Ραντεβού στα γουναράδικα Γιάννη μου. Για βιζόν

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, έκανε το λάθος να χρησιμοποιήσει στη Βουλή τη φράση “ραντεβού στα γουναράδικα”, μια ιστορική φράση του Άρη Βελουχιώτη. Αν ο κύριος Διαμαντόπουλος χρησιμοποιούσε τη φράση “μας κάψατε τη γούνα”, κανένας δεν θα διαμαρτυρόταν από τους παριστάμενους στη Βουλή ή τους σχολιάζοντες και αναλύοντες στα κανάλια. Αντιθέτως, ίσως να το εκλάμβαναν και ως επιτυχία της κυβερνητικής πολιτικής.

 

Να όμως που δεν μιλάμε για το πώς μας κάψανε τη γούνα, αλλά πώς μετέφρασαν τα όσα είπε ο βουλευτής, οι κάτοχοι πλούτου, θράσους και μιας κάποιας γούνας φαντάζομαι. Ο Γιάννης Πρετεντέρης μετέφρασε τη φράση ως εμφυλιοπολεμική απειλή που σημαίνει θα σας γδάρουμε. Ο Αντρέας Λυκουρέντζος, ως φρασεολογία τρομοκρατικών οργανώσεων. Φαντάζομαι ως το βράδυ, ο Άρης Βελουχιώτης θα εκτελεστεί για μια ακόμη φορά, από τα Τάγματα Ασφαλούς Ενημέρωσης.

 

Όσοι γνωρίζουν ιστορία, ξέρουν πως τη φράση “ραντεβού στα γουναράδικα” την έλεγε ο Άρης στους συντρόφους τους, όταν ξεκινούσαν για παράτολμες επιχειρήσεις εναντίον των Γερμανών κατακτητών (αυτό το “εναντίον των Γερμανών” επιμελώς κάποιοι το ξεχνάνε). Για όσους έχουν μεγαλώσει στην ελληνική ύπαιθρο, ξέρουν πως αυτή η φράση είναι δάνειο από λαϊκό μύθο. Όταν έβγαιναν λέει οι αλεπούδες να κυνηγήσουν, ήξεραν πως μπορεί να καταλήξουν οι ίδιες θύματα από τους κυνηγούς και στο τέλος το δέρμα τους να βρεθεί σε κάποιο γουναράδικο. Αλλά έπρεπε να το κάνουν. Έτσι, ξεκινώντας για αναζήτηση τροφής, έλεγαν το “ραντεβού στα γουναράδικο” που δήλωνε αυτή τη γνώση και την αποφασιστικότητα.

 

Τι δηλώνει λοιπόν αυτή η ευαισθησία όσων μας έχουν κάψει τη γούνα,για τα γουναράδικα του Διαμαντόπουλου, ή του Άρη ή των αλεπούδων της ελληνικής επαρχίας; Κάποιος που είναι γνώστης και της πρόσφατης ιστορίας, ξέρει πως ο βουλευτής Διαμαντόπουλος είχε πέσει θύμα της ομάδας μονταζιέρας της ΝΔ. Δηλαδή δηλώσεις που είχε κάνει για το αυθαίρετο Mall, μονταρίστηκαν από τους σύγχρονους Μανιαδάκηδες και τον εμφάνισαν ως υποστηρικτή της βομβιστικής επίθεσης στο εμπορικό κέντρο. Η υπόθεση αποκαλύφθηκε αλλά τα κανάλια δεν μετέδωσαν την αποκάλυψη. Έτσι, για τον συγκεκριμένο βουλευτή, η κοινή γνώμη έχει σχηματίσει μια εικόνα «ακραίου», των «δύο άκρων» φυσικά. Η παρερμηνεία όσων είπε για μια ακόμη φορά, πατά στην παλιά εικόνα και δημιουργεί την πεποίθηση πια, πως ναι, ο βουλευτής και το κόμμα του είναι ακραίοι.

 

Την ίδια ώρα όμως, η αντίδραση των νομιμοφρόνων της Βουλής και των στούντιο, που, ξαναλέω, δεν νοιάστηκαν που μας καίνε τη γούνα, αλλά νοιάζονται για τη γούνα της ομιλίας Διαμαντόπουλου, δηλώνει και την εμφυλιοπολεμική τους αντίληψη. Αντανακλαστικά, σχεδόν με μίσος, ο Άρης Βελουχιώτης δεν είναι αρχηγός της Ελληνικής Αντίστασης, αλλά εκπρόσωπος της Ελλάδας των «κακών» και «αντιπάλων». Στη συνείδηση και το δημόσιο λόγο τους, ένας από τους ανθρώπους που έδιωξαν τους κατακτητές, είναι μίασμα, ανθέλληνας, κατά πώς τον διαμόρφωσε η προπαγάνδα των συνεργατών των γερμανών και μετέπειτα κυβερνώντων.

 

Ο Άρης Βελουχιώτης έχει υποβιβαστεί από εθνικός ήρωας σε αιμοδιψή αρχηγό της μιας πλευράς, της κακιάς. Κι αν αυτό βόλευε μια δεξιά του 50, που είχε στα βουλευτικά έδρανα συνεργάτες των Γερμανών (ο σφαγέας του Κιλκίς συνεργάτης των Γερμανών Κ. Παπαδόπουλος εξελέγη βουλευτής της ΕΡΕ), η Ελλάδα του 2013, ακόμη και η ΝΔ, μόνο να χάσει έχει από τις ιστορικές λαθροχειρίες.

 

Το χειρότερο είναι πως όλα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα μιας σκληρής αντιπαράθεσης που επαναφέρει τις διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος, αλλά επίσημη άποψη του Σαμαρά. Ο πρωθυπουργός, προσκυνητής και ο ίδιος των μνημόσυνων του Μελιγαλά ως βουλευτής το 1982, όταν η χώρα ανακάλυπτε την εθνική συμφιλίωση, επαναφέρει τον διχασμό, ως αποτελεσματικό όπλο ενάντια στους εχθρούς. Και εχθροί είναι όσοι δεν συμφωνούν μαζί του. Όσοι διαμαρτύρονται γιατί δεν έχουν να φάνε είναι κουκουλοφόροι, όσοι υποστηρίζουν μια άλλη πολιτική στην Οικονομία εραστές της Κορέας και όσοι απαιτούν την νομιμότητα ενός ευρωπαϊκού κράτους, ανθέλληνες.

 

Ο Αντώνης Σαμαράς, όπως μπορείτε να διαβάσετε στο HOT DOC που κυκλοφορεί, όχι μόνο είναι παιδί του παλαιοκομματισμού και της ακροδεξιάς, αλλά τα θεωρεί και εθνικές αρετές. Και τα δύο αποτελούν εργαλεία της πολιτικής του ερμηνείας και συνθέτουν τον πατριωτισμό του νέου διχασμού.

 

Όσο για τους άλλους, που ηθελημένα ή από άγνοια επιδίδονται σε ερμηνείες περί γουναράδικων, αν δεν μπορούν να κάνουν κάτι καλύτερο για όσα συμβαίνουν, ας ασχοληθούν καλύτερα με τις προσφιλείς τους γούνες. Τις βιζόν τους.

 

Πηγή: koutipandoras.gr

 

Συνέντευξη με τον πολιτικό επιστήμονα Μιχάλη Σπουρδαλάκη

Όλα εξαρτώνται από την ένταση της κοινωνικής και πολιτικής αντίστασης

«Το οπλοστάσιο του φόβου δεν μπορεί να σταθεί πια για να κρατήσουν την κοινωνία ακίνητη. Η επιχειρηματολογία τους καταρρέει και αυτό μας δίνει μια άλλη ώθηση, εφόσον ο λόγος μας γίνει πιο οξύς και πιο εμπεριστατωμένος. Σήμερα η κοινωνία δεν είναι μόνο κλειδωμένη έξω από το σύστημα, αλλά θεωρείται και εχθρός», υποστηρίζει σε συνέντευξή του ο πανεπιστημιακός Μ. Σπουρδαλάκης σχολιάζοντας την περίοδο που εγκαινιάζει η δικομματική κυβέρνηση και καταλήγει: «Ως αριστερή κριτική διανόηση, πρέπει να ξαναβάλουμε στην εξίσωση της ανάλυσής μας αλλά και της στρατηγικής μας το κράτος. Πρέπει να μιλήσουμε όχι μόνο για τη διαχείρισή του, αλλά για το ίδιο το κράτος».

Τη συνέντευξη πήραν
η Ιωάννα Δρόσου
και ο Παύλος Κλαυδιανός

Η τρικομματική κυβέρνηση, ύστερα από την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, έγινε δικομματική. Όμως ο ανασχηματισμός στέλνει και πάλι μήνυμα επικράτησης της πολιτικής της ΝΔ. Η «Καθημερινή», σε κύριο άρθρο της, σχολίασε ότι «θα χρειαστεί αποφασιστικότητα, αλλά και παντελής αδιαφορία για το όποιο πολιτικό κόστος». Πώς θα περιέγραφες το σημερινό πολιτικό τοπίο;
Η συμμαχική κυβέρνηση βρίσκεται σ’ ένα νέο σταθμό μιας πορείας που φάνηκε ξεκάθαρα μετά τις εκλογές του 2009 και έχει να κάνει με την παραβίαση της δημοκρατικής αρχής. Παραβίαση που συνεχώς ανανεώνεται, βαθαίνει ποιοτικά και αποκτά μονιμότητα. Η νέα κυβέρνηση χωρίς ουσιαστική νομιμοποίηση, έχοντας χάσει το αριστερό της κέρας που της προσέφερε σημαντική συμβολική στήριξη, θα αναγκαστεί, όπως λέει και η «Καθημερινή», να γίνει ακόμα πιο σκληρή και να παραμείνει «παντελώς» αδιάφορη απέναντι στο πολιτικό κόστος. Το τελευταίο φυσικά δεν είναι άλλο από τα κοινωνικά αιτήματα, την κοινωνική αντίδραση, τις κοινωνικές διεκδικήσεις. Η κυβέρνηση λοιπόν θα είναι «παντελώς αδιάφορη» απέναντι σε όλα αυτά που συμβουλεύει η καλή εφημερίδα. Αν είσαι, ωστόσο, αδιάφορος για αυτά, η καταστολή αναδεικνύεται σε μονόδρομο για την εξασφάλιση της πολιτικής και της κοινωνικής αναπαραγωγής.

Βρισκόμαστε, δηλαδή, σε μια φάση που το πολιτικό σύστημα δίνει την τελική του μάχη ή προκύπτει νέα δομή;
Δεν πρόκειται για μια νέα δομή του πολιτικού συστήματος. Οι απαρχές αυτής της λογικής του συστήματος πρέπει να αναζητηθούν στο φοβικό τρόπο που το πολιτικό σύστημα αντιμετώπισε τη ριζοσπαστικότητα της κοινωνίας κατά τη Μεταπολίτευση, στον συνεπαγόμενο κομματικό έλεγχό της, που ανανέωσε και εκσυγχρόνισε τις μεθόδους πελατειακής ένταξης, που μόνον ουδέτερες ταξικά δεν ήταν. Αυτή η αντιμετώπιση της κοινωνίας από το πολιτικό σύστημα δεν οδήγησε μόνο στη σταδιακή αποξένωση των κοινωνικών υποκειμένων (κυρίως βέβαια των κυριαρχούμενων κοινωνικών στρωμάτων) αλλά στη σημερινή συγκυρία και στην αδυναμία αναπαραγωγής των σχέσεων κοινωνίας-κράτους. Σήμερα η κοινωνία δεν είναι μόνο κλειδωμένη έξω από το σύστημα, αλλά θεωρείται και εχθρός. Γι’ αυτό πιστεύω ότι, ως αριστερή κριτική διανόηση, πρέπει να ξαναβάλουμε στην εξίσωση της ανάλυσής μας αλλά και της στρατηγικής μας το κράτος. Πρέπει να μιλήσουμε όχι μόνο για τη διαχείρισή του, αλλά για το ίδιο το κράτος. Ποιες είναι οι κοινωνικές του αναφορές, ποιες οι εσωτερικές του αντιθέσεις, πώς αναπαράγεται, ποιοι είναι οι πυλώνες στήριξής του. Μόνο μια τέτοια συζήτηση και κατανόηση θα κάνει τη ριζοσπαστική αριστερά πολιτικά αποτελεσματική.

Η «ανανεωμένη» κυβέρνηση μπορεί να αντέξει;
Όλα εξαρτώνται από την ένταση της κοινωνικής και πολιτικής αντίστασης που θα συναντήσει. Πάντως, επειδή το κράτος δεν φαίνεται να διαθέτει πολλές εναλλακτικές λύσεις για την πολιτική του διαχείριση, θα στηρίξει την κυβέρνηση με νύχια και με δόντια.

Ανέφερες ότι η κυβέρνηση θα ενισχύσει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, για να διασφαλίσει έτσι την πολιτική αναπαραγωγή. Τους τελευταίους μήνες βλέπουμε ότι, πέραν της αστυνομικής καταστολής, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τα εργαλεία του κινήματος (διαδίκτυο, ραδιόφωνο, κλπ) και τη νομοθετική εξουσία, προκειμένου να καταστείλει την όποια κοινωνική αντίδραση…
Ζούμε σε μια περίοδο που έχει περιγραφεί ως «ολικός καπιταλισμός», κατά το «ολικός πόλεμος», και σ’ αυτόν τον «πόλεμο» δεν φαίνεται να υπάρχουν κανόνες και εξαιρέσεις. Άρα τα περιθώρια μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεων στον καπιταλισμό (μερικός έλεγχος, εξανθρωπισμός κά) είναι στην καλύτερη περίπτωση οριακά. Κατά συνέπεια, με δεδομένη την πρωτοφανή λιτότητα, δεν είναι δυνατόν κανείς να ισχυριστεί ότι υπάρχουν περιθώρια συναίνεσης μέσα από κάποιες έστω οριακές αναδιανεμητικές πολιτικές· ο μόνος δρόμος είναι η καταστολή.
Ωστόσο, είναι γεγονός ότι οι κυβερνητικές δυνάμεις εμφανίζουν απίστευτη ευρηματικότητα. Για παράδειγμα, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε, μέχρι πριν λίγες μέρες, ότι μέλη του υπουργικού συμβουλίου, για να δικαιολογήσουν τις πολιτικές επιλογές τους, θα κατασκεύαζαν δήλωση προέδρου ανωτάτου δικαστηρίου. Τα πεδία άσκησης αυτών των πολιτικών χειραγώγησης που αναφέρατε, δεν αποτελούν ποιοτική αλλαγή, αλλά μας υπενθυμίζουν την ευρηματικότητα του οπλοστασίου των αντιπάλων μας.

Οι «εξωχώριες» δυνάμεις εντέλλονται στις κυβερνήσεις την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουν, χωρίς να τους αφήνουν κανένα περιθώριο. Το πολιτικό σύστημα μπορεί, εν τέλει, να επιβιώσει;
Βλέπουμε ότι ο λεγόμενος διεθνής παράγοντας χρησιμοποιείται κατά κόρον. Ξεκίνησε την παραμονή των εκλογών του περασμένου Ιουνίου και επαναλήφθηκε τώρα με την κυβερνητική κρίση και την απειλή της μη καταβολής της δόσης. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όσες χώρες βιώνουν έντονα την κρίση (Ισπανία, Πορτογαλία, Κύπρος). Δηλαδή, το πακέτο της λεγόμενης δημοσιονομικής προσαρμογής, ή αλλιώς της επιθετικής λιτότητας απέναντι στις κοινωνίες και τα κεκτημένα τους, συνοδεύεται πολιτικά και ιδεολογικά με όμοιες πρωτοβουλίες. Με αυτή την έννοια, υπάρχει μια πίεση των «εξωχώριων» δυνάμεων που στηρίζουν τις πολιτικές που παίρνονται και περιορίζουν τις δυνατότητες του πολιτικού συστήματος. Ωστόσο, το πολιτικό σύστημα με το χρόνιο έλλειμμα κοινωνικής νομιμοποίησης δεν μπορεί να καταφύγει στην κοινωνική βάση, χωρίς να διακινδυνεύσει ανατροπές.

ΔΗΜΑΡ: Μια θεσμολαγνική αριστερά

Πιστεύεις ότι η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ είναι κίνηση σωτηρίας ή αντανάκλαση των αλλαγών που συμβαίνουν στο κοινωνικό σώμα;
Η αντίδραση του κόσμου και η ακραία επιλογή που έκανε το κυρίαρχο κυβερνητικό σχήμα του Σαμαρά, φαίνεται ότι δημιούργησε μια στιγμιαία κρίση ταυτότητας. Ωστόσο, η ΔΗΜΑΡ έχει συγκεκριμένη ταυτότητα, άρα και στρατηγική: πάση θυσία σχέση με τους κυβερνητικούς θεσμούς. Πάντα ήταν, και παραμένει μέχρι σήμερα, μια αριστερά θεσμολαγνική. Και με αυτή την έννοια ήταν μεγάλη επιτυχία, γι’ αυτό το κομμάτι της αριστεράς, η συμμετοχή της στην κυβέρνηση. Η λογική της ΔΗΜΑΡ χαρακτηρίζεται από τεράστια πολιτική αφέλεια, που πηγάζει από την αντίληψή της για την ουδετερότητα των θεσμών και της τεχνοκρατική γνώσης, που της δίνει σχετικά μεγάλα περιθώρια πολιτικής ευελιξίας. Ωστόσο, είναι πολύ κουρασμένη, αρκετά διχασμένη και έχει χάσει πια τον οποιοδήποτε προσανατολισμό της. Άρα, η μόνη της ελπίδα είναι να προσκολληθεί σε κάποιο κυβερνητικό ή με κυβερνητικές φιλοδοξίες σχήμα της λεγόμενης κεντροαριστεράς.

Είναι εφικτή η αναβίωση της κεντροαριστεράς, προκειμένου να αποτελέσει τον αντίπαλο πόλο του ΣΥΡΙΖΑ;
Όχι. Η στρατηγική της κεντροαριστεράς -εξανθρωπισμού, στρογγυλέματος των κοινωνικών αντιθέσεων και ανισοτήτων, με τεχνοκρατικό και ουδέτερο λόγο, με μικρή ή καθόλου αναφορά στα κοινωνικά υποκείμενα- μπορεί να λειτουργήσει σε περιόδους που έχουμε θετικά πρόσημα στην οικονομική μεγέθυνση. Σήμερα, που αυτά τα πρόσημα έχουν φτάσει σε επίπεδο βιβλικής καταστροφής, δεν έχει περιθώρια αυτή η πολιτική. Στερείται κοινωνικής βάσης. Άρα, η κεντροαριστερά μπορεί να υπάρχει μόνο στη σκέψη των τεχνοκρατών και των πολιτικά αφελών.

Το ΠΑΣΟΚ είχε άλλη διέξοδο από τη συνέχιση της συγκυβέρνησης;
Το ΠΑΣΟΚ, που είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός φορέας της κεντροαριστεράς, έχει αποκοπεί από την κοινωνική του βάση και επομένως ο μόνος δρόμος που του απομένει είναι αυτός που ακολουθεί. Πρόκειται για ένα κρατικοδίαιτο κόμμα και ο μόνος τρόπος να επιβιώσει, έστω και οριακά, είναι να διατηρήσει τη σχέση του με το κράτος.

ΣΥΡΙΖΑ: Να κατακτήσει την αυτογνωσία του

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σήμερα σε ευνοϊκότερο σημείο;
Η ριζοσπαστική αριστερά είναι σε καλύτερο σημείο, διότι η καταγωγή της συγκρότησής της ήταν κυρίως πολιτική και δευτερευόντως κοινωνική. Οι κυβερνητικές δυνάμεις τον τελευταίο χρόνο έκαναν πολλές και ποιοτικά καινούργιες παρεκτροπές από τη δημοκρατία –προληπτικές συλλήψεις, προληπτικές επιστρατεύσεις, μαύρο στην ΕΡΤ κ.λπ.- ενώ εντατικοποίησαν την επιχειρηματολογία του φόβου. Όμως, βλέπουμε ότι το οπλοστάσιο του φόβου δεν μπορεί να σταθεί πια. Για παράδειγμα, τα σπίτια και τις καταθέσεις τελικά δεν τα παίρνουν οι κομμουνιστές, αλλά οι τράπεζες και η ΕΕ. Η επιχειρηματολογία τους, λοιπόν, καταρρέει και αυτό μας δίνει μια άλλη ώθηση, εφόσον ο λόγος μας γίνει πιο οξύς και πιο εμπεριστατωμένος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή τι πρέπει να αλλάξει στην στρατηγική του;
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κατακτήσει την αυτογνωσία του. Δεν έχει συνειδητοποιήσει βαθιά αυτό που κάνει. Αν το είχε συνειδητοποιήσει, πολλά από τα εσωτερικά του προβλήματα θα είχαν λυθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ενσωματώσει, αξιοποιήσει και δώσει ώθηση στην παραδοσιακή αριστερά, αλλά και στον κινηματικό πλούτο, πηγαίνοντας ενάντια και πέρα από αυτή την παράδοση. Με αυτή του τη στρατηγική κατάφερε να φτάσει εδώ που είναι. Αυτό δεν έχει γίνει κατάκτηση όλων των μελών, των στελεχών και φίλων του κόμματος, αλλά πρέπει να γίνει.

Χρυσή Αυγή: Ο πρωτογονισμός μαύρου-άσπρου

Πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι η ΧΑ έχει έρθει για να μείνει και δεν φαίνεται να απομονώνεται πολιτικά παρά τη φασιστική της δράση. Ποια η γνώμη σου;
Η Χρυσή Αυγή πατάει στον πρωτογονισμό της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας. Έναν πρωτογονισμό μαύρου-άσπρου, που ερμηνεύει τα φαινόμενα με λογικές συνωμοσίας και μερικές φορές και πολιτικού κουτσομπολιού, πρακτική από την οποία, πρέπει να παραδεχτούμε, δεν απείχε η παραδοσιακή αριστερά, ούτε φυσικά και ο νεο-λαϊκισμός του εκσυγχρονισμού και του «μεσαίου χώρου». Η Χρυσή Αυγή ενδυναμώθηκε από την κουλτούρα του μαύρου-άσπρου και κυρίως από τις σκοπιμότητες των ακροτήτων του κέντρου του πολιτικού συστήματος. Η υιοθέτηση της ατζέντας και της λογικής της Χρυσής Αυγής από την πλευρά της ΝΔ και ενίοτε από τα κυβερνητικά κόμματα, δεν πρόκειται να μειώσει την επιρροή της Χρυσής Αυγής. Αντίθετα, αν συνεχιστεί αυτή η τακτική, η οποία εμφανίστηκε δυστυχώς με τον πιο χαρακτηριστικό και πιο τρομακτικό για τους δημοκρατικούς πολίτες τρόπο στον πρόσφατο λόγο του πρωθυπουργού, όταν ανέφερε ότι «η μόνη ιδεολογία είναι η πατρίδα» θυμίζοντας προνεωτερικές καταστάσεις, θεωρώ ότι πολύ σύντομα η Χρυσή Αυγή θα αποτελέσει τον άλλο πόλο του πολιτικού συστήματος, δηλαδή το δεύτερο μεγάλο πόλο απέναντι στη ριζοσπαστική αριστερά. Και η Χρυσή Αυγή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με αντιρατσιστικά νομοσχέδια, αλλά απαιτείται πολιτική απομόνωση. Για παράδειγμα, η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ, αντί να διαγκωνίζονται ποιος αντιρατσιστικός νόμος είναι καλύτερος, θα έπρεπε να εγγυηθούν, αφού μάλιστα ήταν και κυβερνητικοί εταίροι, ότι όλες οι εγκληματικές ενέργειες αυτής της συμμορίας θα τιμωρούνταν σύμφωνα με τον ισχύοντα ποινικό κώδικα.

Αντ’ αυτού είδαμε να στοχοποιείται η ριζοσπαστική αριστερά με την υιοθέτηση της θεωρίας των δύο άκρων, η οποία, όμως, φαίνεται ότι δεν απέδωσε καρπούς. Ή μήπως απέδωσε;
Η θεωρία των δύο άκρων εκπορεύεται από τα ίδια ακριβώς κέντρα, τα οποία προσπαθούν να δείξουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στρογγυλεύει την πολιτική του πρακτική και συντηρητικοποιείται. Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτοί που πρώτοι ενδίδουν, αποδέχονται ή παίρνουν στα σοβαρά αυτού του είδους την προπαγάνδα, είναι τα μέλη και η βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι κυρίαρχες δυνάμεις προσπαθούν από τη μια να φοβίσουν το συντηρητικό ακροατήριο, με τη θεωρία των δύο άκρων και την ταύτιση της αριστεράς με την τρομοκρατία, την ίδια στιγμή που λένε ότι έχουμε συντηρητικοποιηθεί, λέγοντας λχ. ότι οι συναντήσεις του επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης με ηγέτες ή παράγοντες άλλων χωρών και διεθνών οργανισμών αποτελούν συμβιβασμό. Αυτό είναι πολιτικός πρωτογονισμός.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταλάβει ποια είναι η στρατηγική του και να μην κάνει τίποτε άλλο από το να συνεχίσει πιο συνειδητά και με μεγαλύτερη ένταση να κάνει αυτό που έκανε ως δύναμη στήριξης, έμπνευσης, συνεργασίας και μαθητείας στα κινήματα που αναπτύσσονται στο κοινωνικό πεδίο. Από τη συμμετοχή του στα κινήματα και δίνοντάς ηθική, νομική, πολιτική κάλυψη στους αγωνιζόμενους συμπολίτες μας θα προκύψει το περίγραμμα των προγραμματικών δηλώσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε έτσι να συμβάλει στην ενότητα της αριστεράς (κοινωνικής και πολιτικής) για να έρθει στην εξουσία. Αυτά τα χαρακτηριστικά πρέπει να διαφυλάξουμε, να τα βαθύνουμε και να τα εξειδικεύουμε στο χώρο μας. Αν το κάνουμε αυτό, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα.

Από τη στιγμή αποχώρησης της ΔΗΜΑΡ από τη συγκυβέρνηση έχει ανοίξει η συζήτηση για ενδεχόμενη συνεργασία της ΔΗΜΑΡ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι εφικτή μια τέτοια κίνηση;
Δεν γίνεται αυτό, γιατί είναι αποκλίνουσες οι στρατηγικές. Δεν είμαστε θεσμολάγνοι, δεν θεωρούμε ότι οι θεσμοί είναι ουδέτεροι, δεν θεωρούμε ότι ο καπιταλισμός εξανθρωπίζεται. Έχουμε άλλη λογική, άλλη στρατηγική. Δεν γίνεται λοιπόν να συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΔΗΜΑΡ και δεν πρέπει να παρασυρθεί. Αν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε όπως παλιά, αν διολισθήσουμε πάλι στην κατανόηση της πολιτικής ως αριθμητικής, θα πάμε εκεί που ήμασταν πριν τρία χρόνια. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.

Βρέθηκες στο Αριστερό Φόρουμ 2013 στη Νέα Υόρκη, όπου η Ελλάδα φάνηκε να είναι στο επίκεντρο της συζήτησης. Γιατί πιστεύεις;
Η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο για δύο λόγους: Πρώτο, για το φόβο τρομακτικής ανόδου των νεο-Ναζί και, δεύτερο, γιατί η παγκόσμια προοδευτική σκεπτόμενη κοινότητα βλέπει ότι η μόνη στρατηγική εξόδου από την κρίση και η μόνη δυνατότητα προάσπισης της δημοκρατίας είναι η δημιουργία ενός πολιτικού κινήματος, όσο αποτελεσματικού και ευρηματικού όσο ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κινεί μόνο την περιέργεια αλλά φαίνεται και να εμπνέει. Αυτό μας δημιουργεί ιδιαίτερες ευθύνες.

 

http://www.epohi.gr/portal/politiki/14382-2013-06-30-15-00-19

Μια τηλεγραφική εκτίμηση του ζοφερού μας μέλλοντος

 Ο σχηματισμός της δικομματικής προιδεάζει την πλήρη εντατικοποίηση για την εφαρμογή των βάρβαρων πολιτικών λιτότητας, σε μια κοινωνία ανθρωπιστικής κρίσης. Με δεδομένα τα προσημφωνημένα μέτρα θα πρέπει να γνωρίζουμε κάποια απλά πραγματάκια. Οι καταργήσεις δημοσίων οργανισμών, οι εγκαινιάσεις νέων ιδιωτικών ιδιοκτησιών η φασιστική πρακτική εφαρμογής τους με ΠΝΠ που καταργούν την Βουλή ματώνουν την ελληνική κοινωνία. Ποιο συγκεκριμένα αν πιάσουμε την επικαιρότητα θα καταλάβουμε σε τι καθεστώς ζούμε εμείς και τι καθεστώς επίκειται να ζήσουν τα παιδιά μας. Ολοκληρωτική ιδιοκτησία των οικονομικών της πόρων από το διεθνές και ντόπιο κεφάλαιο, ακροδεξιά ιδεολογική ηγεμονία, κατάργηση της δημοκρατίας και του συντάγματος.

 1. Κόλπο Cosco – Κατσέλης – Απολύσεις

Μέσω αδιαφανών διαδικασιών η συμφωνία επιτευχθεί και η κορδέλα του success story κόπηκε για την αγορά και την αξιοποίηση της δυτικής προβλήτας ΙΙΙ από την κινέζικη εταιρεία Cosco  η οπόια εταιρεία απολαμβάνει μια «δικαιούχα ωραιότατη» φοροαπαλλαγή έναντι της δημόσιας ΟΛΠ που φορολογείτε με 2% επί του τζίρου της. Επιπλέον η προβλήτα ΙΙ που είναι στα χέρια της Cosco ενώ διατυμπανίζουν πως άνοιξε 4.000 θέσεις εργασίας η αλήθεια είναι ότι μόνο 700 εργάζονται εκ των οποίων οι 239 εργαζόνται κανονικά και οι υπόλοιποι υποαπασχολούμενοι. Αυτή η επένδυση έρχεται να αποπροσανατολίσει την ολοκληρωτική κατεδάφιση των δημόσιων οργανισμών που έχουμε μπροστά μας. Με λίγα λόγια αυτό είναι που ονομάζεται απλά «κόλπο Cosco».

Άλλη μια επιτυχία επιτευχθεί και είναι το λουκέτο της εταιρεία Κατσέλης. Ο Χάρης Δαυίδ (πρόεδρος της εταιρείας) έκανε την αίτηση πτώχευσης της εταιρείας και οι 500 εργαζόμενοι σε αυτή βρίσκονται στο δρόμο, αλλά δεν πρέπει να ανησυχούμε εφόσον η Cosco και οι εταιρείες του Μπόμπολα θα τους απορροφήσουν, το κούρεμα των χρεών της εταιρείας προς τις τράπεζες φαίνεται να μην εξυπηρετεί τις φιλοδοξίες της εν αντιθέση με το κούρεμα των ασφαλιστικών μας ταμείων που επιτυγχάνεται εύκολα.

Το πείραμα ΕΡΤ σε ένα βαθμό δεν πέτυχε διότι αντίδραση της κοινωνίας στην κατάργηση της δημόσιας τηλεόρασης ήταν άμεση. Η τακτική αυτής μέσω ενός σοκ ήταν πρόπλασμα της πυγμής που θέλει να επιδείξει η κυβέρνηση προχωρώντας στην πρώτη σκληρή κίνηση για να σπείρει τον φόβο. Ήταν συνέχεια  της νίκη επί της ΟΛΜΕ που είναι ένα σκληρό συνδικάτο που του άφηνε τα περιθώρια για κάτι τέτοιο. Άλλωστε ο επίτροπος Όλι Ρεν επιβεβαιώνει ότι πράγματι μέχρι το 2015 πρέπει να έχουν απολυθεί 15.000 δημόσιοι υπάλληλοι, πράγμα που η κυβέρνηση θέλει πάση θυσία να πραγματοποιήσει και αυτό επιβεβαιώνει ότι οι εκλογές δεν είναι πρώτον πυλών όπως κάποιοι φιλόδοξοι έτρεξαν να προβλέψουν. Άλλωστε θα έπρεπε να γνωρίζουμε το νέο νομοθέτημα υπό τον τίτλο “Οργάνωση Δημόσιας Διοίκησης και άλλες διατάξεις” παρακάμπτει και επίσημα τη βουλή και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με κάποια εξυγίανση απλά διευρύνει το πεδίο εφαρμογής της διαθεσιμότητας-εφεδρείας-αργίας-απόλυσης των δημοσίων υπαλλήλων. Μέσω λοιπόν Προεδρικού διατάγματος θα πρέπει να περιμένουμε απολύσεις χωρίς ούτε νομικά πλέον να μπορούμε να της ανακόψουμε όπως και το ΣΤΕ μας επιβεβαιώνει μέσω της θολής απόφασης του για την ΕΡΤ και της αντισυνταγματικής μη εφαρμογής της από την κυβέρνηση που κινείται πάνω σε αυτήν την πολιτική.

Καθόλου τυχαίος δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης. Άλλωστε θα πρέπει και να σκεφτούμε επιπλέον αν το πείραμα ΕΡΤ είχε και έναν πραγματικά άλλο σκοπό. Να επιτευχθεί ο ανασχηματισμός να αναγκάσει το αγκάθι ΔΗΜΑΡ να αποχωρήσει και να παραλάβουν οι ακροδεξιοί και αμείλικτοι Γεωργιάδης-Μητσοτάκης υπουργεία στρατηγικής σημασίας. Το προφίλ της νέας κυβέρνησης πλην των άλλων ταιριάζει γάντι στον βούρδουλα της κυβέρνησης, καθώς ο Άδωνις «μας» είναι ο κατάλληλος φασίστας ‘ωστε να μην διστάσει να καταστείλει τις αναμενόμενες αντιδράσεις. Άλλωστε και ο ίδιος φρόντισε να μας

αναγγείλει «ότι αυτά που μας λέει να κάνουμε η Τρόικα θα έπρεπε να τα έχουμε σκεφτεί και πραγματοποιήσει χρόνια τώρα». Οι 12.500 χιλιάδες εργαζόμενοι που ζητά η Τρόικα πρέπει να μπουν σε διαθεσιμότητα μέσα στον Ιούλιο μέσα σε αυτούς εντάσσονται οι επιστρατευμένοι καθηγητές και οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ.

Οι καθηγητές θα λαμβάνουν το 75% των μηνιαίων αποδοχών τους μέχρι την πόρτα της απόλυσης (καθεστώς διαθεσιμότητας). Αντίστοιχη πρόβλεψη προβλέπεται για τους ΟΤΑ μόνιμου ή αορίστου χρόνου απασχόλησης.

2.Τυφλή δικαιοσύνη

Από τη άλλη την δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα την απολαμβάνουν συγκεκριμένα άτομα τύπου Μελισσανίδη ο οποίος μοιράζει τα εκατομμύρια των διαφημίσεων του ΟΠΑΠ (τώρα που γράφω) ενώ το ΣΔΟΕ διαπιστώνει λαθρεμπορία 6.328.200 λίτρων ναυτιλιακών καυσίμων πλαστογραφία μετά χρήσεως σε βαθμό κακουργήματος σε πλοίο της εταιρείας του Μελισσανίδη και καταλογίζει το ποσό των 2.218.721,06 ευρώ από δασμοδιαφυγή. Ο ίδιος μάλιστα διαθέτει ως νομικό σύμβουλο τον Φαήλο Κρανιδιώτη, πιστό ακροδεξιό σύμβουλο του Σαμαρά. Σημειωτέον ότι η δίκη του Μελισσανίδη έχει αναβληθεί 8 φορές.

Από την άλλη στο αντίποδα παράνομα βρίσκεται προφυλακισμένος χωρίς δίκη ο αναρχικός Κώστας Σακκάς ο οποίος βρίσκεται στην 23η απεργία πείνας και νοσηλεύεται στο Γενικό Κρατικό νοσοκομείο Νίκαιας με κίνδυνο μόνιμη βλάβη των οργάνων του. Άλλωστε η κυβέρνηση μας κρίνει ποινικό αδίκημα την αναρχία και η δικαστική εξουσία ανακοινώνει την παράταση προφυλάκισης για άλλους 6 μήνες ενώ ο νόμος προβλέπει ως ανώτατο όριο τους 12. Στην περίπτωση του ειδικότερα, έχουν παραβιαστεί όλα τα όρια: κρατείται προσωρινά από τις 4/12/2010, έχοντας συμπληρώσει 18 + 12 μήνες χωρίς να έχει εκδοθεί δικαστική απόφαση, ενώ η προφυλάκισή του παρατάθηκε μέχρι τις 4/12/2013.

Επίσης δεν θα μπορούσα να παραλείψω την τελευταία κορυφαία περίπτωση απόφασης για την κατάσχεση πρώτης κατοικίας της κ. Υ.Ρ. όταν άνοιξε τον φάκελο από την Εφορία και αντίκρισε τα έγγραφη της που μιλούν για την κατάσχεση για χρέη προς το δημόσιο 3.500 ευρώ. Όπως η ίδια δηλώνει στην “εφ.συν” ο μισθός της είναι μόλις 500 ευρώ, κλείνοντας λέει ότι αν αναγκαστεί να τρώει από το συσσίτιο του δήμου για να ζήσει θα προτιμήσει να πηδήξει από το μπαλκόνι. Αυτό είναι και το κερασάκι της τούρτας στην πολιτική της κυβέρνησης και του success story.

Όλα αυτά τα μέτρα, η αδικία η οποία έχει πάρει μια ανεπανόρθωτη έκταση και πλήτει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας έρχεται να συνομολογήσει και να στηρίξει η Χρυσή Αυγή όπως και έκανε στην περίπτωση της ΕΡΤ. Η δικομματική κυβέρνηση αν και πιο ευάλωτη λόγω της αποχώρησης της ΔΗΜΑΡ είναι τόσο “βραχύσωμη” πράγμα που της επιτρέπει να μην έχει εσωτερικές τριβές και να συγκλίνει περισσότερο στους προγραμματικούς της στόχους. Τώρα που τα νέα μέτρα αγγίζουν τον ευρύτερο δημόσιο τομέα η Χρυσή Αυγή δεν πρόκειται να μην στηρίξει αν χρειαστεί στη Βουλή την κυβέρνηση και τώρα που ο Γεωργιάδης θα απαγορεύσει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους μετανάστες θα ανοίξει μια και καλή ο δίαυλος συνεργασίας με τους ναζί, που μετά από τους δρόμους μπορεί να φτάσει μέχρι και τα έδρανα της βουλής. Η τελευταία εφεδρεία για την εκπλήρωση αυτών των δεσμεύσεων είναι πρώτον πυλών και δεν θα διστάσουν να την ολοκλήρωσουν…

Ελπίζω ότι αυτό θα το ανακόψουν τα κινήματα και οι αντιστάσεις της μαχόμενης δημοκρατικής κοινωνίας… 

Το UNFOLLOW 19 κυκλοφορεί

 

Διαβάστε στο UNFOLLOW 19:

«Ζητούνται ναζί με “πολιτικά” για συγκυβέρνηση με τη ΝΔ» ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

«Ο Σαμαράς, ο Βορίδης, οι σημιτικοί και η νέα αφήγηση της κρίσης» ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου

«Η ΕΡΤ, οι “συμβολικές” απολύσεις και η φάρσα των μεταρρυθμίσεων» ρεπορτάζ της Ντίνας Ιωακειμίδου

«Success story χωρίς happy end» άρθρο του Γιώργου Κατρούγκαλου

«Χρυσαυγίτες: οι νέο-χίτες των εφοπλιστών, τραπεζιτών και βιομηχάνων» ρεπορτάζ του Νίκου Μπογιόπουλου

«Ο νεοφιλελευθερισμός της μαντίλας» χρονικό του Άρη Χατζηστεφάνου, φωτογραφίες από την αποστολή της Στεφανίας Μιζάρα

«Πόλεμος Κόκκαλη- Μελισσανίδη με διαιτητή τον Σαμαρά» ρεπορτάζ του Κώστα Γυφτοδήμου και του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

«Η άρνηση του Ολοκαυτώματος δεν είναι “προνόμιο” μόνο της Χρυσής Αυγής» ρεπορτάζ του Spy– Jungle Report

«Η αρπαγή των ελληνικών υδρογονανθράκων» ρεπορτάζ του Αυγουστίνου Ζενάκου και του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

«Οικονομική ή οικολογική κρίση; (Μέρος Α’)» ρεπορτάζ της Νέλλης Ψαρρού

«Η τρομερή επιμονή· κι ο τρόπος της» άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου

 

Οι στήλες του UNFOLLOW:

 «Τεχνηέντως» του Αυγουστίνου Ζενάκου, «Κόκκινη γραμμή» του Νίκου Μπογιόπουλου, «Lapsus Calami» της Έφης Γιαννοπούλου,«Μεσαιωνικά» του Θεόφιλου Τραμπούλη, «Αυθάδειες» της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου, «Ανάβαλε για λίγο το θάνατό σου» του Old Boy,«Ερωτοπραξίες» του George Le Nonce, «Infowar» του Άρη Χατζηστεφάνου, «Διάπλασις των παίδων» του Πιτσιρίκου, «Αδέσποτη» του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου, «Πρακτικά» του Παναγιώτη Φραντζή και η έκτακτη στήλη «Κέντρο Υποδοχής» την οποία αυτό το μήνα γράφει ο Βασίλης Κουφόπουλος.

 Τα θέματα του UNFOLLOW 19, αναλυτικά:

«Success story χωρίς happy end» άρθρο του Γιώργου Κατρούγκαλου. Ακόμη κι αν η πολυθρύλητη «ανάκαμψη» έρθει εντός του 2014, αν και, λαμβάνοντας υπόψη τις συνεχείς διαψεύσεις των στόχων, αυτό μάλλον δεν θα συμβεί, οι πολιτικές που εφαρμόζονται προαναγγέλλουν υποτονική ανάκαμψη χωρίς νέες θέσεις εργασίας, μισθούς Βουλγαρίας και ποσοστά ανεργίας πάνω από 20%, σε συνδυασμό με τη διάλυση όχι μόνον των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και κάθε άλλης ρύθμισης της οργανωμένης κοινωνικής συμβίωσης. Τα χειρότερα είναι μπροστά μας…

«Bulgarian story» άρθρο του Διονύση Ελευθεράτου. Εδώ μας λένε πως με μισθούς Βουλγαρίας και «φιλική» φορολογία θα γίνουμε Εδέμ ξένων επενδύσεων. Τι δεν μας λένε; Ότι η γειτονική χώρα έχει στερέψει από ξένες επενδύσεις…

«Ο λόγος που δεν έβγαλε ο Τσίπρας» κείμενο του λογογράφου. Ένα χρόνο μετά τις εκλογές και λίγο μετά το πραξικοπηματικό κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης από τον πρωθυπουργό, καταγράφουμε αυτά που δεν ακούσαμε στην ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην πλατεία Συντάγματος.

«Πόλεμος Κόκκαλη- Μελισσανίδη με διαιτητή τον Σαμαρά» ρεπορτάζ του Κώστα Γυφτοδήμου και του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Στον «αέρα» βρίσκεται η πολυδιαφημιζόμενη και σκανδαλώδης αποκρατικοποίηση του ΟΠΑΠ, με ορατό πλέον το ενδεχόμενο να ακυρωθεί η πώλησή του, αφού η κοινοπραξία της EMM DELTA, που επικράτησε στο διαγωνισμό για την εξαγορά του, διαφωνεί με τους όρους για την εκμετάλλευση των κρατικών λαχείων και αμφισβητεί τη σύμβαση του ΟΠΑΠ με την Intralot του Σωκράτη Κόκκαλη, που είναι ο τεχνολογικός πάροχος του οργανισμού!

«Ο Σαμαράς, ο Βορίδης, οι σημιτικοί και η νέα αφήγηση της κρίσης» ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου. Καταγγελία του διπόλου «μνημόνιο- αντιμνημόνιο», επαναφορά της «ισχυρής Ελλάδας», «νόμος και τάξη» στους δρόμους και Ευρώπη στην τηλεόραση. Ξεπούλημα, παράδοση της εθνικής κυριαρχίας, με πρόσχημα μια ευρωπαϊκή προοπτική με ισότιμους όρους, και συνεργασία με την ακροδεξιά. Έτσι σχεδιάζεται να παιχτεί το παιχνίδι από δω και πέρα…

«Αντώνης Σαμαράς: ο τελευταίος των Ρεπουσιστών» ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη. Η Μαρία Ρεπούση, κήρυκας της κοσμοπολίτικης γραμμής της αστικής τάξης τόσο στην ιστορική επιστήμη όσο και στην πολιτική. Αδίκως δέχεται τόσα πυρά όταν ο Αντώνης Σαμαράς, πολύ πιο μαχητικός υπερασπιστής των ιδεών της, σχεδόν ακτιβιστής μουτζαχεντίν του ρεπουσισμού, βρίσκεται στο απυρόβλητο…

«Ζητούνται ναζί με “πολιτικά” για συγκυβέρνηση με τη ΝΔ» ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Σε αναζήτηση βιογραφικών φασιστοειδών με βαθιά γνώση της ναζιστικής ιδεολογίας αλλά και ικανότητα να ντύνουν τον ακραίο λόγο τους με πειστικό «εθνικιστικό» περίβλημα βρίσκεται η ηγεσία της Χρυσής Αυγής, προκειμένου να στελεχώσει τα ψηφοδέλτιά της στις επόμενες εκλογές. Στόχος: η συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία…

«Χρυσαυγίτες: οι νέο-χίτες των εφοπλιστών, τραπεζιτών και βιομηχάνων» ρεπορτάζ του Νίκου Μπογιόπουλου. Ο Μπρεχτ είχε δίκιο όταν έλεγε ότι «ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός». Όπως αποδεικνύει η Χρυσή Αυγή, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει: από τους εφοπλιστές ως τις τράπεζες κι από τις αεροπορικές εταιρείες ως τη Χαλυβουργία, οι έλληνες νεοναζί φροντίζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, εκτός και εντός της Βουλής.

«Η άρνηση του Ολοκαυτώματος δεν είναι “προνόμιο” μόνο της Χρυσής Αυγής» ρεπορτάζ του Spy– Jungle Report. Στην Ελλάδα οι χώροι που αρνούνται τη θηριωδία, αν εξαιρέσουμε τους κατεξοχήν ναζιστικούς, περιλαμβάνουν τη λεγόμενη «πατριωτική αριστερά» όσο και τη λεγόμενη «λαϊκή πατριωτική (ακρο)δεξιά». Και φυσικά τη Νέα Δημοκρατία.

«Ο νεοφιλελευθερισμός της μαντίλας» ρεπορτάζ του Άρη Χατζηστεφάνου φωτογραφίες από την αποστολή της Στεφανίας Μιζάρα. Η τουρκική εξέγερση ίναι ο προάγγελος του οικονομικού αδιεξόδου στο οποίο οδηγείται η χώρα με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές του Ερντογάν, ο οποίος παρά τις επικρίσεις που δέχτηκε από δυτικές κυβερνήσεις (με εξαίρεση την ελληνική, που έβλεπε στο πρόσωπό του ένα πρότυπο διακυβέρνησης) δεν αποτελεί μια οπισθοδρομική εικόνα της ανατολής αλλά εικόνα του μέλλοντος.

«Η ΕΡΤ, οι “συμβολικές” απολύσεις και η φάρσα των μεταρρυθμίσεων» ρεπορτάζ της Ντίνας Ιωακειμίδου. Κάθε χρόνο υιοθετούνται σχεδόν 8.000 αποφάσεις κανονιστικού χαρακτήρα από την κεντρική κυβέρνηση. Την ίδια ώρα, οι λειτουργίες παροχής υπηρεσιών προς τους πολίτες αντιπροσωπεύουν μόλις το 4% του συνόλου της διοίκησης. Το αποτέλεσμα είναι το κόστος της γραφειοκρατίας να προσδιορίζεται στο 6,8% του ΑΕΠ, δηλαδή σε 14 δις ευρώ, όταν ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανέρχεται στο 3,5%. Θα εξοικονομηθούν αντίστοιχα ποσά από τη διενέργεια των απολύσεων; Τι σημασία έχει; Οι απολύσεις έχουν «συμβολικό χαρακτήρα», όπως είπε και ο πρωθυπουργός…

«Πληρώνουμε για να μας αγοράσουν;» ρεπορτάζ του Αδάμ Γιαννίκου. Το success story του ελληνικού σουρεαλισμού: ανακαινίζοντας αεροδρόμια που είναι προς πώληση από το ΤΑΙΠΕΔ, η ελληνική κυβέρνηση πληρώνει με χρήματα που δεν έχει τις ιδιωτικές εταιρείες από τις οποίες ζητεί να αγοράσουν τα αεροδρόμια.

«Η αρπαγή των ελληνικών υδρογονανθράκων» ρεπορτάζ του Αυγουστίνου Ζενάκου και του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Σε σκάνδαλο διαρκείας εξελίσσεται η υπόθεση με την απευθείας παραχώρηση από την κυβέρνηση των αδειών εκμετάλλευσης των πετρελαϊκών κοιτασμάτων του Πρίνου στον επιχειρηματικό όμιλο «Ενεργειακή Αιγαίου», μεγαλομέτοχο της Kavala Oil. Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η παραχώρηση του ενεργειακού πλούτου της χώρας σε αμερικανικά κεφάλαια και στον μονοπωλιακό κολοσσό BP.

«Οικονομική ή οικολογική κρίση; (Μέρος Α’)» ρεπορτάζ της Νέλλης Ψαρρού. Έχει νόημα να μιλάμε για οικολογία, για προστασία του περιβάλλοντος, για απειλούμενα ζώα και περιοχές Νατούρα όταν στη χώρα μας υπάρχουν 1,5 εκατομμύρια άνεργοι; Μπορεί το περιβάλλον να μπει στον «πάγο» μέχρι να ανακάμψει η οικονομία μας; Πόσο σημαντική φαντάζει η οικολογική κρίση, που ήταν στο κέντρο του ενδιαφέροντος πριν από μόλις τέσσερα χρόνια, υπό το πρίσμα της κυριαρχίας της οικονομικής κρίσης; Ας απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα μέσω ενός επίκαιρου παραδείγματος: τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική.

«Η τρομερή επιμονή∙ κι ο τρόπος της» άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Η τρομερή επιμονή γίνεται σιγά σιγά και μια αναζήτηση τρόπου. Το εναγώνιο ψάξιμο της μορφής, η αναζήτηση τρόπου εκφοράς, έκφρασης και απεύθυνσης, γίνεται σήμερα δυνατότητα ριζοσπαστική.

«Το θέατρο του πουρμπουάρ: Θέαμα και ηθοποιοί στη φτώχεια» ρεπορτάζ του Παναγιώτη Φραντζή. Η αλλαγή καλλιτεχνικής ηγεσίας στο Εθνικό Θέατρο φωτίζει ένα καινούργιο τοπίο που διαμορφώνεται στο χώρο του θεάτρου: Αυτοχρηματοδοτούμενες παραγωγές, μείωση κόστους, κυριαρχία των ιδιωτών και των ιδρυμάτων. Παράλληλα, προωθούνται εργασιακές σχέσεις που υπονομεύουν την επαγγελματική υπόσταση των ηθοποιών, ενώ η αγωνιστική δράση του σωματείου τους έχει ανασταλεί.

 

Στο UNFOLLOW 19 διαβάστε ακόμη:

 «Μια πόρτα πρέπει να είναι ή ανοιχτή ή κλειστή», διήγημα του Χρήστου Αγγελάκου

«Ο συμμαθητής μου Ιάκωβος», ποίημα της Παυλίνας Μάρβιν

«Πρόχειρο». Γράφουν: Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου, Μιλτιάδης Φίνος, Ροντιόν Ρομάνοβιτς. Φωτογραφία: Στεφανία Μιζάρα. Σχέδια: Ντίνος Διμολάς

«Ανακόλουθα». Γράφουν: Old Boy, Έφη Γιαννοπούλου, Θεόφιλος Τραμπούλης

«Florilegium». Πολιτιστικές προτάσεις από όλη την ομάδα του UNFOLLOW

και… «Πουτάνες», κόμικ του Σπύρου Δερβενιώτη

 UNFOLLOW Δεν ακολουθείς. Διαβάζεις.

 

 

Το νέο εμφυλιοπολεμικό κράτος και η ΕΡΤ

Του
Ηλία Ιωακείμογλου

Ενα ερώτημα επανέρχεται ενώ διαρκεί η πολιτική κρίση που προκλήθηκε από την κατάργηση της ΕΡΤ: Σε τι αποσκοπεί αυτή η απόφαση; Στην απόλυση 2.600 υπαλλήλων ώστε να πιάσει η κυβέρνηση τους στόχους που έχει θέσει από κοινού με την τρόικα, όσον αφορά τον αριθμό των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα; Στον πλήρη έλεγχο των ΜΜΕ; Στην παράδοση των συχνοτήτων στο ιδιωτικό κεφάλαιο;
Μπορεί να ισχύουν όλα αυτά μαζί, αλλά εάν δούμε την απόφαση της ΝΔ σαν έναν ακόμη κρίκο που προστέθηκε σε μια μακρά σειρά ακροδεξιών χειρισμών, η κατάργηση της ΕΡΤ φαίνεται να σηματοδοτεί τη συνεχιζόμενη οικοδόμηση ενός νέου εμφυλιοπολεμικού κράτους που επιχειρεί η Δεξιά. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Κρίση πολιτικής ηγεμονίας

Η κοινωνική τάξη που εξουσιάζει τη χώρα, η αστική τάξη, βυθίζει τις εργαζόμενες κοινωνικές τάξεις, τους ανέργους και τους συνταξιούχους, όλο και περισσότερο σε συνθήκες φτώχειας και ανθρωπιστικής κρίσης. Αυτό σχετίζεται με σειρά κρίσιμων ζητημάτων: την ύφεση της παραγωγής, την αλματώδη αύξηση της ανεργίας, τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών, την αύξηση ή έστω την ασήμαντη μείωση των τιμών παρά τη δραματική μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας κατά 20% έναντι των ανταγωνιστριών χωρών, την καθήλωση της ανταγωνιστικότητας σε χαμηλά επίπεδα, τη στασιμότητα των εξαγωγών, την κατάρρευση των επενδύσεων παγίου κεφαλαίου, τη συρρίκνωση του παραγωγικού δυναμικού και άλλα. Όλα αυτά συγκροτούν μια πολιτική επέκτασης της φτώχειας για την οποία τίθεται το ερώτημα εάν υπονομεύει τον ηγετικό ρόλο της αστικής τάξης. Διότι ενώ η φτώχεια επεκτείνεται για τους «κάτω», η αναλογία κερδών / μισθών αυξάνεται θεαματικά (https://www.avgi.gr/article/428421/success-story). Ως αποτέλεσμα οι «πάνω» δεν πείθουν για την ικανότητά τους να κυβερνήσουν ως ηγεμόνες, δηλαδή ως εκφραστές του γενικού συμφέροντος, ως οργανωτές της παραγωγής και της διανομής του προϊόντος. Η αστική τάξη εμφανίζεται ως μια τάξη που επιδιώκει το ιδιοτελές συμφέρον της, χωρίς να μπορεί να τα μετουσιώσει σε γενικό συμφέρον. Όπως εξηγούσε ο Μαρξ στο κομμουνιστικό μανιφέστο, «για να είναι δυνατή η καταπίεση μιας τάξης, πρέπει προηγουμένως να της διασφαλίζονται οι συνθήκες μέσα στις οποίες θα μπορεί να συντηρεί την υποτελή της ύπαρξη». Διασφαλίζει, άραγε, η αστική τάξη της Ελλάδας τις συνθήκες μέσα στις οποίες μπορούν να συντηρούν την υποτελή ύπαρξή τους οι εργαζόμενες τάξεις; Κάθε άλλο: οι «κάτω» τάξεις καλούνται να ζήσουν με το 50% περίπου της αγοραστικής δύναμης που είχαν το 2008 (https://dl.dropboxusercontent.com/u/91731432/Share/Poverty%20instead.pdf), ενώ συνεχώς βαραίνουν επάνω τους τα χρέη, η απειλή των κατασχέσεων, η γενικευμένη αβεβαιότητα για το μέλλον και άλλα δεινά.

Το νέο εμφυλιοπολεμικό κράτος

Μετά τις εκλογές του Ιουνίου, έγινε αμέσως φανερό ότι για την άρχουσα τάξη, ως μοναδική ορατή λύση στο κενό ηγεμονίας υπάρχει πλέον η οικοδόμηση ενός νέου εμφυλιοπολεμικού κράτους που θα διασφαλίζει την συντριβή των πιο αδύναμων, θα παρέχει μεγάλα προνόμια στην αστική τάξη, μικρά πλην όμως υπολογίσιμα προνόμια στη λαϊκή συντηρητική βάση της Δεξιάς, ασφάλεια (υπαρκτή ή φαντασιακή) στους νοικοκυραίους και αξιοπρεπή αναπαραγωγή στην υπεύθυνη νέα μικροαστική τάξη που συσπειρώνει η ΔΗΜΑΡ, και θα κρατάει στο περιθώριο τον εσωτερικό εχθρό, δηλαδή την Αριστερά, τους αναρχικούς, τους αντιεξουσιαστές
(http://www.rednotebook.gr/details.php?id=8483).
Μέχρι στιγμής, μπορούμε να πούμε ότι η ΝΔ ως νέα ΕΡΕ, υλοποιεί με επιτυχία αυτό το πολιτικό σχέδιο -και μάλιστα ότι το υλοποιεί με γνήσιο ταξικό ένστικτο και ταξική συνείδηση (Χρήστος Λάσκος στο http://www.rednotebook.gr/details.php?id=9229). Η ΝΔ έχει αναλάβει το πηδάλιο του εκφασισμού από τη Χρυσή Αυγή επειδή ως κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα να καταργεί θεσμούς, να ενσωματώνει σε νέους τις πολιτικές επιλογές της, να παρεμβαίνει με τους κατασταλτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους στις κατεστημένες μεταπολιτευτικές ισορροπίες.
Από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών έως τις επεμβάσεις της αστυνομίας στους αυτοδιαχειριζόμενος χώρους και στην προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών που επικύρωσε την ημι-κατάργηση των απεργιών (Γιάννης Αλμπάνης στο http://www.rednotebook.gr/details.php?id=9371), προχωράει γρήγορα η προσχώρηση όλων των καθεστωτικών κοινωνικών δυνάμεων σε μια διαδικασία γενικευμένου εκφασισμού της κρατικής εξουσίας. Κάθε νέο βήμα σε αυτή τη διαδικασία λειτουργεί ως αφορμή να εκφραστούν οι εκλεκτικές ιδεολογικές συγγένειες μεταξύ διαφορετικών, και εκ πρώτης όψεως αντίπαλων, ρευμάτων της δεξιάς, του κέντρου και της ακροδεξιάς. Τώρα πια, από τους πιο μετριοπαθείς έως τους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους, η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται με επιείκεια, ανοχή, και συμπάθεια, έστω συγκεκαλυμμένη.
Πίσω από αυτήν τη σύγκλιση πολιτικών δυνάμεων και ρευμάτων της Δεξιάς, ανασυγκροτείται πλέον, σε νέα έκδοση, η παλιά καλή εμφυλιοπολεμική συμμαχία μιας σειράς κοινωνικών τάξεων, μερίδων τάξεων και κοινωνικών ομάδων: από το τραπεζικό κεφάλαιο, τους μεγάλους και μικρούς κεφαλαιοκράτες της βιομηχανίας και του εμπορίου, τους επαγγελματίες της ιδεολογίας, τους οικονομολόγους και τους μεγαλο-δημοσιογράφους, έως μερίδες ανέργων και εξαθλιωμένων συνταξιούχων, τα στελέχη των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, τους νοικοκυραίους, το λούμπεν προλεταριάτο και τη γνωστή παρέα της εθνικοφροσύνης. Πρόκειται για διαφορετικές τάξεις, ταξικές μερίδες ή κοινωνικές ομάδες με ποικίλες ιστορικές, ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες, οι οποίες όμως συγκλίνουν σε κοινά αποδεκτές θέσεις και πολιτικές κάτω από την ομπρέλα του εμφυλιοπολεμικού κράτους και την ιδεολογία του κοινωνικού δαρβινισμού.

Η μάχη της ΕΡΤ

Η κατάργηση, λοιπόν, της ΕΡΤ και ιδιαίτερα ο τρόπος με τον οποίο λήφθηκε και νομοθετήθηκε η απόφαση, είναι η προσθήκη μιας ακόμη πτέρυγας στο νέο εμφυλιοπολεμικό κράτος, όχι μόνον επειδή η νέα ΕΡΤ θα είναι όργανο αυτού του κράτους και μεγάλος αδελφός, ούτε μόνο επειδή θα απονεκρώνει νοητικά και συναισθηματικά τον τηλεθεατή κατά το πρότυπο των ιδιωτικών καναλιών, αλλά και επειδή φιλοδοξεί να καθιερώσει, με τη δύναμη του παραδείγματος και της πολιτικής νίκης, υπόδειγμα αντιδημοκρατικής διακυβέρνησης για το μέλλον.
Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, η μάχη της ΕΡΤ είναι κομβικής σημασίας για το συνολικό συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, που αποδεικνύεται τελικά ότι είναι η σημαντικότερη αντίθεση στην παρούσα ιστορική στιγμή. Το γεγονός ότι το μαύρο χρώμα στις οθόνες της ΕΡΤ μάς αιφνιδίασε και μας εξέπληξε όλους, αποτελεί ένδειξη ότι δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει το βάθος, την ταχύτητα, τη συνέχεια και τη στρατηγική σημασία της οικοδόμησης του νέου εμφυλιοπολεμικού κράτους. Αποτελεί, όμως, αυτή η έκπληξή μας, και ισχυρή ένδειξη ότι δεν είμαστε καθόλου, μα καθόλου, διατεθειμένοι να ανεχτούμε την ύπαρξη ενός τέτοιου κράτους.

 

http://www.epohi.gr/portal/politiki/14324-2013-06-23-14-55-17

Η ΕΡΤ θα γίνει παραμάγαζο του Μπόμπολα!

 

«Είναι αυτονόητη προϋπόθεση να μη γίνει η δημόσια ραδιοτηλεόραση παραμάγαζο της εκάστοτε κυβέρνησης» δήλωσε ο νέος υφυπουργός Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης, Παντελής Καψής, μιλώντας τη Δευτέρα στην, πάντα, φιλόξενη τηλεοπτική συχνότητα του MEGA. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ο Παντελής είναι γιός του πατέρα του, του κανονικού Καψή, κολλητού του Ανδρέα Παπανδρέου, του κανονικού, ο οποίος επί μακρό διετέλεσε υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, του κανονικού. Αρχικά, όπως και ο αδερφός του Μανώλης, κληρονόμησε από τον πατέρα του το «χάρισμα» της δημοσιογραφίας και έγινε «δημοσιογράφος – γράφω την αποψάρα μου». Όπως και ο πατέρας του σταδιοδρόμησε, βασικά, στο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη. Με το που τίναξε τα πέταλα ο Λαμπράκης και ανέλαβε το μαγαζί ο Ψυχάρης, πρώην διοικητής του Αγίου Όρους, ο Παντελής έγινε διευθυντής, παρόλο που στο ΔΟΛ όλοι ήξεραν πως το μοναδικό προσόν που είχε ήταν το επίθετο του πατέρα του. Ο Παντελής έκανε ότι μπορούσε ώστε να το επιβεβαιώσει, οπότε και εκτός ΔΟΛ όλη η δημοσιογραφική πιάτσα έμαθε πως το μοναδικό του προσόν είναι το επίθετο του πατέρα του. Αλλά θα με πεις, εδώ άλλοι και άλλοι έγιναν υπουργοί, πρωθυπουργοί, ακόμα και πρόεδροι των ΗΠΑ, εξαιτίας του επιθέτου του πατέρα τους, στον Παντελή θα κολλήσουμε; Εγώ λέω να κολλήσουμε, γιατί ο τύπος είναι μία απερίγραπτη γλίτσα. Πάμε παρακάτω; Πάμε…

Ο Παντελής που λες από τη θέση του διευθυντή στο ΔΟΛ τα έκανε σκατά από κάθε άποψη και σε κάθε θέμα. Αυτό δεν φαινόταν ιδιαίτερα προς τα έξω γιατί το μαγαζί έχει γερά θεμέλια και ο Παντελής ήταν πολύ λίγος για να τα σπάσει. Ο Παντελής, όπως και ο αδερφός του Μανώλης, ερωτεύτηκε το μνημόνιο με το που το είδε! Ερωτευόταν επίσης και όποιον άλλον ερωτευόταν το μνημόνιο, ακόμα κι αν δεν το έκανε με την πρώτη ματιά. Ο Παντελής τα έδωσε όλα για να στηρίξει τον ΓΑΠ, όταν ο γιός του Ανδρέα έκανε ότι μπορούσε για να στηθεί η ιστορία με το πρόγραμμα φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας. Όταν ο ΓΑΠ αποδείχτηκε μεγάλος λάκης, κάτι έσπασε μέσα στον Παντελή και άρχισε μέσα από τις στήλες του να στέλνει ερωτικά γράμματα στο «μεγαλύτερο Έλληνα» Λουκά Παπαδήμο. Όταν το παλτό ο Παπαδήμος ανέλαβε, από την Ελληνική Ένωση Τραπεζών, την πρωθυπουργία της χώρας το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βγάλει… γκόμενα τον Παντελή και να τον διορίσει τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου. Ο Παντελής για να φύγει από το ΔΟΛ και να πάει στο Μέγαρο Μαξίμου πήρε από τον Ψυχάρη αποζημίωση (έλα, δεν το πιστεύω…) που, σύμφωνα με πηγές από το λογιστήριο του ΔΟΛ, ξεπέρασε το μισό εκατομμύριο ευρώ. Έτσι, με το μισό εκ στην τσέπη, ο Παντελής έγινε κυβερνητικός εκπρόσωπος…

Έλα που όμως ο Σαμαράς είχε άλλη άποψη για τα πράγματα και τον Απρίλιο του 2012 αποφάσισε ότι έπρεπε αυτός να γίνει πρωθυπουργός. Με αυτά και με τα άλλα, ο Παντελής έμεινε άνεργος! Το δράμα του συγκίνησε βαθύτατα τον Μπόμπολα ο οποίος του έδωσε μεροκάματο, κάπου στα 10 χιλιάρικα το μήνα, στο «Έθνος». Ένα χρόνο τώρα ο Παντελής τα έδινε όλα σε δύο κατευθύνσεις: Από τη μία στήριζε τον Σαμαρά και από την άλλη τον Βενιζέλο. Σε κάποια διαλείμματα αυτής της τιτάνιας προσπάθειας μάλωνε τον κυρ Φώτη τον Κουβέλη, γιατί αφενός δεν ήταν ερωτευμένος με τον Σαμαρά και αφετέρου δεν αναγνώρισε το μεγαλείο της προσωπικότητας του Βενιζέλου. Έρχεται λοιπόν τώρα ο Παντελής, μετά απ’ όλα αυτά, να μας πει ότι προϋπόθεση για τη νέα δημόσια ραδιοτηλεόραση είναι να μην είναι παραμάγαζο καμίας κυβέρνησης…. Ποιος; Ο Παντελής, που αν ανοίξεις το λεξικό δίπλα το λήμμα «παραμάγαζο» έχει τη φωτογραφία του! Φιλάκια και πάω στου Άδωνη για λεξοτανίλ.

Δαιμόνια δικός σας, και βγάζοντας καπνούς, Πίκος Απίκος

http://www.alterthess.gr/content/i-ert-tha-ginei-paramagazo-toy-mpompola

Ο Κουβέλης και ο σκορπιός, του Κώστα Βαξεβάνη

 

Ο Φώτης Κουβέλης,θα κριθεί από την ιστορία και για τη στάση του να συμμετάσχει στην τρικομματική κυβέρνηση που έριξε τη χώρα στην απύθμενη λιτότητα και για τη στάση του να εγκαταλείψει αυτή την κυβέρνηση,όπως την εγκαταλείπει.Είναι δύσκολο πάντως,να προφασιστεί πως το κίνητρό του ήταν η σωτηρία της χώρας και τις δύο φορές,αφού όλη η αναγκαιότητα της “σωτηρίας” που επικαλέστηκε παραμένει,αλλά ο ίδιος αποχωρεί.

Ο Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ,πιέστηκε από την Κοινοβουλευτική του ομάδα και την κομματική βάση,που με τη σειρά τους πιέστηκαν από τις εξελίξεις,να πάψει να αποτελεί παρακλάδι μιας αυταρχικής ΝΔ και άλλοθι στα απομεινάρια ενός ΠΑΣΟΚ που δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτική,αλλά εκφράζει έναν βουλιμικό για εξουσία αρχηγό.

Ο Φώτης Κουβέλης,δεν υπήρξε στο σχήμα αυτό η Αριστερά ευθύνης όπως προφασίστηκε.Υπήρξε μια Αριστερά,που με τα ίδια ιδιοτελή κίνητρα με το Βενιζέλο,θεώρησε πως θα μπει στο κάδρο,μπαίνοντας στην κυβέρνηση και τα κανάλια.

Κατάφερε στο λίγο διάστημα που έμεινε στην κυβέρνηση,να εθίσει στην εξουσία τα στελέχη του,που καταλάβαιναν πως το μοναδικό στοιχείο άσκησης πολιτικής,δεν είναι άλλο από τη συμμετοχή στα αξιώματα.Επί μήνες οι πιο φιλόδοξοι βουλευτές του διαγκωνίζονται για το ποιός θα πάρει υπουργείο.Πολλοί δε απ αυτούς έπαψαν να τον έχουν διαμεσολαβητή για την εξουσία και απευθύνθηκαν απευθείας στην πηγή της εξουσίας.Έτσι σήμερα είναι καταδικασμένος να ζήσει την διάλυση του πολιτικού του χώρου,από τους φιλόδοξους “γύρω” του,που τους έπεισε πως πολιτική είναι οι συμφέροντες συμβιβασμοί.

Ο ίδιος ο Κουβέλης,το τελευταίο διάστημα,κατέβασε κι άλλο το επίπεδο της ερμηνείας της πολιτικής,εκπονώντας ή συμμετέχοντας σε κρυφά σχέδια για έναν νεο πολιτικό χώρο που θα συνένωνε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ,όχι ως πολιτικές θέσεις αλλά ως ανάχωμα στο Συριζα.Ναι,ο Φώτης Κουβέλης θεωρεί πια,πιό οικεία δύναμη τον Βενιζέλο,αυτόν τον θεσμοθέτη της πολιτικής αθλιότητας,από τον Τσίπρα.

Σε ό,τι αφορά το πού κατάντησε σε σχέση με τον πολιτικό του χώρο θα πω στον Φώτη Κουβέλη κάτι που θα το καταλάβει σίγουρα.Έφτασε στο σημείο,ο Νίκος Μπίστης,αυτός ο ογκόλιθος της πολιτικής πιρουέτας, ο γυρολόγος της πολιτικής, ο Βενιζέλος της ΔΗΜΑΡ,να τον αποκαλεί Καρατζαφέρη.Αυτό τα λέει όλα.Τα δε ευνοούμενα κομματικά του παιδιά,θα τον εγκαταλείψουν για ένα υπουργείο,με τα επιχειρήματα της “σωτηρίας” που ο ίδιος εφηύρε καιροσκοπικά.

Θα πω όμως στον Φώτη Κουβέλη και την γνωστή ιστορία του Αισώπου,λίγο παραλλαγμένη,για να κατανοήσει το λάθος που έκανε να αποτελέσει το πλυντήριο του Βενιζέλου.Κάποτε ένας σκορπιός πλησιάζει έναν βάτραχο και του ζητάει να τον περάσει από τη λίμνη. “Όχι” απαντάει ο βάτραχος στο σκορπιό, “γιατί θα με τσιμπήσεις”.”Δεν θα τσιμπήσω γιατί θα πνιγώ και ο ίδιος δεν το καταλαβαίνεις” του ανταπαντά ο σκορπιός.Ο βάτραχος θεώρησε λογικό το επιχείρημα και ανεβάζει τον σκορπιό στην πλάτη του να τον περάσει από τη λίμνη.Στη μέση της διαδρομής ο σκορπιός γυρίζει το κεντρί του και τσιμπάει τον βάτραχο.Την ώρα που ξεψυχάει ο βάτραχος ρωτάει με απορία τον σκορπιό “μα γιατί το έκανες αφού θα πνιγείς και εσύ μαζί μου;” “Γιατί είναι η φύση μου” απαντάει ο Βενιζέλος.

Πηγή: koutipandoras.gr

Ώρα μηδέν για ΔΗΜΑΡ-Όλες οι εξελίξεις

Τριγμούς στη ΔΗΜΑΡ προκαλεί η απόφαση του Φώτη Κουβέλη να αποσύρει τη Δημοκρατική Αριστερά από την κυβέρνηση, με κορυφαία στελέχη να ισχυρίζονται πως έπρεπε να στηριχτεί η κυβέρνηση με κάθε κόστος, τη στιγμή που υπουργοί του κόμματος έκαναν λόγο στις χθεσινές συνεδριάσεις ακόμη και για χούντα και διαχώριζαν πλήρως τη θέση τους από την τρικομματική.

Μάλιστα κατά τη χθεσινή σύσκεψη στα γραφεία του κόμματος ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Αντώνης Μανιτάκης περιέγραψε με ιδιαίτερο πάθος -αλλά και αποστροφή- τα… πάθη του από τις πιέσεις του Πρωθυπουργού και των δεξιών συναδέλφων του, αλλά εκείνη που έδωσε ρέστα ήταν η κυρία Φωτεινή Σκοπούλη, η οποία δεν μάσησε τα λόγια της. «Πρόκειται για χούντα, για πραγματική χούντα», είπε στους συντρόφους προκειμένου να πείσει για την αναγκαιότητα της αποχώρησης της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση.

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΔΗΜΑΡ, Βασίλης Οικονόμου υποστήριξε ότι το κόμμα πρέπει να παραμείνει στην κυβέρνηση και να συμμετέχει στη λειτουργία της. «Από πέρυσι το καλοκαίρι έχουμε κάνει μια πολύ μεγάλη και δύσκολη προσπάθεια. Η προσπάθεια πρέπει να ολοκληρωθεί να φτάσει μέχρι τέλους. Πρέπει και να συμμετέχουμε και να τη στηρίξουμε αυτή την κυβέρνηση και να πιούμε το πικρό ποτήριον μέχρι τέλους» δήλωσε στην πρωινή εκπομπή του Mega ο Βασίλης Οικονόμου.Μιλώντας το πρωί στον ΑΝΤ1, ο Οικονόμου δήλωσε ότι θα πρέπει να παραμείνει στην κυβέρνηση η ΔΗΜΑΡ, να συμμετέχει σε όλες τις διαδικασίες και φυσικά να μην παραιτηθεί κανένας από τους υπουργούς της. «Το θέμα της ΕΡΤ δεν μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, το ζήτημα είναι η αναδιοργάνωση και η ανακατανομή του δημοσίου τομέα ώστε να καταστεί εργαλείο ανάπτυξης» τόνισε ο Βασ. Οικονόμου. Πάντως επεσήμανε ότι σέβεται τον Φώτη Κουβέλη και δεν σκοπεύει να αποχωρήσει από το κόμμα.

Χθες το βράδυ ο Γρηγόρης Ψαριανός φέρεται να τόνιζε μπροστά σε δημοσιογράφους ότι «με άλλη απόφαση έφυγε ο Κουβέλης από εδώ το μεσημέρι και με άλλα είπε στο Μαξίμου», καταγγέλλοντας ουσιαστικά τον Φώτη Κουβέλη ότι, αν και είχε εξουσιοδοτηθεί από την Κοινοβουλευτική Ομάδα και την Εκτελεστική Επιτροπή να πει «ναι» στην πρόταση Σαμαρά, συνετέλεσε στη ρήξη με το Μαξίμου.

Αργότερα στην προσωπική του ιστοσελίδα στο Facebook, ο Νίκος Μπίστης επιτίθεται στον Φώτη Κουβέλη να σκληρές εκφράσεις για την απόφασή του να αλλάξει εντελώς θέση μέσα σε λίγες ώρες, ενώ αναγνωρίζει τη στάση που κράτησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, χαρακτηρίζοντας τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ «φωνή της λογικής».

«Ο Κουβέλης ολοκλήρωσε σήμερα τον παραλογισμό που ξεκίνησε πριν δυο βδομάδες ο Σαμαράς. Και οι δυο χωρίς σχέδιο, χωρίς ψυχραιμία έβαλαν τη χώρα σε περιπέτεια. Ξέρω ότι ορισμένοι θα ψάξετε τα βαθύτερα αίτια και θα αναλωθείτε σε αναλύσεις. Ματαιοπονείτε. Οι Άγγλοι το λένε It is the short answer. Ο Σημίτης το είπε αλλιώς: «ελπίζω να έχουν μυαλό όσοι χειρίζονται την υπόθεση». Ο Βενιζέλος ήταν φωνή λογικής. Μπορούμε να διαφωνούμε μαζί του σε πολλά αλλά οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι σε όλη την διάρκεια της κρίσης δεν έπαιξε με την σταθερότητα της χώρας. Λυπάμαι για την στάση της ΔΗΜΑΡ, που βολοδέρνει και όποια και αν είναι η τελική της επιλογή (πχ. ανοχή) έχασε το τρένο και το φάντασμα της κατάληξης του Καρατζαφέρη πλανάται πάνω της» σημειώνει χαρακτηριστικά ο Νίκος Μπίστης.

Στηρίζει την απόφαση ο Χατζησωκράτης

Η ΔΗΜΑΡ θα αποσύρει τους υπουργούς της από την κυβέρνηση δήλωσε ο Δ. Χατζησωκράτης, σημειώνοντας πως η απόφαση έχει ήδη ληφθεί.

Όπως διευκρίνισε ο κ. Χατζησωκράτης μιλώντας στον Αnt1, τα όργανα του κόμματος που συγκαλούνται σε λίγο θα αποφασίσουν για τη στάση που θα τηρήσει στη Βουλή το κόμμα έναντι της κυβέρνησης.

«Είναι λογικό ο κόσμος να πιστεύει ότι η ΔΗΜΑΡ είναι εκτός κυβέρνησης» υποστήριξε ο γραμματέας της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ, Σπύρος Λυκούδης, μιλώντας νωρίτερα στον  τηλεοπτικό σταθμό MEGA. «Είμαστε η αριστερά της ευθύνης. Θέλουμε να αποδείξουμε ότι είμαστε και η Αριστερά της δημοκρατίας», εξήγησε τονίζοντας ότι καταγράφηκε μια βασική αντίθεση ανάμεσα στην πρόταση της ΔΗΜΑΡ και σε αυτή του πρωθυπουργού. «Με δεδομένη αυτή την αντίθεση», όπως είπε, «η ΔΗΜΑΡ θα δει τη στάση της απέναντι στην κυβέρνηση».

Ο κ. Λυκούδης επεσήμανε ότι «ο κ. Βενιζέλος εκτίμησε με διαφορετικό τρόπο αυτή την αντίθεση και έτσι αυτό που νομίζαμε μέχρι χθες το μεσημέρι ως κοινή στάση σήμερα δεν υπάρχει» υποστηρίζοντας ότι η χώρα δε χρειάζεται εκλογές.

Κρίσιμη σύσκεψη

Αυτή τη στιγμή συνεδριάζουν η κοινοβουλευτική ομάδα και η Εκτελεστική Επιτροπή του κόμματος για να αποφασίσουν τη στάση που τελικά θα κρατήσει η ΔΗΜΑΡ.

http://www.alterthess.gr/content/ora-miden-gia-dimar-oles-oi-ekselikseis

Η απάντηση της ΕΡΤ στην κυβερνητική προπαγάνδα

Η απάντηση της ΕΡΤ στην κυβερνητική προπαγάνδα παρουσιάζεται στο  ακόλουθο video των εργαζομένων. Για να μην σας εξαπατούν.

Αγωνιζόμαστε για την δικαιοσύνη!

 

 

 

Συνεχίζονται για έκτη μέρα οι διαδηλώσεις στην Τουρκία

 

Συνεχίζεται η ένταση στην Τουρκία καισήμερα, έκτη μέρα των διαδηλώσεων κατά του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Τη χθεσινή νύχτα χιλιάδες διαδηλωτές πλημμύρισαν τους δρόμους της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας, ζητώντας την αποχώρηση του πρωθυπουργού.

Η συνομοσπονδία των εργατικών συνδικάτων DISK με 420.000 μέλη ακολουθεί σήμερα το παράδειγμα της συνομοσπονδίας των συνδικάτων του δημόσιου τομέα KESK, η οποία κήρυξε από χθες διήμερη απεργία σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους διαδηλωτές.

Κατά τη διάρκεια των χθεσινοβραδινών διαδηλώσεων, η τουρκική αστυνομία χρησιμοποίησε αντλίες νερού και δακρυγόνα για να διαλύσει εκατοντάδες διαδηλωτές που επιχείρησαν να κατευθυνθούν προς τα γραφεία του τούρκου πρωθυπουργού στην Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα.

Σήμερα το πρωί τουλάχιστον 25 άνθρωποι συνελήφθησαν στη Σμύρνη με την κατηγορία της διάδοσης «ψεύτικων και δυσφημιστικών πληροφοριών» μέσω του Twitter, όπως μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων Ανατολή.

Σύμφωνα με τον Αλί Ενγκιν, τοπικό στέλεχος του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (CHP), οι συλληφθέντες κρατούνται διότι «κάλεσαν σε διαδήλωση».

Παράλληλα, σήμερα το πρωί στις 11, αναμένεται να πραγματοποιηθεί συνάντηση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Πουλέν Αρίντς με τους οργανωτές των διαδηλώσεων στην πλατεία Ταξίμ.

Υπενθυμίζεται πως κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που έδωσε χθες, είχε ζητήσει συγγνώμη από τους διαδηλωτές «με περιβαλλοντικές ανησυχίες» για την υπερβολική βία που ασκήθηκε εναντίον τους. Εξάλλου, όπως τόνισε, η αρχική αντίδρασή τους στην καταστροφή του πάρκου Γκέζι «ήταν νόμιμη και πατριωτική. Ωστόσο, σημειώσε, η αστυνομία είχε εντολή να χρησιμοποιήσει δακρυγόνα μόνο για αυτοάμυνα.

Ο Αρίντς επαίνεσε αφενός την αντιπολίτευση για την υπεύθυνη στάση της, αφετέρου ζήτησε από τους διαδηλωτές να μην αφήσουν τα αιτήματα να αλλοιωθούν από «περιθωριακές και παράνομες ομάδες».

Παράλληλα, σε μία τεταμένη συνεδρίαση στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση, ο υπουργός Εσωτερικών Μουαμέρ Γκιουλέρ -στο επίκεντρο των επικρίσεων, λόγω χαρτοφυλακίου, για τη βίαιη καταστολή- υπερασπίστηκε την στάση της αστυνομίας. «Έπρεπε να τους επιτρέψουμε να κάνουν πορεία και να καταλάβουν το Κοινοβούλιο;» ρώτησε, λέγοντας πως «δεν έχουμε και δεν θα έχουμε ποτέ την πολυτέλεια να ανεχθούμε παράνομες πράξεις».

Παράλληλα, τόνισε ότι η καταστροφή καμερών στα σημεία των επεισοδίων θα κάνει δυσκολότερο τον εντοπισμό αστυνομικών που θα κατηγορηθούν για βιαιοπραγίες. Ο Αρίντς από την πλευρά του, μετά από επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων για το θέμα στη συνέντευξη Τύπου, δήλωσε άγνοια για τις καταγγελίες πως αστυνομικοί είχαν σβήσει τα νούμερα από τα κράνη τους (ώστε να μην μπορούν να ταυτοποιηθούν).

 

http://www.alterthess.gr/content/synexizontai-gia-ekti-mera-oi-diadiloseis-stin-toyrkia