Πορτογαλικό ντοκιμαντέρ για Ελλάδα της Αλληλεγγύης: «Κανένας μόνος του στην κρίση» (βίντεο)

Του Αργύρη Παναγόπουλου

Que ninguém fique só no meio da crise from esquerda.net on Vimeo.

«Κανένας μόνος του στην κρίση» αποτελεί τον τίτλο του ντοκιμαντέρ των 20′ που γύρισαν τον Ιούλιο του 2013 στην Αθήνα οι Πορτογάλοι Ζόρζε Κόστα και Μπρούνο Καμπράλ περιγράφοντας τις εμπειρίες αλληλεγγύης στη μνημονιακή Ελλάδα, με τις αγορές τροφίμων χωρίς μεσάζοντες, το Μητροπολιτικό Ιατρείο Ελληνικού, την Αλληλεγγύη για όλους, το Μερμήγκι, τη Λέσχη του Νέου Κόσμου να αποτελούν μεταξύ άλλων τους πρωταγωνιστές της Ελλάδας που προχωρά στην ανασύνθεση της κατεστραμμένης κοινωνίας μας από τα κάτω.

Το ντοκιμαντέρ πήρε το βραβείο στο «Φόρουμ Σοσιαλισμός 2013» και θα προβληθεί στις 30 Σεπτεμβρίου στη Λισσαβόνα παρουσία της Θεανώς Φωτίου, βουλευτού Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ντοκιμαντέρ έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα Esquerda.net, που ανήκει στο Μπλόκο της Αριστεράς. Μπορείτε να δείτε το ντοκιμαντέρ στη διεύθυνση http://vimeo.com/73705119.

Το ντοκιμαντέρ γύρισαν ο Ζόρζε Κόστα, δημοσιογράφος και πρώην βουλευτής και ηγετικό στέλεχος του Μπλόκου της Αριστεράς. και ο Μπρούνο Καμπράλ, σκηνοθέτης – κινηματογραφιστής, συνδικαλιστής και ακτιβιστής της αριστεράς, κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής τους στην Ελλάδα με αφορμή τη συμμετοχή τους στο AlterSummit.

Πηγή: avgi.gr

Ο Γιάννης απ’ τα Σεπόλια

Ισως καθάρισε και το δικό σας αυτοκίνητο, αν περάσατε από τα Σεπόλια ή, αργότερα, από του Ζωγράφου.

Του Παντελή Μπουκάλα Ο Γιάννης γεννήθηκε στα Σεπόλια. Οπως άλλα τρία αδέρφια του. Σε άλλες χώρες, ο τόπος γέννησης θα αρκούσε για να του δώσει υπηκοότητα. Εμείς, όμως, πιο σκληροί και από τους Αθηναίους του κλεινού αλλά και κλειστού άστεως, τα συναρτάμε όλα με το δίκαιο του αίματος, όχι του εδάφους. Οχι ακριβώς «αίμα, τιμή…», όπως ουρλιάζουν οι εθνοαιματολόγοι (αυτοί που «εμπλούτισαν» με μαιάνδρους την ελληνική σημαία, για να υποδηλώνουν το φιλοναζιστικό πιστεύω τους), αλλά περίπου. Στην πατρίδα των γονιών του, ο Γιάννης δεν έχει πάει ποτέ. Την ξέρει μόνο από τις αφηγήσεις τους. Λεφτά και χρόνος για ταξίδια δεν περίσσευαν. Γιατί ο μικρός πήγαινε σχολείο, εδώ βέβαια, στο ελληνικό, και ταυτόχρονα δούλευε· όπου μπορούσε. Ποιος ξέρει. Ισως καθάρισε και το δικό σας αυτοκίνητο, αν περάσατε από τα Σεπόλια ή, αργότερα, από του Ζωγράφου. Αλλά κάποια στιγμή ο μεγάλος του αδερφός, ο Θανάσης, μπασκετόφιλος όπως όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν στον ίσκιο του Παπαλουκά και του Διαμαντίδη, κατάλαβε ότι ο Θεός, όποιος θεός τέλος πάντων, δεν έδωσε στον Γιάννη τόσο μεγάλο άνοιγμα χεριών (πάνω από δύο μέτρα) για να πλένει πιο εύκολα τα ξένα παρμπρίζ. Αλλά για να παίζει μπάσκετ. Κι ήρθε έτσι ένας καιρός που οι ειδικοί του ΝΒΑ έτρεχαν από την Αμερική για να δουν μπάσκετ στην Ελλάδα. Να δουν τον Γιάννη και τον Θανάση στον Φιλαθλητικό Ζωγράφου, πριν καν παίξουν σε ομάδα της Α΄ Εθνικής. Και χθες, ο μικρός με το μεγάλο άνοιγμα χεριών και το πιο μεγάλο ταλέντο επελέγη 15ος στο ντραφτ του ΝΒΑ. «Πιο ψηλά από κάθε άλλον Ελληνα», λένε οι ειδήσεις, κάτω από μια φωτογραφία όλο χαμόγελα και με την ελληνική σημαία. Κι εδώ είναι που φρίττουν όσοι ουρλιάζουν «αίμα, τιμή…» κι όσοι ετοιμάζουν νόμους περί ιθαγένειας με στόχο τον αποκλεισμό και όχι την ένταξη. Αν περνούσε από το χέρι τους, θα ξεβάφτιζαν από Ελληνα τον Γιάννη. Που πήρε την υπηκοότητα λόγω «εξαιρετικών υπηρεσιών». Εμφανίζεται έτσι σαν χάρισμα το δικαίωμά του, δικαίωμα όσων γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ αλλά τους στερείται η ελληνική υπηκοότητα. Για όλους αυτούς τους κατάφωρα αδικημένους θα παίζει τώρα μπάσκετ, και στην Εθνική Ελλάδος, ο Γιάννης. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Με καταγωγή από τη Νιγηρία. Πηγή: Καθημερινή

Χρέη στο Δημόσιο; Κατάσχεση!

Μια δυσάρεστη έκπληξη περίμενε την κ. Υ.Ρ. όταν άνοιξε τον φάκελο από την Εφορία και αντίκρισε τα έγγραφα της αναγκαστικής κατάσχεσης

Σε εργαζόμενη με μισθό 500 ευρώ τον μήνα και τη σύνταξη των 326 ευρώ του αποθανόντος συζύγου της και χωρίς καμία ειδοποίηση η Εφορία έβγαλε το μοναδικό της σπίτι σε αναγκαστική κατάσχεση για χρέη μόλις 3.500 ευρώ

 

Της Διαλεκτής Αγγελή

 

Μια δυσάρεστη έκπληξη περίμενε την κ. Υ.Ρ. όταν άνοιξε τον φάκελο από την Εφορία και αντίκρισε τα έγγραφα της αναγκαστικής κατάσχεσης της ακίνητης –και μοναδικής– περιουσίας της για χρέη προς το Δημόσιο, ύψους μόλις 3.531,33 ευρώ.

 

Η 68χρονη γυναίκα, αναστατωμένη, έσπευσε να καταβάλει ένα μέρος του οφειλόμενου ποσού στη Δ΄ ΔΟΥ Αθηνών, προχωρώντας σε διακανονισμό, χωρίς όμως να εξασφαλιστεί εγγράφως γι’ αυτό. Μάλιστα όταν ζήτησε να μάθει για ποιο λόγο δεν έλαβε πριν ειδοποίηση, η υπάλληλος που την εξυπηρετούσε είπε ότι το έκαναν «για εκφοβισμό», όπως καταγγέλλει στην «Εφ.Συν.».

 

Εργαζόμενη, με μισθό 500 ευρώ τον μήνα και τη σύνταξη των 326 ευρώ του αποθανόντος συζύγου της, διαμένει στο σπίτι των 78,50 τ.μ. με την κόρη και την αδελφή της. Το οίκημα, που της άφησε σαν περιουσία μία θεία της, βρίσκεται στην περιοχή του Διδασκαλείου, στο κέντρο της πόλης.

 

Πρόκειται για ένα κτίριο το οποίο δεν έχει κάποια ουσιαστική αξία, μιας και είναι πολύ παλιό και δεν έχει το απαιτούμενο ενεργειακό πιστοποιητικό. Ωστόσο, ο δικαστικός επιμελητής που κλήθηκε στην περιοχή, εκτίμησε την αξία του ακινήτου στα 150.000 ευρώ. «Φοβάμαι μην τυχόν και προχωρήσουν σε πλειστηριασμό επειδή είναι Κολωνάκι. Αυτή είναι η γειτονιά μου. Εκεί μεγάλωσα, εκεί έπαιζα μικρή, εκεί πήγα σχολείο. Ο κόσμος μπερδεύεται και νομίζει ότι όσοι μένουμε εκεί έχουμε λεφτά. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Εχω δει ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια το βράδυ…» μοιράζεται μαζί μας την ανησυχία και την εμπειρία της.

 

«Αισθάνομαι εξευτελισμένη»

 

Με 500 ευρώ μοναδικό εισόδημα έχει αναγκαστεί να δανειστεί μικροποσά από γνωστούς της, τα οποία όμως αδυνατεί να επιστρέψει. «Αισθάνομαι εξευτελισμένη. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα με καταντούσαν έτσι. Εμένα και πολλούς ακόμη βέβαια… Μας έχουν λιώσει την αξιοπρέπεια». Και όλα αυτά τη στιγμή που οι μεγαλοοφειλέτες έχουν περάσει στο απυρόβλητο, παρ’ όλες τις δηλώσεις που έκανε προ ημερών ο γ.γ. Δημοσίων Εσόδων Χάρης Θεοχάρης. «Δεν είμαι ούτε καμιά κακομοίρα, ούτε καμιά συφοριασμένη… Με βλέπεις! Ομως αν φτάσω σε σημείο που να χρειάζεται να πάω στο συσσίτιο του δήμου γιατί δεν θα έχω να φάω, θα προτιμήσω να πηδήξω από το μπαλκόνι. Αλήθεια».

http://www.efsyn.gr/?p=64517

 

Γράμμα από τη Βραζιλία

απο το El Sobrero

 

Μπέλο Οριζοντε, Δευτέρα 17.06.2013

Αγαπητέ φίλε,

ναι μιλάω σε εσένα που ακους Βραζιλία και σκέφτεσαι παραλίες, τακουνάκια, ανάποδα ψαλίδια, υπερμεγέθεις κώλους και ατελείωτα πάρτι. Συγγνώμη που σου χαλάω το όνειρο, αλλά το πάρτι τελείωσε. Η μάλλον έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια αλλά δεν σου το είπανε. Εδώ εξάγουμε, αλλά δεν πίνουμε καφέ, δεν χορεύουμε σάμπα εκτός των ορίων του Ρίο ντε Ζανέιρο ή μάλλον χορεύουμε σπάνια έτσι κι αλλιώς. Μέχρι και στην μπάλα εξάγουμε πλέον αμυντικά χαφ και στόπερ. Τα στερεότυπα μας τελείωσαν όπως και η υπομονή.

Τελείωσε η υπομονή. Την τελευταία εβδομάδα πήραμε τους δρόμους. Οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν για την αύξηση 7 λεπτών του ευρώ στις συγκοινωνίες αλλά πλέον διαμαρτυρόμαστε για όλη τη σαπίλα πίσω από αυτό. Το πρόβλημα δεν είναι τα επτά λεπτά αλλά τα βασικά δικαιώματα.  Η στρατονομία, κατάλοιπο της δικτατορίας, μοιράζει αφειδώς λαστιχένιες σφαίρες και ληγμένα δακρυγόνα. Αλλά είναι πλέον αργά. Ο κόσμος επιτέλους ξύπνησε και ζητά επίπεδο ζωής ανάλογο με την θέση της χώρας στο οικονομικό χάρτη. Βαρέθηκε να βλέπει τους λίγους να γεμίζουν τις τσέπες και να επανεκλέγονται εδώ και δεκαετίες. Βαρέθηκε ο φτωχός αλλά, επιτέλους βαρέθηκε και ο πλούσιος, και θα στο εξηγήσω.

Στην Βραζιλία ο βασικός μισθός είναι 234 ευρώ. Το εισιτήριο του λεωφορείου είναι 1 ευρώ και το ρημάδι έρχεται όποτε γουστάρει. Κάποιος που ζει στο Μπέλο Οριζόντε κερδίζοντας βασικό μισθό, μένει τουλάχιστον 15 χιλιόμετρα από την δουλειά του και θέλει δύο λεωφορεία και μιάμιση ώρα για να φτάσει εκεί όταν δεν έχει κίνηση. Και όταν μιλάμε για κίνηση, μιλάμε για χάος. Στο Σάο Πάουλο για παράδειγμα κάθε μέρα έχουμε ουρές 70 χιλιομέτρων στις ώρες αιχμής. Εκεί συναντιούνται ο φτωχός με τον πλούσιο. Ο φτωχός στο λεωφορείο και πλούσιος στην αμαξάρα του με τα φιμέ τζάμια.

Ο πλούσιος που θα γυρίσει στο σπίτι το οποίο πληρώνει κατά μέσο όρο 1500 ευρώ ενοίκιο και άλλα 400 για κοινόχρηστα. Πληρώνει ιδιωτική ασφάλιση υγείας γιατί το δημόσιο δεν δουλεύει, πληρώνει πανάκριβα σχολεία για τα παιδιά του γιατί στο δημόσιο είναι δύσκολο να μάθουν οτιδήποτε, πληρώνει τα διπλάσια για οποιοδήποτε προϊόν (αυτοκίνητο, ρούχα, υπολογιστής κλπ.) έρχεται απ’έξω γιατί ο φόρος εισαγωγής είναι 60% συν το κέρδος του εμπόρου. Πληρώνει με φόβο, γιατί δεν μπορεί να βγεί απο το «κάστρο» με τον ηλεκτρικό φράχτη όποτε θέλει. Γιατί δεν μπορεί να πάει μια βόλτα όπου και όποτε του γουστάρει. Γιατί φοβάται για την ζωή του καθημερινά. Και σου μιλάω πάντα για το Μπέλο Οριζόντε και τις άλλες μεγαλουπόλεις της χώρας. Αν πάρεις τον δρόμο και πας προς το βορρά ξέχνα τα όλα αυτά, εκεί είσαι πλέον σε στάνταρντς Αφρικής.

Κανείς σχεδόν δεν τα περνάει όσο ωραία φαντάζεσαι στην Βραζιλία. Ναι, έχουμε παραλίες και ήλιο αλλά ο αναλφαβητισμός είναι στο 10% και κάθε μέρα περίπου 13 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουνε φαΐ στο τραπέζι τους.

Είμαστε η 6^η οικονομική δύναμη στον κόσμο και την ίδια στιγμή πολύ χαμηλά στους δείκτες της παιδείας και της δημόσιας υγείας. Οσο αφορά την διαφθορά και την γραφειοκρατία πρέπει να είμαστε στο τοπ 3 εύκολα. Πολύ ψηλά είμαστε και στην εγκληματικότητα με τα νούμερα νεκρών σε Ρίο και Σάο Πάουλο να είναι μεγαλύτερα από εκείνα σε εμπόλεμες ζώνες (49 χιλιάδες μέσα στο 2010). Δυστυχώς το Μουντιάλ και η Ολυμπιάδα δεν θα αλλάξουν τίποτα από όλα αυτά.

Για μια ακόμα φορά μας δούλεψαν ψιλό γαζί. Μας υποσχέθηκαν πως θα αλλάξει η ζωή μας, επιτέλους, προς το καλύτερο. Πως θα έχουμε συγκοινωνίες και δρόμους πρώτου και όχι τρίτου κόσμου και πως θα αλλάξουμε, λέει, επίπεδο σε όλα. Πως όλο αυτό το «φαγοπότι» θα αξίζει τον κόπο.  Αντίθετα, μέχρι τώρα όλη αυτή η ιστορία έχει στοιχίσει πάνω από 27 δις δολάρια, περισσότερα από όσο τα τελευταία τρία μουντιάλ μαζί.  Εδώ στο Μπέλο Οριζόντε, το Μινεϊράο κόστισε 270 εκ. ενώ αρχικά είχε υπολογιστεί σε 146 εκ. Να σου πω ακόμα πως πήγα στο στάδιο «Ιντεπεντένσια», επίσης εδώ στο Μπέλο Οριζόντε, που κόστισε 45 εκ. ευρώ, παραδόθηκε με 2 χρόνια καθυστέρηση και λόγω κατασκευαστικού λάθους έχει πάνω από 6 χιλιάδες θέσεις που δεν βλέπουν το ένα τέρμα. Ανάλογες και χειρότερες είναι οι ιστορίες και στα υπόλοιπα γήπεδα.

Μιας και μιλάμε για μπάλα, να σου πω πως οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι θα δουν το Μουντιάλ από την τηλεόραση. Το φτηνό εισιτήριο  για το Κύπελλο Συνομοσπονδιών για τον αγώνα Ταϊτή – Νιγηρία κοστίζει κοντά στα 50 ευρώ. Φαντάσου λοιπόν τι θα πρέπει να πληρώσουμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο και μην ξεχνάς, ο βασικός μισθός είναι στα 234 ευρώ.

Μουντιάλ για ποιόν λοιπόν; Ίσως για εκείνους που θα έρθουν για να «ζήσουν το όνειρο» τους στην Βραζιλία. Αυτή ακριβώς τη στιγμή γύρω στους 200 χιλιάδες Βραζιλιάνους σε οκτώ μεγαλουπόλεις είναι στους δρόμους και διαδηλώνουν για τα δικαιώματα τους. Δεν τους νοιάζει το Μουντιάλ, δεν πίνουν καφέ και σίγουρα δεν χορεύουν σάμπα.

ΑλέξηςΓκότσης

———————————————————

Αναδημοσιευει ο Μανικάκος  και ο Roger Waters τραγουδάει το Θαυμα του Καπιταλισμού…..

https://www.youtube.com/watch?v=HmzMS_KV40A

Miraculous you call it babe
You ain’t seen nothing yet
They got Pepsi in the Andes
They got McDonalds in Tibet
Yosemite’s been turned into a golf course For the Japs
And the Dead Sea is alive with rap
Between the Tigris and Euphrates
There’s a leisure centre now
They got all kinds of sports
They got Bermuda shorts
They had sex in Pennsylvania
A Brazilian grew a tree
And a doctor in Manhattan
Saved a dying man for free

It’s a miracle
Another miracle
By the grace of God Almighty
And the pressures of the marketplace
The human race has civilized itself
It’s a miracle

http://wp.me/p1pa1c-j0V

Μίλα μου για ρατσισμό

Όποιος δεν έχει πάθει αμνησία θα θυμάται πως μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 ήταν πολλοί αυτοί –στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες- που έλεγαν πως οι Ηνωμένες Πολιτείες «άξιζαν» αυτό το χτύπημα και το προκάλεσαν με την ιμπεριαλιστική πολιτική τους και τον όλεθρο που σκόρπισαν σε άλλες χώρες.

Είναι πολύ εύκολο να λες ό,τι θέλεις, όταν βρίσκεσαι μακριά από τον τόπο του «εγκλήματος».

Είναι εύκολο να παρακολουθείς τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων στη Νέα Υόρκη από την τηλεόραση ενός σπιτιού στην Ελλάδα ή την Ισπανία.

Το ίδιο εύκολο είναι για κάποιους Αμερικανούς να βλέπουν από τις τηλεοράσεις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να σκοτώνονται από τις αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ ή σε άλλες χώρες που δεν ξέρουν καν πού βρίσκονται.

Όταν δεν εμπλέκεσαι προσωπικά και συναισθηματικά, όταν η απόσταση από τα πτώματα είναι μεγάλη, τα σχόλια είναι πολύ εύκολα. Λογικό είναι αυτό.

Πριν από μερικά χρόνια, γνώρισα σε ένα ελληνικό νησί την οικογένεια ενός Έλληνα που σκοτώθηκε στους Δίδυμους Πύργους.

Ξαφνικά, η απόσταση εκμηδενίστηκε, οι Δίδυμοι Πύργοι βρέθηκαν στο Αιγαίο και στα μάτια των γονιών αυτού του παιδιού είδα την απόγνωση. Δυο τσακισμένοι άνθρωποι. Δυο νεκροί που περπατούσαν.

Πριν από μερικά χρόνια, έμαθα πως ένας μετανάστης που γνώριζα δολοφονήθηκε από Έλληνες. Πολλοί μετανάστες έχουν δολοφονηθεί αλλά δεν τους γνώριζα.

Πριν από λίγες ημέρες, έμαθα πως η είδηση για δυο Έλληνες που δολοφονήθηκαν από αλλοδαπό –μια είδηση που είχα διαβάσει- δεν ήταν και τόσο μακριά από εμένα. Οι δυο δολοφονημένοι ήταν συγγενείς ενός ανθρώπου που γνωρίζω.

Δεν θα κατηγορήσω τους Έλληνες που ένας δικός τους άνθρωπος δολοφονήθηκε από έναν αλλοδαπό αν μισήσουν αιώνια ολόκληρο το έθνος του αλλοδαπού, ούτε θα κατηγορήσω τους συγγενείς του αλλοδαπού που δολοφονήθηκε από Έλληνες αν μισήσουν όλους τους Έλληνες. Μπορεί να φαίνεται αφελές και μάταιο αλλά είναι ανθρώπινο. Μπορώ να το καταλάβω.

Αυτές τις ημέρες, η συζήτηση στη χώρα μας περιστρέφεται γύρω από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.

Θεωρώ πως το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο δεν πρόκειται να προσφέρει απολύτως τίποτα στη μάχη εναντίον του ρατσισμού. Ίσως μάλιστα, να πετύχει το ακριβώς αντίθετο.

Το πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι το μεταναστευτικό.

Το να αντιμετωπιστεί το μεταναστευτικό πρόβλημα δεν είναι ούτε δεξιό, ούτε αριστερό, ούτε φασιστικό. Είναι λογικό.

Το μεταναστευτικό πρόβλημα έχει δημιουργηθεί από πολιτικές αποφάσεις, δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Έχει αίτια, μεγάλα συμφέροντα και μεγάλα κέρδη.

Όλη η συζήτηση για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο γίνεται για να μην συζητηθεί το μεταναστευτικό.

Γιατί, αν συζητηθεί το μεταναστευτικό, θα πρέπει να ειπωθεί όλη η αλήθεια, και να δηλωθεί ξεκάθαρα πως είναι προς το συμφέρον της οικονομικής ελίτ να υπάρχουν φθηνοί μετανάστες, ώστε να υπάρχουν φθηνοί Έλληνες και να κονομάνε οι εφοπλιστές και από τους Έλληνες και από τους μετανάστες.

Άρα, σε μια ειλικρινή δημόσια συζήτηση για το μεταναστευτικό, θα αμφισβητηθεί ευθέως ο καπιταλισμός, ως αιτία του μεταναστευτικού.

Και για να μην αμφισβητηθεί ο καπιταλισμός, έχουν πέσει όλοι με τα μούτρα στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.

Αν και το μόνο νομοσχέδιο που χρειάζεται είναι το αντικαπιταλιστικό. Το οποίο δεν θα συζητηθεί ποτέ. Γιατί αυτά είναι «παλαιοκομμουνιστικά» και δεν πρέπει να τα συζητάμε γιατί θα μας βάλουν πιπέρι.

Αλλά ο καπιταλισμός είναι ρατσισμός. Ο καπιταλισμός είναι μόνο ρατσισμός.

Γεμίζουν τις κοινωνίες με εξαθλιωμένους και υποψήφιους προς εξαθλίωση, και μετά τους κατηγορούν πως είναι ρατσιστές.

Μετατρέπουν τους πάντες -Έλληνες και αλλοδαπούς- σε μετανάστες χωρίς δικαιώματα, και μετά ψάχνουν να βρουν ποιος είναι ρατσιστής. Πολύ ωραίο.

Και κανείς δεν λέει πως δεν υπάρχει κανένας ρατσισμός για τους πλούσιους μετανάστες. Υπάρχει ρατσισμός μόνο για τους φτωχούς μετανάστες.

Γενικά, υπάρχει ρατσισμός για τους φτωχούς. Έλληνες και ξένους.

Ο ρατσισμός δεν είναι φυλετικός. Ο ρατσισμός είναι ταξικός.

Αλλά, αντί το θέμα να είναι η φτώχεια, το θέμα είναι ο ρατσισμός.

Η συζήτηση για το μεταναστευτικό πρέπει να γίνει. Αλλά ποιος να την κάνει; Οι πολιτικοί εκπρόσωποι των τραπεζιτών και των εφοπλιστών;

Όσο δεν συζητείται το μεταναστευτικό, αδικούνται και οι Έλληνες και οι μετανάστες.

Και συντηρείται μια ένταση ανάμεσα σε Έλληνες και μετανάστες που τραβάει και τους μεν και τους δε προς τα κάτω, ενώ η οικονομική ελίτ τρίβει τα χέρια της.

Οι από κάτω –αντί να ενωθούν και να αγωνιστούν μαζί- σκοτώνονται μεταξύ τους, ενώ οι από πάνω γίνονται όλο και πιο πλούσιοι, όλο και πιο ισχυροί.

Από την στιγμή που τα κόμματα δεν θέλουν να πουν την αλήθεια –και οι πολίτες δεν θέλουν να την ακούσουν-, η συζήτηση για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο εντάσσεται στο πλαίσιο της εθνικής μας υποκρισίας.

Διάλεξε όποιο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο σου αρέσει πιο πολύ. Υπάρχει σε πολλά σχέδια και χρώματα. Υπάρχει ένα αντιρατσιστικό για κάθε γούστο.

Εγώ μόνο να σου θυμίσω πως η χώρα χρεοκόπησε πριν από τρία χρόνια και την κυβερνά η ίδια πολιτική και οικονομική ελίτ που την ξέσκισε.

Και πρέπει να είναι σκασμένοι στα γέλια.

Όλοι τους, βέβαια, είναι αντιρατσιστές. Και φιλάνθρωποι.

 

http://pitsirikos.net/2013/06/%CE%BC%CE%AF%CE%BB%CE%B1-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C/

ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ

«Θεωρείται νόμιμο να αμύνεσαι στη βία της εξουσίας»

«Σταματήστε τη βία της αστυνομίας – Έρευνα από ανεξάρτητη Αρχή».
Μετανάστες κάτοικοι της Στοκχόλμης, μετά το θάνατο 69χρονου από αστυνομικά πυρά, ζητούν το αυτονόητο (για τα μέχρι πρότινος σουηδικά δεδομένα). Ο θάνατος αυτού του ανθρώπου έγινε αφορμή να ξεσπάσουν ταραχές σε υποβαθμισμένες περιοχές της Στοκχόλμης αρχικά και σε άλλες πόλεις αργότερα

Του
Νίκου Σερβετά

Αν περιμένει κάποιος ότι την παντιέρα της επανάστασης θα την σηκώσουν Σουηδοί, ακόμα κι αν κάποτε στο μέλλον γίνει κάτι τέτοιο, μάλλον δεν θα ζει για να το δει. Οι ρίζες που έχει στο κοινωνικό σύστημα αυτής της χώρας, η σοσιαλδημοκρατική αντίληψη σε συνδυασμό με την κυρίαρχη προτεσταντική ηθική έχουν γαλουχήσει τόσες γενιές που μάλλον χρειάζονται άλλες τόσες για να χαθούν.
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στη Στοκχόλμη με εμπρησμούς αυτοκινήτων και καταστημάτων είναι μεν εξαίρεση στον κανόνα μιας νομοταγούς κοινωνίας, γίνεται όμως κανόνας στις μικρές κοινότητες που αφέθηκαν στο έλεος του Θεού από ένα κράτος που έβγαλε από το κέντρο του ενδιαφέροντος του τον πολίτη και έβαλε την ανάπτυξη και το κέρδος.
Είναι από τότε που το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα εγκατέλειψε τα κινήματα και το συνδικαλισμό, ασπάστηκε τον «Εκσυγχρονισμό» προέτρεψε τα συνδικάτα να δίνουν εγγυήσεις για τραπεζικά δάνεια ώστε «οι εργάτες να μπορούν να χαρούν όπως και οι ελεύθεροι επαγγελματίες» (σ.σ. από συνέντευξη του τότε υπουργού Οικονομικών Σελ Ούλοφ Φέλντ στον υπογράφοντα) έβαλε στη ζωή των ανθρώπων τις πιστωτικές κάρτες, το χρηματιστήριο, τα μπόνους, άφησε να διαλυθούν οι συνεταιρισμοί και οι ενώσεις. Μέχρι που διαλύθηκαν σχεδόν τα πάντα. Η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αργότερα η ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών από μετριοπαθείς κυβερνήσεις άλλαξε την ουσία των πραγμάτων.

Άλλες προτεραιότητες

Στο εξωτερικό σουηδικά πρότυπα έγιναν πλέον οι εταιρείες μοντέλα –είναι πολύ περισσότερες απ’ όσες νομίζουμε ότι είναι γνωστές– και με το σωστό και προσεγμένο μάρκετινγκ η εικόνα της χώρας διατηρήθηκε σε πολύ υψηλό επίπεδο. Δεν έχει, όμως, καμία σχέση με το προηγούμενο πρότυπο, το κράτος πρόνοιας, καθώς στο εσωτερικό της χώρας συνεχίζουν, βέβαια, να υπάρχουν κοινωνικά επιδόματα, τα οποία είναι αδιανόητα για άλλες χώρες, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι έχει αλλάξει η αντίληψη: στόχος δεν είναι ο άνθρωπος και το υψηλό επίπεδο διαβίωσης. Τώρα στόχος είναι η ελεγχόμενη κατανάλωση, η ύφεση ή ανάπτυξη –ανάλογα τι χρειάζεται– και φυσικά ο έλεγχος του πληθωρισμού καθώς η χώρα έχει ακόμα δικό της νόμισμα.
Είναι από τότε που τα γενναιόδωρα προγράμματα μεταναστευτικής πολιτικής «Προσαρμογή – Ένταξη – Αφομοίωση» που προέβλεπαν μεταξύ άλλων από ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα στη γλώσσα των μεταναστών έως εκμάθηση της μητρικής γλώσσας για να οικοδομηθεί καλύτερα επάνω της η σουηδική άλλαξαν και έγιναν προγράμματα «Παλιννόστησης». Και τώρα που οι βιομηχανικές μονάδες μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό και δεν χρειάζονται πλέον ανειδίκευτους εργάτες, οι άνθρωποι αυτοί ζουν ανάμεσα σε δύο πατρίδες: σε μία που δεν τους θέλει και σε μια άλλη που δεν ξέρει τι να τους κάνει.

Θέμα χρόνου

«Η λέσχη ελεύθερου χρόνου στη γειτονιά μου έκλεισε πέρυσι γιατί ο δήμος σταμάτησε τη επιχορήγηση. Στη θέση της άνοιξε υποκατάστημα το μεσιτικό γραφείο μιας τράπεζας» είπε στο περιοδικό ETC Stockholm ο νεαρός Φαχντ Λουιόμπια δεύτερης γενιάς μετανάστης «τώρα γυρνάμε στους δρόμους και έχουμε συνέχεια γύρω μας περιπολικά της αστυνομίας. Ήταν θέμα χρόνου πότε θα γινόταν η έκρηξη». Το σκηνικό είναι γνώριμο, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες εξηγήσεις. Αν κάτι χρειάζεται είναι η διευκρίνιση ότι οι γονείς του, έφθασαν στη Στοκχόλμη ως έτοιμο εργατικό δυναμικό. Μπήκαν αμέσως στην παραγωγή χωρίς ιδιαίτερη επένδυση παρήγαγαν κέρδος. Μπορεί, αν ήταν μορφωμένοι ή είχαν κάποιο επιχειρηματικό δαιμόνιο να έγιναν και δίαυλος εξαγωγών της Σουηδίας προς την ιδιαίτερη πατρίδα τους. Με τη δεύτερη γενιά τα πράγματα είναι διαφορετικά, οι καιροί έχουν αλλάξει, όσοι δεν εντάσσονται από τα μαθητικά τους χρόνια, απορρίπτονται. Και για τα παιδιά αυτά δεν υπάρχει άλλη πατρίδα να γυρίσουν. Χώρα τους είναι η Σουηδία. Και εκεί ζουν στο περιθώριο, χωρίς να έχουν βιώσει τι σημαίνει «δικαίωμα και πώς το διεκδικώ». Διότι αυτά είναι απόρροια της σοσιαλδημοκρατίας και του προτεσταντισμού, που επειδή αυτός δεν έχει μάθει, πιάνει την πέτρα και την πετάει στο κεφάλι του καλόκαρδου πυροσβέστη. Αυτού που γράφει στη σελίδα του στο facebook: «Είμαι εκεί για να βοηθήσω, να σώσω το μαγαζί και το αυτοκίνητο τους, γιατί μου πετάνε πέτρες;» και παίρνει 31.000 like μέσα σε μία μέρα.
Στο ίδιο δημοσίευμα, του ETC, ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Λινσέπινγκ, ειδικός σε θέματα εθνοτήτων, Στέφαν Γιούνσον, είναι απολύτως σαφής και ξεκάθαρος: «Όταν δεν υπάρχει δουλειά, σπίτι, προοπτική και η μόνη παρουσία που έχει το κράτος είναι η αστυνόμευση θεωρείται νόμιμο να αμύνεσαι στη βία της εξουσίας». Ο Στέφαν Γιούνσον έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με παρόμοια γεγονότα το 1992 στο Λος Άντζελες, το 2010 στο Λονδίνο και το 2011 στο Παρίσι. Δεν αναφέρεται κάτι για το 2008 στην Αθήνα.

Κακοί χειρισμοί

Από τα όσα μου μετέφεραν φίλοι και συνάδελφοι, που ζουν και εργάζονται στη σουηδική πρωτεύουσα, εκπρόσωποι των Αρχών, αναλυτές και μέσα ενημέρωσης αναζητούν την αιτία του κακού, δεν υπερβάλουν. Θεωρούν δεδομένο ότι υπάρχει υπόβαθρο δυσαρέσκειας σε υποβαθμισμένες περιοχές, ότι οι άνεργοι νεαροί (8% σ’ αυτές τις περιοχές, 4% στην υπόλοιπη χώρα) δεν έχουν τι να κάνουν, ότι περιφέρονται στους δρόμους, ότι δεν υπάρχουν οργανωμένοι πυρήνες, ούτε πολιτικοί στόχοι, ότι το πρώτο βράδυ έγιναν κακοί χειρισμοί από την αστυνομία. Αλλά τέτοιο ξέσπασμα είναι κάτι που δεν περίμεναν. Ίσως γιατί οι «νέοι Σουηδοί πολίτες» δεν έχουν γαλουχηθεί με τις σοσιαλδημοκρατικές αρχές και την προτεσταντική ηθική. Ίσως γιατί οι εκσυγχρονιστές και οι νεοφιλελεύθεροι άφησαν να ανοίξει πολύ η ψαλίδα, ακόμα και στη Σουηδία.

http://www.epohi.gr/portal/diethni/14179-2013-05-26-08-40-08