αφήγηση της κρίσης» ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου. Καταγγελία του διπόλου «μνημόνιο- αντιμνημόνιο», επαναφορά της «ισχυρής Ελλάδας», «νόμος και τάξη» στους δρόμους και Ευρώπη στην τηλεόραση. Ξεπούλημα, παράδοση της εθνικής κυριαρχίας, με πρόσχημα μια ευρωπαϊκή προοπτική με ισότιμους όρους, και συνεργασία με την ακροδεξιά. Έτσι σχεδιάζεται να παιχτεί το παιχνίδι από δω και πέρα…

«Αντώνης Σαμαράς: ο τελευταίος των Ρεπουσιστών» ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη. Η Μαρία Ρεπούση, κήρυκας της κοσμοπολίτικης γραμμής της αστικής τάξης τόσο στην ιστορική επιστήμη όσο και στην πολιτική. Αδίκως δέχεται τόσα πυρά όταν ο Αντώνης Σαμαράς, πολύ πιο μαχητικός υπερασπιστής των ιδεών της, σχεδόν ακτιβιστής μουτζαχεντίν του ρεπουσισμού, βρίσκεται στο απυρόβλητο…

«Ζητούνται ναζί με “πολιτικά” για συγκυβέρνηση με τη ΝΔ» ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Σε αναζήτηση βιογραφικών φασιστοειδών με βαθιά γνώση της ναζιστικής ιδεολογίας αλλά και ικανότητα να ντύνουν τον ακραίο λόγο τους με πειστικό «εθνικιστικό» περίβλημα βρίσκεται η ηγεσία της Χρυσής Αυγής, προκειμένου να στελεχώσει τα ψηφοδέλτιά της στις επόμενες εκλογές. Στόχος: η συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία…

«Χρυσαυγίτες: οι νέο-χίτες των εφοπλιστών, τραπεζιτών και βιομηχάνων» ρεπορτάζ του Νίκου Μπογιόπουλου. Ο Μπρεχτ είχε δίκιο όταν έλεγε ότι «ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός». Όπως αποδεικνύει η Χρυσή Αυγή, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει: από τους εφοπλιστές ως τις τράπεζες κι από τις αεροπορικές εταιρείες ως τη Χαλυβουργία, οι έλληνες νεοναζί φροντίζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, εκτός και εντός της Βουλής.

«Η άρνηση του Ολοκαυτώματος δεν είναι “προνόμιο” μόνο της Χρυσής Αυγής» ρεπορτάζ του Spy– Jungle Report. Στην Ελλάδα οι χώροι που αρνούνται τη θηριωδία, αν εξαιρέσουμε τους κατεξοχήν ναζιστικούς, περιλαμβάνουν τη λεγόμενη «πατριωτική αριστερά» όσο και τη λεγόμενη «λαϊκή πατριωτική (ακρο)δεξιά». Και φυσικά τη Νέα Δημοκρατία.

«Ο νεοφιλελευθερισμός της μαντίλας» ρεπορτάζ του Άρη Χατζηστεφάνου φωτογραφίες από την αποστολή της Στεφανίας Μιζάρα. Η τουρκική εξέγερση ίναι ο προάγγελος του οικονομικού αδιεξόδου στο οποίο οδηγείται η χώρα με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές του Ερντογάν, ο οποίος παρά τις επικρίσεις που δέχτηκε από δυτικές κυβερνήσεις (με εξαίρεση την ελληνική, που έβλεπε στο πρόσωπό του ένα πρότυπο διακυβέρνησης) δεν αποτελεί μια οπισθοδρομική εικόνα της ανατολής αλλά εικόνα του μέλλοντος.

«Η ΕΡΤ, οι “συμβολικές” απολύσεις και η φάρσα των μεταρρυθμίσεων» ρεπορτάζ της Ντίνας Ιωακειμίδου. Κάθε χρόνο υιοθετούνται σχεδόν 8.000 αποφάσεις κανονιστικού χαρακτήρα από την κεντρική κυβέρνηση. Την ίδια ώρα, οι λειτουργίες παροχής υπηρεσιών προς τους πολίτες αντιπροσωπεύουν μόλις το 4% του συνόλου της διοίκησης. Το αποτέλεσμα είναι το κόστος της γραφειοκρατίας να προσδιορίζεται στο 6,8% του ΑΕΠ, δηλαδή σε 14 δις ευρώ, όταν ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανέρχεται στο 3,5%. Θα εξοικονομηθούν αντίστοιχα ποσά από τη διενέργεια των απολύσεων; Τι σημασία έχει; Οι απολύσεις έχουν «συμβολικό χαρακτήρα», όπως είπε και ο πρωθυπουργός…

«Πληρώνουμε για να μας αγοράσουν;» ρεπορτάζ του Αδάμ Γιαννίκου. Το success story του ελληνικού σουρεαλισμού: ανακαινίζοντας αεροδρόμια που είναι προς πώληση από το ΤΑΙΠΕΔ, η ελληνική κυβέρνηση πληρώνει με χρήματα που δεν έχει τις ιδιωτικές εταιρείες από τις οποίες ζητεί να αγοράσουν τα αεροδρόμια.

«Η αρπαγή των ελληνικών υδρογονανθράκων» ρεπορτάζ του Αυγουστίνου Ζενάκου και του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Σε σκάνδαλο διαρκείας εξελίσσεται η υπόθεση με την απευθείας παραχώρηση από την κυβέρνηση των αδειών εκμετάλλευσης των πετρελαϊκών κοιτασμάτων του Πρίνου στον επιχειρηματικό όμιλο «Ενεργειακή Αιγαίου», μεγαλομέτοχο της Kavala Oil. Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η παραχώρηση του ενεργειακού πλούτου της χώρας σε αμερικανικά κεφάλαια και στον μονοπωλιακό κολοσσό BP.

«Οικονομική ή οικολογική κρίση; (Μέρος Α’)» ρεπορτάζ της Νέλλης Ψαρρού. Έχει νόημα να μιλάμε για οικολογία, για προστασία του περιβάλλοντος, για απειλούμενα ζώα και περιοχές Νατούρα όταν στη χώρα μας υπάρχουν 1,5 εκατομμύρια άνεργοι; Μπορεί το περιβάλλον να μπει στον «πάγο» μέχρι να ανακάμψει η οικονομία μας; Πόσο σημαντική φαντάζει η οικολογική κρίση, που ήταν στο κέντρο του ενδιαφέροντος πριν από μόλις τέσσερα χρόνια, υπό το πρίσμα της κυριαρχίας της οικονομικής κρίσης; Ας απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα μέσω ενός επίκαιρου παραδείγματος: τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική.

«Η τρομερή επιμονή∙ κι ο τρόπος της» άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Η τρομερή επιμονή γίνεται σιγά σιγά και μια αναζήτηση τρόπου. Το εναγώνιο ψάξιμο της μορφής, η αναζήτηση τρόπου εκφοράς, έκφρασης και απεύθυνσης, γίνεται σήμερα δυνατότητα ριζοσπαστική.

«Το θέατρο του πουρμπουάρ: Θέαμα και ηθοποιοί στη φτώχεια» ρεπορτάζ του Παναγιώτη Φραντζή. Η αλλαγή καλλιτεχνικής ηγεσίας στο Εθνικό Θέατρο φωτίζει ένα καινούργιο τοπίο που διαμορφώνεται στο χώρο του θεάτρου: Αυτοχρηματοδοτούμενες παραγωγές, μείωση κόστους, κυριαρχία των ιδιωτών και των ιδρυμάτων. Παράλληλα, προωθούνται εργασιακές σχέσεις που υπονομεύουν την επαγγελματική υπόσταση των ηθοποιών, ενώ η αγωνιστική δράση του σωματείου τους έχει ανασταλεί.

 

Στο UNFOLLOW 19 διαβάστε ακόμη:

 «Μια πόρτα πρέπει να είναι ή ανοιχτή ή κλειστή», διήγημα του Χρήστου Αγγελάκου

«Ο συμμαθητής μου Ιάκωβος», ποίημα της Παυλίνας Μάρβιν

«Πρόχειρο». Γράφουν: Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου, Μιλτιάδης Φίνος, Ροντιόν Ρομάνοβιτς. Φωτογραφία: Στεφανία Μιζάρα. Σχέδια: Ντίνος Διμολάς

«Ανακόλουθα». Γράφουν: Old Boy, Έφη Γιαννοπούλου, Θεόφιλος Τραμπούλης

«Florilegium». Πολιτιστικές προτάσεις από όλη την ομάδα του UNFOLLOW

και… «Πουτάνες», κόμικ του Σπύρου Δερβενιώτη

 UNFOLLOW Δεν ακολουθείς. Διαβάζεις.

 

 

Από τον κατακερματισμό της Δεξιάς στη συντηρητική αντισυσπείρωση

Η Νέα Δημοκρατία έναν χρόνο μετά τις εκλογές

 

→Η μαζική υποστήριξη της Ν.Δ. στις εκλογές του Ιουνίου προήλθε κυρίως (59%) από τον μη ενεργό πληθυσμό (συνταξιούχοι, νοικοκυρές). Αντιθέτως, στους μισθωτούς κινήθηκε σε χαμηλά επίπεδα (19-21%)

 

→Μεταξύ των δύο αναμετρήσεων, η Ν.Δ. παρουσίασε τη μεγαλύτερη αύξηση στους οικονομικά «εξασφαλισμένους». Πρόκειται για τα κοινωνικά στρώματα που η οικονομική κρίση δεν έχει θίξει ιδιαίτερα ή και έχει ευνοήσει

 

Ανάλυση Του Γιάννη Μαυρή*

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τον Μάιο του 2012, το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας (18,85%) αποδείχθηκε το χαμηλότερο που έλαβε ποτέ κόμμα της Δεξιάς στην Ελλάδα.

 

Η κρίση της ελληνικής Δεξιάς, που αποκαλύφθηκε, δεν ήταν μικρότερης σημασίας από την εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ. Αποδείχθηκε ότι το Μνημόνιο είχε διαιρέσει βαθύτατα και αυτήν, γεγονός βέβαια με μεγάλη πολιτική σημασία.

 

Η συντηρητική παράταξη αναδύθηκε από την πρώτη κάλπη γεωγραφικά, κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά κατακερματισμένη. Τα τρία βασικά ιδεολογικά της ρεύματα (σχηματικά μιλώντας, «λαϊκή Δεξιά», «άκρα Δεξιά» και «νεοφιλελεύθερη Δεξιά») εμφανίστηκαν κομματικά διασπασμένα και εκπροσωπήθηκαν από επτά κομματικούς σχηματισμούς. Η κοινωνική διάσταση αυτού του κατακερματισμού εμφαίνεται στον εκλογικό χάρτη της πρωτεύουσας (γράφημα 1). Η θέση του Αντώνη Σαμαρά στην αρχηγία του κόμματος κινδύνευσε πραγματικά, για κάποια 24ωρα.

 

Ωστόσο, στους κόλπους του συντηρητικού πολιτικού προσωπικού, το ενδεχόμενο διάσπασης της Ν.Δ. κρίθηκε αυτοκαταστροφικό και τελικά αποφεύχθηκε.

 

Οι εσφαλμένες προεκλογικές εκτιμήσεις για την «ανθεκτικότητα» του δικομματισμού και η μη αναμενόμενη άνοδος της Αριστεράς θορύβησαν ιδιαίτερα τις κυρίαρχες ελίτ και προκάλεσαν πρωτοφανή ταξική αντισυσπείρωση. Διαμορφώθηκε, εξ αρχής, μια «ιερά συμμαχία» κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Λόγω αυτής της αντισυσπείρωσης, η Ν.Δ. αναγορεύθηκε εκ των πραγμάτων στον κορμό του αντίπαλου πόλου, για την αναχαίτιση της «κόκκινης απειλής». Ετσι, στις δεύτερες εκλογές της 17ης Ιουνίου, η Ν.Δ. κατάφερε να αυξήσει και αυτή θεαματικά την επιρροή της, κατά 11 εκατοστιαίες μονάδες (29,7%, 1,8 εκατ. ψήφοι) και με 170.000 περισσότερες ψήφους να κερδίσει τις εκλογές.

 

Η Ν.Δ. προσέλκυσε τώρα κυρίως συντηρητικούς εκλογείς, που στην πρώτη αναμέτρηση είχαν προτιμήσει τα μικρότερα σχήματα της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς (ΔΗ.ΣΥ., ΔΗ.ΞΑ.), τον ακροδεξιό ΛΑΟΣ και, σε μικρότερο βαθμό, τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Αν και η αστική τάξη συσπειρώθηκε σε μεγάλο βαθμό στη Ν.Δ., ωστόσο και αυτή η εκλογική της επίδοση παραμένει η δεύτερη χειρότερη των τελευταίων 30 χρόνων.

 

Η ψήφος στη Ν.Δ. υπήρξε κατά βάση «αρνητική». Σύμφωνα με μια έρευνα της PI, 1 στους 5 ψηφοφόρους της (18%) την ψήφισε «για να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ», 1 στους 12 (8%) «για να υπάρξει σταθερότητα» και 1 στους 10 (10%), κυρίως ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, για λόγους τακτικής («για να μη βγει ο ΣΥΡΙΖΑ»).

 

Η κοινωνική βάση της Ν.Δ.

 

Η μαζική υποστήριξη της Ν.Δ. στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου προήλθε κυρίως (σε ποσοστό 59%) από τις κοινωνικές-οικονομικές κατηγορίες του μη ενεργού πληθυσμού (συνταξιούχοι, νοικοκυρές), παραδοσιακά συντηρητικότερες, αλλά που αποδείχθηκαν και οι πλέον ευάλωτες στην προπαγάνδα, καθώς και τα στρώματα της υπαίθρου (36% στις αγροτικές περιοχές, έναντι 28% στα αστικά κέντρα – ψαλίδα αγροτικών/αστικών +8%). Η Ν.Δ. απέσπασε το υψηλότερο ποσοστό της στους συνταξιούχους (42%) και στις νοικοκυρές (37%). Αντιθέτως, μεταξύ των μισθωτών κινήθηκε σε πολύ χαμηλά επίπεδα (19-21%) (γράφημα 2). Επίσης, πλειοψήφησε στα ευρύτερα εργοδοτικά στρώματα και τους αυτοαπασχολούμενους, όπου κυριαρχεί παραδοσιακά. Λόγω της ταξικής πόλωσης, επανασυσπείρωσε τον Ιούνιο μια μερίδα τους (28%) και κατάφερε, οριακά, να διατηρήσει την πρώτη θέση. Ωστόσο, η επιρροή της στη συγκεκριμένη κατηγορία εμφανίζεται αρκετά ασθενέστερη σε σύγκριση με εκείνη που διατηρούσε την περίοδο της πολιτικής της κυριαρχίας της, 2004-2007 (46%-49%), ακόμη και το 2009, όταν έχασε από το ΠΑΣΟΚ (33%). Χαρακτηριστικότερο όμως είναι ότι, μεταξύ των δύο αναμετρήσεων, η Ν.Δ. παρουσίασε τη μεγαλύτερη αύξηση στην κατηγορία των οικονομικά «εξασφαλισμένων» (38%+16%). Πρόκειται για εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που η οικονομική κρίση δεν έχει θίξει ιδιαίτερα ή και έχει ευνοήσει.

 

Σε δημογραφικούς όρους, το εκλογικό ακροατήριο της Ν.Δ. είναι ιδιαίτερα γερασμένο. Μεταξύ των ψηφοφόρων 65 ετών και άνω, η Ν.Δ. απέσπασε ποσοστό 48% (1 στους 2 ψηφοφόρους αυτής της ηλικιακής ομάδας), ενώ μεταξύ εκείνων ηλικίας 55-64 ετών, 33% (1 στους 3). Σε αυτές τις δύο ηλικιακές ομάδες εντάσσεται το 63% των εκλογέων της. Aς σημειωθεί ότι η ηλικιακή κατηγορία 65+ είναι και η μόνη όπου ο (παλαιός) δικομματισμός παρέμεινε σε σχετικά υψηλά επίπεδα (67%).

 

Η γεωγραφία της κοινωνικής πόλωσης

 

Η έντονη κοινωνική διαφοροποίηση στη βάση των κομμάτων αποτυπώνεται ανάγλυφα στην εκλογική γεωγραφία της πρωτεύουσας και αντιστοιχεί έκδηλα στην κοινωνική-ταξική διαίρεση του αθηναϊκού χώρου, που συγκροτείται με βάση τον άξονα ΒΑ-ΝΔ. Η Ν.Δ. υπερίσχυσε στη συμπαγή ζώνη των βόρειων και βορειοανατολικών δήμων και στη νοτιοανατολική, παραλιακή ζώνη της πρωτεύουσας, όπου συγκεντρώνεται ο κύριος όγκος των αμιγώς αστικών και ανώτερων μεσαίων στρωμάτων (γράφημα 1). Σε αρκετές από αυτές τις περιοχές, η επιρροή της ξεπέρασε τον Ιούνιο το 30%, ενώ στα πλέον εύπορα προάστια, λόγω της αστικής κινητοποίησης που υπήρξε, κυμάνθηκε στο 50-70%. Τον Μάιο, η Ν.Δ. απέσπασε στην Εκάλη 31,6%, η Δράση 21%, η ΔΗ.ΞΑ. 8,9%, οι ΑΝ.ΕΛΛ. 6,9%, η ΔΗ.ΣΥ. 5,4% και η Χρυσή Αυγή 3,9%. Τον Ιούνιο, όμως η Ν.Δ. θα λάβει 70%, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις 6,5% (από 4,8% τον Μάιο).

 

Εναν χρόνο μετά

 

Με βάση την εκτίμηση εκλογικής επιρροής της Public Issue, στο Α’ εξάμηνο του 2013 η επιρροή της Ν.Δ. κυμάνθηκε μεταξύ 27,5% και 29,5% (γράφημα 3). Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι, ενώ τα προηγούμενα δύο Μνημόνια αποδείχθηκαν καταστροφικά για τα κόμματα που τα διαχειρίστηκαν, αυτή τη φορά, Ν.Δ. επιβίωσε δημοσκοπικά του ΙΙΙ Μνημονίου, ενώ η συμφωνία για την επαναγορά του ελληνικού χρέους (PSI, Δεκέμβριος 2012) ανέστειλε την κοινωνική δυσαρέσκεια. Αλλά και η κυπριακή κρίση (Μάρτιος 2013) απέδειξε, για άλλη μία φορά, ότι ο φόβος λειτουργεί υπέρ της, όπως λειτούργησε και τον Ιούνιο του 2012.

 

Εναν χρόνο μετά, η κοινωνική φυσιογνωμία της εκλογικής βάσης του κόμματος, σε γενικές γραμμές, δεν έχει τροποποιηθεί σημαντικά. Παρά την πολιτική περικοπών των συντάξεων, οι απώλειές της στην ηλικιακή κατηγορία άνω των 65 ετών παραμένουν ασήμαντες. Επιπλέον, η Ν.Δ. ενισχύθηκε μεταξύ των ευρύτερων εργοδοτικών και αυτοαπασχολούμενων στρωμάτων, ενώ οι απώλειες μεταξύ των αγροτικών στρωμάτων, που είχαν παρατηρηθεί στο Α’ τρίμηνο του έτους, αποδείχθηκαν πρόσκαιρες (γράφημα 2).

 

Η σημαντικότερη εκλογική μεταβολή που έχει επισυμβεί, όμως, εντοπίζεται αλλού. Η Ν.Δ. κατάφερε να εξισορροπήσει εντυπωσιακά την πρωτοφανή υστέρησή της στη νεολαία (ηλικιακή κατηγορία 18-24), που είχε καταγραφεί στις εκλογές εις βάρος της και υπέρ της Χρυσής Αυγής, ενισχύοντας σε αυτήν σημαντικά (+13%) την κοινωνική της υποστήριξη (σήμερα 24%). Το ίδιο συμβαίνει και με ένα σημαντικό τμήμα της «σιωπηλής» φοιτητικής μάζας.

 

Φαίνεται ότι οι προωθούμενες αλλαγές στα ΑΕΙ έχουν ενισχύσει τη διαμόρφωση ενός συντηρητικού μπλοκ φοιτητών, φαινόμενο που δεν καταγράφεται απαραίτητα στις εκλογικές διαδικασίες του χώρου (γράφημα 2).

 

Τη στιγμή (11/6/13) που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανακοίνωνε την απόφαση να κλείσει η δημόσια τηλεόραση (ΕΡΤ), ο συσχετισμός ανάμεσα στο βασικό κυβερνών κόμμα και την αξιωματική αντιπολίτευση έδειχνε να διαμορφώνεται -υπέρ του- στα ευνοϊκότερα επίπεδα από τις τελευταίες εκλογές του Ιουνίου 2012 (προβάδισμα 2 μονάδες).

 

Ωστόσο, η πολιτική πρωτοβουλία που ανέλαβε ο πρωθυπουργός, με υψηλό ρίσκο, δεν στέφθηκε με επιτυχία. Η συντριπτική πλειονότητα της κοινής γνώμης, συμπεριλαμβανομένου και 1/3 των ψηφοφόρων της Ν.Δ., αποδοκίμασαν εντονότατα τη διακοπή του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού προγράμματος. Η δυναμική της ενδοκυβερνητικής κρίσης που βρίσκεται σε εξέλιξη δεν είναι εύκολο να τερματιστεί. Δεν επιτρέπει αυτή τη στιγμή να εκτιμηθεί το εύρος της εκλογικής ζημίας που υφίσταται η Ν.Δ., αλλά και η ίδια η εικόνα του Αντώνη Σαμαρά, ούτε και το εάν χάνει τη δεδομένη μέχρι πρόσφατα πρωτοκαθεδρία της στην πρόθεση ψήφου.

 

«Ανασυγκρότηση, μετεξέλιξη, διεύρυνση»

 

Η πολύπλευρη κρίση και διάσπαση της Δεξιάς που εγγράφηκε με τις εκλογές του 2012 παραμένει σήμερα ενεργή. Στον κομματικό ανταγωνισμό για την κληρονομιά της μεταπολιτευτικής συντηρητικής παράταξης, η Χρυσή Αυγή έχει αναδειχθεί, μετεκλογικά, στον σημαντικότερο, αν και όχι τον μοναδικό αντίπαλο της Ν.Δ. Για τούτο και η επιχείρηση «ανασυγκρότηση, μετεξέλιξη, διεύρυνση», που εξαγγέλλεται με αφορμή το 9ο Συνέδριο της Ν.Δ. στα τέλη του Ιουνίου, δεν αναιρεί τη σταθερά υλοποιούμενη δεξιά στροφή.

 

Από την άλλη πλευρά, ένα «εγχείρημα» αμφίπλευρης διεύρυνσης, π.χ. με τη φημολογούμενη επιστροφή του Γ. Καρατζαφέρη ή και την προσχώρηση στελεχών προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ, το πιθανότερο είναι ότι δεν προσθέτει εκλογικά και θα παραμείνει μάλλον μια συμβολική κίνηση κορυφής, που απλά θα επικυρώσει μια ήδη συντελεσθείσα σύγκλιση. Πράγματι, η απορρόφηση των υπολειμμάτων της εκλογικής επιρροής του ΛΑΟΣ συντελέστηκε εκλογικά τον Ιούνιο του 2012. Το ίδιο και η εκλογική προσχώρηση της πολιτικά φιλελεύθερης μερίδας κεντροαριστερών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ (περίπου 2-2,5% του εκλογικού σώματος), που τον Ιούνιο στράφηκαν στη Ν.Δ. για να αποτρέψουν την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ (φαινόμενο που περιγράφεται ως «ψήφος τακτικής»).

 

Συνοπτικά, η πρωτοκαθεδρία της Ν.Δ. στις επόμενες εκλογές μπορεί να συγκεντρώνει –μέχρι στιγμής και με βάση τα σημερινά δεδομένα– περισσότερες πιθανότητες, δεν είναι, εν τούτοις, σε καμιά περίπτωση διασφαλισμένη εκ των προτέρων. Θα κριθεί δε, πρωτίστως, στη «μάχη για την Ακροδεξιά».

 

……………………………………………………………………………….

 

*Πολιτικός επιστήμονας Ph.D., πρόεδρος & διευθύνων σύμβουλος της Public Issue. http://www.mavris.gr, http://www.publicissue.gr

 

http://www.efsyn.gr/?p=63453

 

Ανεβάζουμε το σήμα της ανατροπής

Μια εβδομάδα πέρασε από την πρωτοφανή σε αυταρχικότητα απόφαση της κυβέρνησης Σαμαρά να κλείσει την ΕΡΤ και το κίνημα αλληλεγγύης που απλώθηκε και παραμένει στον προαύλιο χώρο στηρίζοντας τον αγώνα των εργαζομένων βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο που επιτάσσει γρήγορες και δύσκολες αποφάσεις. Μετά και την ηθελημένη θολή απόφαση του ΣΤΕ που αποτυπώνει πολλές ερμηνείες σκοπός του κινήματος θα πρέπει να είναι να αποσαφηνίσει τον σκοπό του αγώνα που ξεδιπλώνεται.

Για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για νικηφόρα έκβαση του αγώνα μας, θα πρέπει να γνωρίζουμε τα αιτήματα μας. Αιτήματα μας δεν μπορεί να είναι άλλα από την υπεράσπιση του δημόσιου κοινωνικού αγαθού που ονομάζεται δημόσια ενημέρωση , την ακύρωση της απόφασης για την απόλυση των 2600+ εργαζομένων, την εμπόδιση του κυβερνητικού σχεδίου από τις συστάσεις της τρόικας για τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων μέχρι να φτάσουμε στο επιθυμητό 15.000(-). Το τελευταίο μας αναγκάζει να μην λοξοδρομήσουμε και να μην πετάξουμε στα σκουπίδια τον αγώνας μας ο οποίος έχει διάρκεια και δεν εξαρτάται αν αυτός παραμείνει στην ΕΡΤ, για την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης. Αυτό που τραβάει η ελληνική κοινωνία ξεπερνάει μια μορφή αντίστασης και σκοπός μας είναι να πολλαπλασιάσουμε αυτές τις αντιστάσεις ανεξάρτητα αν αυτές θα τέμνονται σε ένα μέτωπο, αυτό το επιδεικνύει άλλωστε και η ίδια η κοινωνία στην καθημερινότητα της. Τα παραπάνω αιτήματα συμπυκνώνουν μια αριστερή προσέγγιση αντιμετώπισης της κατάστασης και δεν μπορούμε να απαντήσουμε με σιγουριά αν αυτά είναι κτήμα της κοινωνίας, άλλωστε σκοπός μας δεν μπορεί να είναι η απορρόφηση αλλά η συν διαμόρφωση, εξού και ανάγκη για την αμετάκλητη στήριξη της απόφασης της ΠΟΣΠΕΡΤ που αντιστέκεται με τον τρόπο της. Συνεπώς δεν πρέπει να μας απασχολεί να δημιουργηθεί ένα ρήγμα, αλλά πολλά. Αυτό που πρέπει όμως να μας απασχολεί είναι η συμμετοχικότητα της κοινωνίας σε αυτόν τον πολύμορφο αγώνα.

Για να αποκτήσει την απαραίτητη μαζικότητα ο αγώνας μας, οφείλουμε να διακρίνουμε τον λόγο για τον οποίο η κοινωνία στηρίζει τον αγώνα στην ΕΡΤ. Εμπειρικά γνωρίζουμε ότι η κοινωνία συμμετέχει σε κάτι, όταν αυτό το κάτι προβαίνει σε νίκες, όταν αυτή νιώθει δημιουργική. Θα πρέπει να μας προβληματίσει το γεγονός ότι η χειρότερη μέρα από άποψη προσέλευσης κόσμου ήταν η χθεσινή 18/6, μια μέρα μετά την απόφαση του ΣΤΕ. Αυτό επισημαίνει πολλά πράγματα όσον αφορά τον αγώνα μας σχετικά με το “ποιος είναι αυτός”. Το ερώτημα λοιπόν είναι αν η κοινωνία διαδηλώνει για την αποκατάσταση του μαύρου ή για την συνολικοποίηση του αιτήματος για αλλαγή. Άποψη μου είναι ότι μεγάλος μέρος του κόσμου ζητάει αυτά ακριβώς που μια λογική επιτάσσει μέσα στη φτωχοποίηση, όπως η  αξιοπρέπεια και η δημοκρατία. Αυτός ο αγώνας είναι μακρύς, άρα το να φύγει το μαύρο είναι ένας πρώτος μη αμελητέος στόχος, αλλά το να τον βαφτίζουμε νίκη ρίχνει τον πήχη και δεν τον ανεβάζει. Άλλωστε η απόφαση του  ΣΤΕ βιαστήκαμε ακόμα και σαν αριστεροί να την βαφτίσουμε νίκη, όταν αυτή δεν εξασφαλίζει τα στοιχειώδη. Αισθάνομαι ότι εξαπατούμε την κοινωνία, την στέλνουμε πρόωρα στο σπίτι που δεν έχει ρεύμα όταν χαιρετίζουμε τον κ. Μενουδάκο. Διότι πρώτον αναστέλλει την ΚΥΑ και δεν ακυρώνει την ΠΝΠ η οποία καταργεί την ΕΡΤ  και απολύει τους εργαζόμενους. Αυτό που όμως διατάσσει είναι να επανέλθει το σήμα της ΕΡΤ με ένα το μεταβατικό σχήμα, μέχρι την δημιουργία του νέου φορέα. Αυτό το σήμα-συχνότητα διόλου δεν συγκεκριμενοποιείται από που θα γίνεται, από τον υπουργείο δημοσίας τάξης, από ιδιωτικό κανάλι; To μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι η μετάδοση δεν θα γίνει από τους εργαζόμενους της ΕΡΤ αλλά από φερέφωνα της κυβερνητικής πολιτικής. Ακόμη όμως και αυτή η μετριοπαθείς ιδιοτελής απόφαση δεν πραγματοποιείται, η κυβέρνηση με αντισυνταγματικό τρόπο δεν έχει ενεργοποιήσει την ΕΡΤ όπως ήταν, διότι ακριβώς αναζητεί το νέο φασιστικό της περιεχόμενο και θέλει να αποφύγει το φαινόμενο που μονοπωλεί περί πρόωρων εκλογών που θα σημάνει και την μην υλοποίηση του σχεδίου της δημοσιονομικής εξυγίανσης.  Επομένως ο αγώνας παραμένει ζωντανός ακόμη και ως προς το μερικό περί επαναφοράς της ΕΡΤ σε λειτουργία και μας δημιουργεί την ευκαιρία να το τραβήξουμε για κάτι πολύ περισσότερο.

Όσον αφορά το πραχτικό των αντιστάσεων, η χθεσινή ανοιχτή συνέλευση ΠΟΣΠΕΡΤ και αλληλέγγυων συμπυκνώθηκε γύρω από το ποιος πρέπει να είναι ο τρόπος αντίστασης μας; (Πράγμα που έπρεπε να έχει συμβεί εξ αρχής). Ωστόσο παράπονο παραμένει ακόμη των αλληλέγγυων ότι η ΠΟΣΠΕΡΤ διστάζει να παρευρεθεί στην συνέλευση των «έξω» και η συν διαμόρφωση παραμένει ελάχιστη. Νομίζω ότι και οι δύο διαφορετικού τύπου μορφές αντιστάσεις είναι σεβαστές και χρειάζονται τον χρόνο τους, η συν διαμόρφωση για να υπάρξει χρειάζεται υποχωρήσεις εκατέρωθεν. Οι αλληλέγγυοι να σεβαστούν και να δώσουν χρόνο στην συντηρητική ΠΟΣΠΕΡΤ να αντιπολιτευτεί στο γραφειοκρατικό τους σχήμα και να διαπιστώσει ότι υπάρχει και ο ελευθεριακός τρόπος παραγωγής των αποφάσεων. Όσο όμως βεβαίως τα αιτήματα παραμένουν ζωντανά και είναι σωστά εμείς δεν μπορούμε να παραβιάσουμε κανέναν τρόπο σκέψης, αλλά να εμπλουτίσουμε επισύροντας προβληματισμούς και συνδιαλλαγές με τους «μέσα».
Κοντολογίς, ας μιλήσουμε για το τώρα. Πως θα κρατήσουμε τον κόσμο στο κίνημα, πως θα του δώσουμε την εικόνα, ότι ο αγώνας δεν τελείωσε αλλά σημειώθηκε μια πρώτη επίτευξη στόχου που θα τον οδηγήσει στην συμμετοχή σε έναν αγώνα διαρκείας, πως θα καλύψουμε τις ποσοτικές ανάγκες των απεργών που μένουν χωρίς εργασία. Παράλληλα μας δίδεται μια ευκαιρία να περάσουμε χαρακτηριστικά από την κινηματική βάση με κανόνες αυτοδιαχείρισης και κοινωνικού ελέγχου. Από χθες θα έπρεπε να έχουμε προτείνει και να δημιουργήσουμε θεματικές δημιουργίας ντοκιμαντέρ με κινηματικό περιεχόμενο να προβληθούν, να δοθεί χώρος για μια νέου τύπου μορφή πληροφόρησης με γνώμονα του “πως κινείται η κοινωνία”. Την μετάδοση της πραγματικής εικόνας, μια κάμερα ας γυρίσει στην Ομόνοια, στη Δραπετσώνα και ας απαθανατίσει την αλήθεια, την ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει τον τόπο, ώστε επιτέλους να σταματήσουμε την κυβερνητική παραπληροφόρηση των καθεστωτικών media.

Ας επιδείξουμε την κατάλληλη διάθεση και δημιουργικότητα για μια νέα «Λιλιπούπολη»! Μέχρι να το κάνουμε μένουμε στην ΕΡΤ, αγωνιζόμαστε για την ανατροπή, δημιουργούμε την ελπίδα για μια νέου τύπου πληροφόρηση!